بریده‌هایی از کتاب پیش از آنکه مال شما باشیم

زندگی فرقی با سینما نداره. هر صحنه موسیقیِ مخصوصِ خودش رو داره، و اون موسیقی برای همون صحنه ساخته شده، به طریقی درش تنیده شده که ما متوجه نمی‌شیم. فرقی نمی‌کنه چقدر عاشقِ ملودی روزهای از دست رفته هستیم یا چقدر ترانهٔ روزهای پیش رو را مجسم می‌کنیم، ما باید با موسیقی امروز برقصیم، وگرنه همیشه ناهماهنگ و خارج از ریتم خواهیم بود، در چیزی دست‌وپا خواهیم زد که با لحظه همخوانی نداره.

«لازم نیست گذشتهٔ یه زن آینده‌اش رو پیش‌بینی کنه. او اگه بخواد می‌تونه با موسیقیِ جدیدی برقصه. موسیقیِ خودش. برای شنیدن ملودی، فقط باید دست از حرف زدن برداره. منظورم حرف زدن با خودشه. ما همیشه سعی می‌کنیم خودمون رو متقاعد کنیم.»

یکی از بهترین کارهایی که یک پدر می‌تواند در حق دخترش انجام دهد این است که بگذارد او بفهمد انتظارات پدرش را برآورده کرده است.

از فکر اینکه پایان این سقوط بی‌رحمانه به سمت زوال عقل چه خواهد شد غمگین و دلشکسته‌ایم.

فرقی نمی‌کنه چقدر عاشقِ ملودی روزهای از دست رفته هستیم یا چقدر ترانهٔ روزهای پیش رو را مجسم می‌کنیم، ما باید با موسیقی امروز برقصیم، وگرنه همیشه ناهماهنگ و خارج از ریتم خواهیم بود

عشق خواهرها به کلمات نیازی ندارد. به خاطرات، یادگاری‌ها، یا دلیل و مدرک بستگی ندارد. به عمق و قدرت ضربان قلب احساس می‌شود. همچون نبض، همیشه حاضر است.

زندگی فرقی با سینما نداره. هر صحنه موسیقیِ مخصوصِ خودش رو داره، و اون موسیقی برای همون صحنه ساخته شده، به طریقی درش تنیده شده که ما متوجه نمی‌شیم. فرقی نمی‌کنه چقدر عاشقِ ملودی روزهای از دست رفته هستیم یا چقدر ترانهٔ روزهای پیش رو را مجسم می‌کنیم، ما باید با موسیقی امروز برقصیم، وگرنه همیشه ناهماهنگ و خارج از ریتم خواهیم بود، در چیزی دست‌وپا خواهیم زد که با لحظه همخوانی نداره.

او زیباست. شخصی باوقار و حساس. نه از آن دسته انسان‌هایی که عمداً موجبات به بار آمدن مصیبتی را فراهم کند که درست در همین لحظه در حال آغاز شدن است.

زندگی فرقی با سینما نداره. هر صحنه موسیقیِ مخصوصِ خودش رو داره، و اون موسیقی برای همون صحنه ساخته شده، به طریقی درش تنیده شده که ما متوجه نمی‌شیم. فرقی نمی‌کنه چقدر عاشقِ ملودی روزهای از دست رفته هستیم یا چقدر ترانهٔ روزهای پیش رو را مجسم می‌کنیم، ما باید با موسیقی امروز برقصیم، وگرنه همیشه ناهماهنگ و خارج از ریتم خواهیم بود،

«آدم‌ها اتفاقی وارد زندگی ما نمی‌شن.»

«لازم نیست گذشتهٔ یه زن آینده‌اش رو پیش‌بینی کنه. او اگه بخواد می‌تونه با موسیقیِ جدیدی برقصه. موسیقیِ خودش. برای شنیدن ملودی، فقط باید دست از حرف زدن برداره. منظورم حرف زدن با خودشه. ما همیشه سعی می‌کنیم خودمون رو متقاعد کنیم.»

ذهنم به سبُکیِ پَر از این سو به آن سوی نوکِ درخت‌ها و در طول درّه‌ها جست‌وخیز می‌کند.

در سال‌های متعدّد زندگی‌ام، آموخته‌ام که اکثر مردم به بهترین شکلی که می‌توانند روزگار می‌گذرانند. قصد آسیب رساندن به هیچ‌کس را ندارند.

چنین چیزی وقتی ممکن می‌شود که عشقْ حقیقی و قوی باشد، وقتی آدم‌ها خود را وقف یکدیگر کنند، وقتی حاضر باشند هر چیزی را فدای باهم بودنشان کنند. این چیزی است که برای خودم آرزو می‌کنم، اما گاهی فکر می‌کنم آیا چنین چیزی برای نسل مدرن ما ممکن است.

