بریده‌هایی از کتاب امیر من

خدا تو را خلق کرده برای یاری منجی که جهان تشنهٔ آمدنش است! خودت را با سرگرمی‌ها، کوچک و پست نکن!

این حسین کیست که عالم همه دیوانهٔ اوست؟

چه کسی باور می‌کند مهدی فاطمه (ع)، منتقم خون حسین (ع)، امام جهان، میان ما باشند هزار و اندی سال منتظر آمادگی من و شما، برای آن‌که یارش بشویم! و ما فراموشش کرده‌ایم و در خانه‌هایمان نفس به راحتی می‌کشیم! فرق ما و مردم کوفه در چیست، اگر برای قیام حجة‌بن‌الحسن کاری نکنیم؟

فقط حسین است که می‌تواند برای تو همهٔ زندگیش را ببخشد...

دنیا برای هیچ کس نمی‌ماند! وفاداریش صفر، لذتش زودگذر، زیباییش کوتاه...

به خدا که بشر هرچه سختی و تلخی می‌کشد از تنها گذاشتن و فراموش کردن پسران فاطمه، از یاری نکردن امامان خودش است

ارزش دنیا تنها به این دلیل است که می‌شود در گوشه‌ای از آن نشست و برای مظلومیت حسین اشک ریخت! اگر ثروت یعنی محبت حسین، ما ثروتمندترین هستیم که عشق حسین داریم و اشک... که هر چه غیر محبت اوست دود است و هیچ! و اگر تو راه شهادت را برای ما نگشوده بودی، روضه‌ها، مقتل عشاق حسین می‌شد. هرچند که فدایی حسین هزار بار می‌میرد و زنده می‌شود، با هر روضه‌ای که می‌شنود. و شاید شهادت، شکوه کربلایی شدن عشاق است!

کوفیان علم داشتند به حقانیت حسین اما اهل عمل نبودند. خودشان را به سختی دینداری و دوری از گناه نمی‌انداختند؛ اهل هوس‌هایت که بشوی... کم‌کم اراده‌ات را گناه، مثل موریانه می‌خورد... ضعیف می‌شوی... قدرتت کم می‌شود... ذلیل لذات و شهواتی! اگر عزم بر انجام دستورات خدا نداشته باشی، زندگیت حیوانی می‌شود، بلکه پست‌تر از حیوانات!

امام خمینی هم فرمود: - انقلاب وقتی پیروز شد که زن‌ها در صف اول راهپیمایی‌ها قرار گرفتند! و دشمن همین را نقطهٔ ضربه زدن به انقلاب قرار داده است! اگر بتوانند زنِ با شخصیت و با عزتِ مسلمان را، خوار دنیا و اسیر مد و آرایش و رنگ‌ها کنند، اگر بتوانند اندیشهٔ قوی او را تبدیل به خیالات پست دنیا کنند، اگر بتوانند او را، از اوج عزت خدایی بکشند پایین تا ذلت جسمانی، پیروز خواهند شد! زهی خیال باطل... تا ظهور، زینبی می‌مانیم... ان‌شاءالله!

ایمانی که با عمل نباشد ایمان نیست، ورد زبان است!

از حسین‌بن‌علی به محمدبن‌علی (حنفیه) و از طرف او به همهٔ بنی‌هاشم: -هرکس با من بیاید شهید می‌شود و هرکس بماند پیروز نمی‌شود. والسلام

فقط حسین است که می‌تواند برای تو همهٔ زندگیش را ببخشد... مال و دارایی که چیزی نیست! حسین برای حفظ دینت... دستان عباس داد، دستان علم‌گیر علمدارش را

حسین را، حسین نشناسان نکشتند، دنیاپرستان کشتند...

ایمانی که با عمل نباشد ایمان نیست، ورد زبان است!

دنیا برای هیچ کس نمی‌ماند! وفاداریش صفر، لذتش زودگذر، زیباییش کوتاه... و قبرها پر است از حاکمان و حریصان دنیاطلب! حسین اما راهش، نامش، اندیشه‌اش، هدف بلندش در سرها، جان‌ها، آسمان‌ها... فریاد می‌شود!

من انسانم! نسیان دارم؛ فراموشی! یادم می‌رود که از خاک پست و آب گندیده خلق شده‌ام! یادم می‌رود که آخر دارد زندگیم... مرگ همیشه کنار من قدم می‌زند و من می‌ترسم از آن. به همین خاطر سعی می‌کنم که فراموشش کنم! اما من کر نیستم کور نیستم؛ می‌بینم حقایق را... و انتخاب می‌کنم راه اولیاء خدا را؛ مجاهدت، استقامت، ایثار... تا شهادت! انتخاب مرگم را خودم به دست می‌گیرم! و می‌بینم که جز امام، کسی این‌گونه برای من دل نمی‌سوزاند... می‌خواهد مرا حسین به خاطر خودم! حر دید... شنید... و سعی نکرد خودش را به فراموشی بزند راه خدا راه بیداران است، نه راه مستان قهقه زن در دنیای پست! و راه حسین راه عاشقان عاقل است...

هم دنیا را می‌توان از حسین گرفت هم آخرت را...

و راه حسین راه عاشقان عاقل است...

حسین را که داشته باشی، همه چیز داری.

هم دنیا را می‌توان از حسین گرفت هم آخرت را...