بریده‌هایی از کتاب جاذبه حسینی

در دیدگاه فرهنگ غربی، با همهٔ این هیاهویی که راه می‌اندازند و با همهٔ این بوق و طبلی که برای زن و حقوق زن زدند و میزنند، وقتی به اعماق بینش آنها مراجعه میکنید، می‌بینید در عمق وجدان و احساس خودشان، زن را یک وسیلهٔ التذاذی برای مرد میخواهند؛ نه زن را برای همسر خودش، جنس زن را برای جنس مرد. این بزرگترین اهانت به زن است.

ماجرای امام حسین (علیه‌السّلام)، نجات‌بخشیِ یک ملّت نبود، نجات‌بخشیِ یک امّت نبود؛ نجات‌بخشیِ یک تاریخ بود. امام حسین (علیه‌السّلام)، خواهرش زینب (سلام‌الله‌علیها) و اصحاب و دوستانش با این حرکت، تاریخ را نجات دادند

ارزش و عظمت زینب‌کبری (سلام‌الله‌علیها) به خاطر موضع و حرکت عظیم انسانی و اسلامی او بر اساس تکلیف الهی است. کار او، تصمیم او، نوع حرکت او، به او این‌طور عظمت بخشید. هر کس چنین کاری بکند، ولو دختر امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) هم نباشد، عظمت پیدا میکند. بخش عمدهٔ این عظمت از اینجاست که اوّلاً موقعیّت را شناخت؛ هم موقعیّت قبل از رفتن امام حسین (علیه‌السّلام) به کربلا، هم موقعیّت لحظات بحرانی روز عاشورا، هم موقعیّت حوادث کشندهٔ بعد از شهادت امام حسین (علیه‌السّلام) را؛ و ثانیاً طبق هر موقعیّت، یک انتخاب کرد. این انتخابها، زینب (سلام‌الله‌علیها) را ساخت.

در حقیقت، امام حسین (علیه‌السّلام) اگرچه با یزید مبارزه میکند، امّا مبارزهٔ گستردهٔ تاریخی وی با یزیدِ کوته‌عمرِ بی‌ارزش نیست؛ بلکه با جهل و پستی و گمراهی و زبونی و ذلّت انسان است. امام حسین (علیه‌السّلام) با اینها مبارزه میکند...

عظمت زنانه، یعنی این؛ یعنی مخلوطی از شور و عاطفه‌ی انسانی، که در هیچ مردی نمیتوان این عاطفه‌ی شورانگیز را سراغ داد؛ همراه با متانت شخصیّت و استواری روح که همه‌ی حوادث بزرگ و خطیر را در خود هضم میکند و روی آتشهای گداخته، شجاعانه قدم میگذارد و عبور میکند؛ در عین حال، درس میدهد و مردم را آگاهی میبخشد؛

«مَا رَأَیتُ إلَّا جَمیلا». این همه مصیبت در چشم زینب‌‌کبری (س) زیبا است؛ چون از سوی خدا است، چون برای او است، چون در راه او است، در راه اعلاء کلمه‌ی او است.

زینب کبریٰ (س)، دو نکته را نشان داد: یک نکته اینکه زن میتواند اقیانوس عظیمی باشد از صبر و تحمّل؛ دوّم اینکه زن میتواند قلّه‌ی بلندی باشد از خردمندی و تدبیر؛

امامت، یعنی پیشوایی روحی و معنوی و پیوند عاطفی و اعتقادی با مردم، امّا سلطنت یعنی حکومت با زور و قدرت و فریب؛ بدون هیچ‌گونه علقهٔ معنوی و عاطفی و ایمانی. این دو، درست نقطهٔ مقابل هم است. امامت، حرکتی در میان امّت، برای امّت و در جهت خیر است. سلطنت یعنی یک سلطهٔ مقتدرانه علیه مصالح مردم و برای طبقات خاص؛ برای ثروت‌اندوزی و برای شهوترانی گروه حاکم.

دستهای مادّی، هیچ وقت نمیتـوانند اصالتها را دفن کنند.

در حقیقت، امام حسین (علیه‌السّلام) اگرچه با یزید مبارزه میکند، امّا مبارزهٔ گستردهٔ تاریخی وی با یزیدِ کوته‌عمرِ بی‌ارزش نیست؛ بلکه با جهل و پستی و گمراهی و زبونی و ذلّت انسان است. امام حسین (علیه‌السّلام) با اینها مبارزه میکند...

