بریده‌هایی از کتاب امیر من

خدا تو را خلق کرده برای یاری منجی که جهان تشنهٔ آمدنش است! خودت را با سرگرمی‌ها، کوچک و پست نکن!

این حسین کیست که عالم همه دیوانهٔ اوست؟

فقط حسین است که می‌تواند برای تو همهٔ زندگیش را ببخشد...

دنیا برای هیچ کس نمی‌ماند! وفاداریش صفر، لذتش زودگذر، زیباییش کوتاه...

کوفیان علم داشتند به حقانیت حسین اما اهل عمل نبودند. خودشان را به سختی دینداری و دوری از گناه نمی‌انداختند؛ اهل هوس‌هایت که بشوی... کم‌کم اراده‌ات را گناه، مثل موریانه می‌خورد... ضعیف می‌شوی... قدرتت کم می‌شود... ذلیل لذات و شهواتی! اگر عزم بر انجام دستورات خدا نداشته باشی، زندگیت حیوانی می‌شود، بلکه پست‌تر از حیوانات!

ارزش دنیا تنها به این دلیل است که می‌شود در گوشه‌ای از آن نشست و برای مظلومیت حسین اشک ریخت! اگر ثروت یعنی محبت حسین، ما ثروتمندترین هستیم که عشق حسین داریم و اشک... که هر چه غیر محبت اوست دود است و هیچ! و اگر تو راه شهادت را برای ما نگشوده بودی، روضه‌ها، مقتل عشاق حسین می‌شد. هرچند که فدایی حسین هزار بار می‌میرد و زنده می‌شود، با هر روضه‌ای که می‌شنود. و شاید شهادت، شکوه کربلایی شدن عشاق است!

امام خمینی هم فرمود: - انقلاب وقتی پیروز شد که زن‌ها در صف اول راهپیمایی‌ها قرار گرفتند! و دشمن همین را نقطهٔ ضربه زدن به انقلاب قرار داده است! اگر بتوانند زنِ با شخصیت و با عزتِ مسلمان را، خوار دنیا و اسیر مد و آرایش و رنگ‌ها کنند، اگر بتوانند اندیشهٔ قوی او را تبدیل به خیالات پست دنیا کنند، اگر بتوانند او را، از اوج عزت خدایی بکشند پایین تا ذلت جسمانی، پیروز خواهند شد! زهی خیال باطل... تا ظهور، زینبی می‌مانیم... ان‌شاءالله!

ایمانی که با عمل نباشد ایمان نیست، ورد زبان است!

فقط حسین است که می‌تواند برای تو همهٔ زندگیش را ببخشد... مال و دارایی که چیزی نیست! حسین برای حفظ دینت... دستان عباس داد، دستان علم‌گیر علمدارش را

و راه حسین راه عاشقان عاقل است...

هم دنیا را می‌توان از حسین گرفت هم آخرت را...

من انسانم! نسیان دارم؛ فراموشی! یادم می‌رود که از خاک پست و آب گندیده خلق شده‌ام! یادم می‌رود که آخر دارد زندگیم... مرگ همیشه کنار من قدم می‌زند و من می‌ترسم از آن. به همین خاطر سعی می‌کنم که فراموشش کنم! اما من کر نیستم کور نیستم؛ می‌بینم حقایق را... و انتخاب می‌کنم راه اولیاء خدا را؛ مجاهدت، استقامت، ایثار... تا شهادت! انتخاب مرگم را خودم به دست می‌گیرم! و می‌بینم که جز امام، کسی این‌گونه برای من دل نمی‌سوزاند... می‌خواهد مرا حسین به خاطر خودم! حر دید... شنید... و سعی نکرد خودش را به فراموشی بزند راه خدا راه بیداران است، نه راه مستان قهقه زن در دنیای پست! و راه حسین راه عاشقان عاقل است...

ایمانی که با عمل نباشد ایمان نیست، ورد زبان است!

حسین را که داشته باشی، همه چیز داری.

بسم‌الله شروع عملیات من و شما چه کسی باور می‌کند مهدی فاطمه (ع)، منتقم خون حسین (ع)، امام جهان، میان ما باشند هزار و اندی سال منتظر آمادگی من و شما، برای آن‌که یارش بشویم! و ما فراموشش کرده‌ایم و در خانه‌هایمان نفس به راحتی می‌کشیم! فرق ما و مردم کوفه در چیست، اگر برای قیام حجة‌بن‌الحسن کاری نکنیم؟ هر روز اگر عاشوراست هر سرزمینی اگر کرببلاست یعنی شیعه در هر لحظه، در هر مکانی می‌تواند و باید برای یاری امامش آماده باشد و پابه‌رکاب...

حسین راه افتاد برای حفظ اسلام... جا نمانی!

حسین باران لطیف بهاری است، نسیم بهشتی، حسین روشن کننده زندگی است، آرامش عالم است. حسین مثل خون گرم و پر تپش است...