عشق نون سرِ سفره نمی‌گذاره. عشق خونواده رو در امان نگه نمی‌داره

اگر از دیدن براینی و کوئینی یک چیز یاد گرفته باشم، این بوده که عشق نون سرِ سفره نمی‌گذاره. عشق خونواده رو در امان نگه نمی‌داره.»

«لازم نیست گذشتهٔ یه زن آینده‌اش رو پیش‌بینی کنه. او اگه بخواد می‌تونه با موسیقیِ جدیدی برقصه. موسیقیِ خودش. برای شنیدن ملودی، فقط باید دست از حرف زدن برداره. منظورم حرف زدن با خودشه. ما همیشه سعی می‌کنیم خودمون رو متقاعد کنیم.»

در سال‌های متعدّد زندگی‌ام، آموخته‌ام که اکثر مردم به بهترین شکلی که می‌توانند روزگار می‌گذرانند

او زیباست. شخصی باوقار و حساس. نه از آن دسته انسان‌هایی که عمداً موجبات به بار آمدن مصیبتی را فراهم کند که درست در همین لحظه در حال آغاز شدن است. در سال‌های متعدّد زندگی‌ام، آموخته‌ام که اکثر مردم به بهترین شکلی که می‌توانند روزگار می‌گذرانند. قصد آسیب رساندن به هیچ‌کس را ندارند. این صرفاً محصول جانبیِ وحشتناک بقا است.

سال‌های متعدّد زندگی‌ام، آموخته‌ام که اکثر مردم به بهترین شکلی که می‌توانند روزگار می‌گذرانند. قصد آسیب رساندن به هیچ‌کس را ندارند. این صرفاً محصول جانبیِ وحشتناک بقا است.

در سال‌های متعدّد زندگی‌ام، آموخته‌ام که اکثر مردم به بهترین شکلی که می‌توانند روزگار می‌گذرانند. قصد آسیب رساندن به هیچ‌کس را ندارند. این صرفاً محصول جانبیِ وحشتناک بقا است.

در سال‌های متعدّد زندگی‌ام، آموخته‌ام که اکثر مردم به بهترین شکلی که می‌توانند روزگار می‌گذرانند. قصد آسیب رساندن به هیچ‌کس را ندارند. این صرفاً محصول جانبیِ وحشتناک بقا است.

ماجراهایی که این دو پشت سر گذاشته‌اند متحیرم می‌کند. چنین چیزی وقتی ممکن می‌شود که عشقْ حقیقی و قوی باشد، وقتی آدم‌ها خود را وقف یکدیگر کنند، وقتی حاضر باشند هر چیزی را فدای باهم بودنشان کنند. این چیزی است که برای خودم آرزو می‌کنم، اما گاهی فکر می‌کنم آیا چنین چیزی برای نسل مدرن ما ممکن است. خیلی پریشانیم، خیلی...مشغول.

یکی از بهترین کارهایی که یک پدر می‌تواند در حق دخترش انجام دهد این است که بگذارد او بفهمد انتظارات پدرش را برآورده کرده است.

ما روزهایمان را برنامه‌ریزی می‌کنیم، اما کنترلشان از دستمان خارج است.

چرا هیچ‌وقت به خواهرهام یا مادرم زنگ نمی‌زنم که بگم، «بیایید بزنیم به جاده و یه مدت آفتاب بگیریم. می‌تونیم یکم اوقات دخترونه داشته باشیم، مگه نه؟» چرا من و اِلیوت هیچ‌وقت اینجا نیومدیم؟ جوابش مزهٔ تلخی می‌دهد، پس بیشتر از این، آن را نمی‌جوم. برنامهٔ ما همیشه با چیزهای دیگر پر شده است. دلیلش این است. برنامهٔ ما رو کی انتخاب می‌کنه؟ به گمانم خودمان.

زانوی کوچک گیبی را لمس می‌کنم و می‌گویم، «اشکالی نداره. این خانم فقط می‌خواد باهات بای بای کنه.» دست کوچک توپولویش را بالا می‌برد و رو به من تکان می‌دهد. «بای بای،» حرفم را تکرار می‌کند. دندان‌های کودکانه لبخندش را پر می‌کنند. در آمدن تک‌تک آن‌ها را به یاد دارم.

موهایم را چنگ می‌زنم و تا وقتی که درد بگیرد می‌کشم. می‌خواهم همه‌اش را بکنم. دانه دانه‌اش را. دردی می‌خواهم که آن را بفهمم، به جای آن دردی که نمی‌فهممش. دردی می‌خواهم که آغاز و پایانی داشته باشد، نه دردی که تا ابد ادامه دارد و تا مغز استخوان نفوذ می‌کند.

خنده‌دار است که چه‌طور چیزی که به آن عادت کرده‌ای به نظر درست می‌آید، حتی اگر بد باشد.

اگر از دیدن براینی و کوئینی یک چیز یاد گرفته باشم، این بوده که عشق نون سرِ سفره نمی‌گذاره. عشق خونواده رو در امان نگه نمی‌داره.»