ارزش و عظمت زینب‌کبری (سلام‌الله‌علیها) به خاطر موضع و حرکت عظیم انسانی و اسلامی او بر اساس تکلیف الهی است. کار او، تصمیم او، نوع حرکت او، به او این‌طور عظمت بخشید. هر کس چنین کاری بکند، ولو دختر امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) هم نباشد، عظمت پیدا میکند.

شروع جاذبهٔ مغناطیس حسینی، در روز اربعین است. جابربن‌عبدالله را از مدینه بلند میکند و به کربلا میکشد. این، همان مغناطیسی است که امروز هم با گذشت قرنهای متمادی، در دل من و شماست.

این بزرگوار، زینب کبریٰ (س)، دو نکته را نشان داد: یک نکته اینکه زن میتواند اقیانوس عظیمی باشد از صبر و تحمّل؛ دوّم اینکه زن میتواند قلّه‌ی بلندی باشد از خردمندی و تدبیر؛

زن امروزِ دنیا الگو میخواهد. اگر الگوی او زینب (س) باشد و فاطمه‌‌ی زهرا باشد، کارش عبارت است از فهم درست، هوشیاری در درک موقعیّتها، انتخاب بهترین کارها _ ولو با فداکاری همراه باشد _ و ایستادن پای همه چیز برای انجام تکلیف بزرگی که بر دوش انسانها خدا گذاشته است...

«ما رَاَیتُ اِلّا جَمیلاً»؛ آنچه دیدم زیبا بود؛ شهادت بود، داغ بود، امّا در راه خدا بود، برای حفظ اسلام بود، ایجاد یک جریانی بود در طول تاریخ تا امّت اسلام بفهمند که چه‌ کار باید بکنند، چگونه باید حرکت کنند، چگونه باید بایستند.

منطق حسین‌بن‌علی (ع)، منطق دفاع از حق است، منطق ایستادگی در مقابل ظلم و طغیان و گمراهی و استکبار است. این منطقِ امام حسین‌ (ع) است؛ امروز دنیا به این منطق نیازمند است؛ امروز دنیا شاهد حاکمیّت کفر و استکبار و حاکمیّت فساد است، دنیا شاهد حاکمیّت ظلم است؛ این پیام امام حسین‌ (ع)، پیام نجات دنیا است؛ حرکت عظیم اربعین این پیام را در دنیا منتشر میکند و به فضل الهی و به حول و قوّه‌ی الهی و به توفیق الهی، این حرکت بایستی روزبه‌‌روز تقویت بشود.

یکی از مصادیق قوّت را امروز دنیای اسلام دارد مشاهده میکند و آن، راه‌پیمایی اربعین است؛ «وَ اَعِدّوا لَهُم مَا استَطَعتُم مِن قُوَّة». راه‌پیمایی اربعین قوّت اسلام است، قوّت حقیقت است، قوّت جبهه‌ی مقاومت اسلامی است که این ‌جور اجتماع عظیم میلیونی راه می‌افتند به سمت کربلا، به سمت حسین‌ (ع)، به سمت قلّه و اوج افتخار فداکاری و شهادت که همه‌ی آزادگان عالم باید از او درس بگیرند.

همهٔ ائمّهٔ ما، دختران و مادران و خواهرانی داشتند؛ امّا کو یک نفر مثل زینب‌کبری (سلام‌الله‌علیها)‌؟ ارزش و عظمت زینب‌کبری (سلام‌الله‌علیها) به خاطر موضع و حرکت عظیم انسانی و اسلامی او بر اساس تکلیف الهی است. کار او، تصمیم او، نوع حرکت او، به او این‌طور عظمت بخشید. هر کس چنین کاری بکند، ولو دختر امیرالمؤمنین (علیه‌السّلام) هم نباشد، عظمت پیدا میکند.

آنهایی که به حجاب و به جدایی مرز معاشرت زن و مرد بشدّت اعتراض میکنند، یکی از مهم‌ترین حرفهایشان این است که شما زن را محدود میکنید؛ نمیگذارید زیبایی‌های خودش را در معرض دید افراد قرار بدهد. زن، زیبا است؛ میخواهد زیبایی خودش را نشان بدهد؛ میخواهد جاذبه‌های خودش را در منظر دید افراد بگذارد. این یک حرف پذیرفته‌شده در دنیا است که باید زن جاذبه‌های خودش را در دید مردان بگذارد. این معنایش چیست؟ آیا این نیست که در ذات آن فرهنگ اروپایی، همان برداشت قدیمی و باستانی تمدّن رومی از زن، مستتر است و وجود دارد؟ زن هنوز همان است؛ اسلام اینجا راه پیدا نکرده است.