تنها صالحین هستند که حتی در اوج قدرت، ظلم نمی‌کنند و یاور مظلومند!

ارزش دنیا تنها به این دلیل است که می‌شود در گوشه‌ای از آن نشست و برای مظلومیت حسین اشک ریخت!

مواظب باش به خاطر دنیای خودت، با تحریک و تبلیغ دشمن، مقابل کشورت قرار نگیری... یزید و لشکرش برای همیشه مورد لعن خاص و عام قرار گرفتند!

حسین (ع) شیرین شده بود و صفا داده بود به خانه! اما هنوز به سخن نیامده بود. آن‌روز، وقت نماز، خودش را رساند مسجد ایستاد کنار رسول خدا رو به قبله. پیامبر (ص) همیشه از دیدن او حال دیگری پیدا می‌کردند. حسین (ع) چشم دوخته بود به لب‌های رسول‌خدا که صدای تکبیر رسول خدا بلند شد. مسجد ساکت بود و نگاه پیامبر (ص) به صورت و لب‌های حسینش. دوباره تکبیر گفتند، حسین تنها نگاه کرد... هفتمین تکبیر رسول‌خدا بود که حسین برای اولین بار لب گشود و اولین کلامش شد: الله‌اکبر!

اهل‌بیت بیش از آن‌که بر جهاد با دشمن بیرونی تاکید کنند، بر اخلاق، تحقیر دنیا، سراغ ارزش‌های معنوی رفتن، زهد و تقوا... تاکید می‌کنند! کسانی می‌توانند مقابل دشمن بایستند؛ و در رکاب امام بمانند؛ منتظر مهدی فاطمه باشند؛ که دنیا برایشان هدف اصلی نباشد! یاری امام کردن برای حکومت عدل جهانی، یارانی با اندیشهٔ بلند و ایمان محکم می‌خواهد؛ آن‌گاه است که غیبت تمام می‌شود و پرچم یا لثارات‌الحسین بلند!

گریه را دو وجه است؛ پیش از عاشورا و پس از آن. پیش از حسین و پس از حسین! آن‌که دل‌شورهٔ حسینی دارد، پیش از کربلا چشمه می‌شود چشم‌هایش... و همراه می‌شود با کاروان... او کربلایی است و منتظر ظهور! نمی‌نشیند، رزمنده است کنار امام جامعه، و با خون سرخش، راه سبز ظهور را باز می‌کند... گریهٔ بعد از کربلا اما، برای توابین است؛ سوزاندند با حرکت دیر هنگامشان ... و دود شدند...

هدف: - قیام برای بیدار کردن مردم - و بازگرداندن جامعهٔ اسلامی به خط صحیح! وظیفهٔ من و شما: ادامهٔ راه با استقامت و خستگی‌ناپذیری تا ظهور! که اگر غیر از این عمل کنیم مثل کوفیان خواهیم بود! در این راه تنبلی معنا ندارد، خسته شدن و غر زدن جایی ندارد، کناره گرفتن و نا امید شدن نباید باشد، بی‌انگیزه شدن و به سمت دنیا رفتن وسوسهٔ شیطان است! و مدعی همراهی حسین در کربلا، باید خودش را بسازد، تا جامعه را بسازد، و تا ظهور را محقق کند!

حسین را که داشته باشی، همه چیز داری.

حسین باران لطیف بهاری است، نسیم بهشتی، حسین روشن کننده زندگی است، آرامش عالم است. حسین مثل خون گرم و پر تپش است

گفته‌ام وقتی که تابوتم را بر می‌دارند فقط تو را صدا بزنند، کنار قبرم از تو بخوانند، قبرم را با خاک کربلا بپوشانند، گفته‌ام بالای مزارم فقط روضهٔ تو را ناله و فریاد کنند... من در بود و نبودم فقط تو را جستجو می‌کنم من را تو رد نمی‌کنی حسین جان! این را از بودن جون کنار تو دریافتم ارباب! کنارت امنیت دارم حسین‌جان! کنارت پر از احساس‌های ناب و شیرینم! پر از عزت نفس و اعتمادم! ادبیات شما در دو عالم خاص شماست؛ طالب را واصل می‌کنید! واصل...

خودت را با سرگرمی‌ها، کوچک و پست نکن!

فقط حسین است که می‌تواند برای تو همهٔ زندگیش را ببخشد... مال و دارایی که چیزی نیست! حسین برای حفظ دینت... دستان عباس داد، دستان علم‌گیر علمدارش را به ام‌البنین خبر شهادت حسین را که دادند. گفت: - باور نمی‌کنم... مگر عباسم زنده نبود... گفتند: - عباست را شهید کردند گفت: - باور نمی‌کنم، مگر دستان عباسم... گفتند: - اول دستانش را قطع کردند

الحمدلله که خدا تو را فدایی حسین کرد و جاهل از دنیا نرفتی!