بریده‌هایی از کتاب سیگار شکلاتی

هر روز عمرم از، دیروز بدتره عمری که هر نفس، بی غم نمی‌گذره

هر حیوانی در درجه اول از آدم می‌ترسد و فقط وقتی شجاع می‌شود که بفهمد آدم از او ترسیده.

یه وقتایی زندگی یه فشارهای زیر پوستی به آدم وارد می‌کنه که خودت هم نمی‌فهمی. فقط یهو می‌بینی حوصله هیچ کس و هیچی رو نداری. دوست داری هر چی دم دستت می‌یاد رو له کنی. بی حوصله ای، همینجور الکی. دلیلش رو نمی‌دونی

عاشق که می‌شوی دلت می‌خواد مدام مریض شوی تا او پرستارت شود. دوست داری لوس شوی تا او نازکشت شود. دوست داری بمیری ... آره گاهی حتی با بدجنسی دوست داری بمیری تا او عزادارت شود.

آن کس که نداند و نداند که نداند، در جهل مرکب ابد الدهر بماند!

هر چند هنوز هم دیر نشده بو کن گریه هایش بوی خون می‌دهد

تو خوابت برده اما من پر از تکرار آوارم تو رو باید به این کابوس بی تعبیر بسپارم نمی بوسم تو رو حتی برای آخرین بدرود که از تشویش لبریزم، که از تردید سرشارم

گاهی اوقات به درد نخور بودن خیلی بیشتر ارزش دارد تا به درد بخور بودن

هر کس باید از خودش شروع کنه.

دخترها همیشه روی برادرهای بزرگترشان حس تملک داشتند. اصلاً مگر می‌شد دختری برادری داشته باشد و با او پادشاهی نکند؟