دستهای مادّی، هیچ وقت نمیتـوانند اصالتها را دفن کنند.

امروز هدف هر مسلمان باید ایجاد تمدّن اسلامی نوین باشد

تشیّع یک سازمان و یک تشکیلات بود.

تأثیر هنر به خواست کسی که مخاطب هنر است، وابستگی ندارد. او بخواهد یا نخواهد، این اثر را خواهد گذاشت.

درسی که اربعین به ما میدهد این است: یاد حقیقت را و خاطره‌ی شهادت را باید در مقابل طوفان تبلیغات دشمن زنده نگه داشت...

یک کنگره‌ی جهانی لازم بود برای شیعیانِ روزگار ائمّه (ع). این کنگره‌ی جهانی را معیّن کردند، وقتش را هم معیّن کردند؛ گفتند در این موعدِ معیّن، در آن کنگره هر کس بتواند شرکت کند. آن موعد، روز اربعین است؛ و جای شرکت، سرزمین کربلا است؛ چون روح شیعه روح کربلایی است، روح عاشورایی است؛ در کالبد شیعه تپش روز عاشورا مشهود است؛ شیعه هر جا که هست دنباله‌روِ عاشورای حسین (ع) است.

این حادثه‌ی راه‌پیمایی را شکر کنید. شکرش از جمله به این است که آن روحیّات را، آن حالات را _ که در این دو سه روزی که مشغول راه‌پیمایی بودید، آنجا مشاهده کردید یا احساس کردید _ در خودتان نگه دارید؛ آن برادری را، آن مهربانی را، آن توجّه به ولایت را، آن آماده شدن بدن برای تَعَب کشیدن را، آن ترجیح دادن زحمت کشیدن و عرق ریختن و راه رفتن بر راحتی و تنبلی را. در همه‌ی‌ امور زندگی باید این را دنبال کرد؛ این میشود شکر.

«وَ بَذَلَ مُهجَتَهُ فیکَ لِیَستَنقِذَ عِبادَکَ مِنَ الجَهالَةِ». فلسفه‌ی فداکاری حسین‌بن‌علی (ع) در این جمله گنجانده شده است. زائر به خدای متعال عرض میکند که این بنده‌ی تو، این حسین تو، خون خود را نثار کرد تا مردم را از جهالت نجات بدهد. «وَ حَیرَةِ الضَّلالَةِ»؛ مردم را از سرگردانی و حیرتی که در گمراهی است، نجات بدهد.

یک نگاه، حرکت ظاهری حسین‌بن‌علی (ع) است، که حرکت علیه یک حکومت فاسد و منحرف و ظالم و سرکوبگر _ یعنی حکومت یزید _ است؛ امّا باطن این قضیّه، حرکت بزرگ‌تری است که نگاه دوّم، انسان را به آن میرساند، و آن حرکت علیه جهل و زبونی انسان است.

زینب کبریٰ (س) با رفتار خود و با بیانات خود، ظرفیّت معنوی و عقلانیِ جنس زن را نشان داد. جوری حرف میزند مثل اینکه امیرالمؤمنین دارد حرف میزند؛ جوری می‌ایستد مثل اینکه پیغمبر در مقابل کفّار می‌ایستد. این ظرفیّت زن است.

این کسانی که این راه را طی کردند و این حرکت عاشقانه را و مؤمنانه را دارند انجام میدهند، واقعاً دارند حسنه‌ای را انجام میدهند. این یک شعار بزرگ است؛ «لا تُحِلّوا شَعائِرَ الله»؛ این بلاشک جزو شعائرالله است. جا دارد که امثال بنده که محرومیم از این ‌جور حرکتها عرض بکنیم که «یا لَیتَنا کُنّا مَعَکُم فَنَفوزَ فَوزاً عَظیماً». همان ‌طور که عرض کردیم، این حرکت، حرکت عشق و ایمان است؛ هم در آن ایمان و اعتقاد قلبی و باورهای راستین، تحریک‌کننده و عمل‌کننده است؛