بریده‌هایی از کتاب یادداشت‌های زیرزمین و شب‌های روشن

به‌طور کامل یقین دارم که آگاهی، هرگونه آگاهی‌ای یک نوع بیماری است. از این موضوع مطمئنم.

لذت نومیدی، بی‌شک همین نومیدی است که پرشورترین لذت‌ها را فراهم می‌آورد

از صبح دلتنگی و ملالی ژرف و عجیب آزارم می‌داد. ناگهان این‌طور به‌نظرم رسید که آدمی هستم تنها که همه کنارم گذاشته و از من فاصله گرفته‌اند.

لذت نومیدی، بی‌شک همین نومیدی است که پرشورترین لذت‌ها را فراهم می‌آورد، به‌ویژه موقعی که واقعآ چارهٔ دیگری نیست

درمی‌یافتم خصلت‌های متضادی در من وجود دارند که مدام با هم به‌شدت درستیزند. می‌توانم بگویم احساس می‌کردم دائمآ در من می‌لولند. می‌دانستم همواره در من حضور دارند و می‌کوشند بیرون از من خود را نشان بدهند، اما من چنین اجازه‌ای را به آن‌ها نمی‌دادم و نمی‌گذاشتم از زندان درونم فرار کنند. اما این خصلت‌ها تا سرحد شرمنده شدن و تشنج آزارم می‌دادند. آه که چه‌قدر از دست‌شان خسته بودم، تا چه حد جانم به لبم رسیده بود.

کدام یک به دیگری ترجیح دارد: خوشبختی‌ای مبتذل و مسکینانه یا رنج و دردی متعالی؟

رفته رفته به آن عادت کردم. به همه چیز عادت می‌کردم. اما اگر بخواهم روراست‌تر بگویم: عادت نمی‌کردم، بلکه داوطلبانه قبول می‌کردم هر بلایی را سرم می‌آورند تحمل کنم.

اما به‌محض این‌که دربست خودش را در اختیار من گذاشت، از او بدم آمد و از خود راندمش. انگار فقط احتیاج داشتم پیروزی به‌دست آورم و اربابش شوم.

به‌طور کامل یقین دارم که آگاهی، هرگونه آگاهی‌ای یک نوع بیماری است. از این موضوع مطمئنم.

ما همگی عادت به زندگی کردن واقعی نداریم، زیرا همگی کم و بیش در زندگی لنگ می‌زنیم.

کدام یک به دیگری ترجیح دارد: خوشبختی‌ای مبتذل و مسکینانه یا رنج و دردی متعالی؟

رفته رفته به آن عادت کردم. به همه چیز عادت می‌کردم. اما اگر بخواهم روراست‌تر بگویم: عادت نمی‌کردم، بلکه داوطلبانه قبول می‌کردم هر بلایی را سرم می‌آورند تحمل کنم.

میان خاطره‌هایی که هریک از ما آدم‌ها داریم، خاطراتی هستند که حاضر نیستیم برای کس دیگری جز دوستان‌مان تعریف کنیم، خاطرات دیگری هم هستند که حتا برای دوستان‌مان هم تعریف نخواهیم کرد و آن‌ها را فقط برای خودمان تکرار می‌کنیم، تازه برای خودمان هم کاملا محرمانه و سر به مُهر نگه می‌داریم. اما در عین حال مسایلی وجود دارند که شخص حاضر نیست آن‌ها را حتا به خودش اعتراف کند. هر آدم شرافتمندی در طول عمرش به‌اندازهٔ کافی از این‌گونه خاطره‌ها در ذهنش تلنبار کرده است. حتا می‌گویم فرد هرقدر شرافتمندتر باشد، تعداد این خاطره‌ها به همان نسبت زیادترند.

آدم در عمق وجودش رنج بردن را قبول ندارد، حتا کم و بیش به آن می‌خندد، با این همه، به شکلی کاملا واقعی رنج می‌برد

این ناله‌ها پیش از همه چیز گویای آگاهی حقارت‌آمیز شماست از بیهودگی کاملِ رنج بردن

یقین دارم که آگاهی، هرگونه آگاهی‌ای یک نوع بیماری است.

ذهنی بسیار روشن‌بین داشتن یک نوع بیماری است، بیماری‌ای کاملا واقعی. دارا بودن ذهنی معمولی برای زندگی روزمره‌مان کاملا کافی است.

بیش از این زنده ماندن کار درستی نیست، غیراخلاقی است، زشت است.

خصلت‌های متضادی در من وجود دارند که مدام با هم به‌شدت درستیزند.

حرف‌هایی برای گفتن دارید، اما ترس باعث می‌شود کلمهٔ آخرتان را قورت بدهید، چون گستاخ هستید، اما جسور نیستید.