بریده‌هایی از کتاب یادداشت‌های زیرزمین و شب‌های روشن

هرکسی می‌کوشد خود را کمروتر و نجوش‌تر از آن‌چه هست نشان دهد، انگار می‌ترسد احساس درونی‌اش را با ابراز سریع آن خدشه‌دار کند...

خوشبختی چه‌قدر آدم را زیبا می‌کند: دل مالامال عشق می‌شود! آدم چنین به‌نظرش می‌آید که آن‌چه را در دل دارد به دل دیگری انتقال می‌دهد و برعکس. دلش می‌خواهد همه چیز شاد و خندان باشد!

میان خاطره‌هایی که هریک از ما آدم‌ها داریم، خاطراتی هستند که حاضر نیستیم برای کس دیگری جز دوستان‌مان تعریف کنیم، خاطرات دیگری هم هستند که حتا برای دوستان‌مان هم تعریف نخواهیم کرد و آن‌ها را فقط برای خودمان تکرار می‌کنیم، تازه برای خودمان هم کاملا محرمانه و سر به مُهر نگه می‌داریم.

کدام یک به دیگری ترجیح دارد: خوشبختی‌ای مبتذل و مسکینانه یا رنج و دردی متعالی؟ بگویید ببینم کدام یک از آن دیگری ارزشمندتر است؟

در خشم خاموش، سرد، زهرآلود و به‌ویژه پایان‌ناپذیرش فرو می‌رود.

رنج بردن! این تنها دلیل خودآگاهی است.

بشر گاهی به‌شدت از رنج بردن لذت می‌برد، این یک واقعیت است.

انسان موجود ابلهی است، بی‌نهایت ابله، یا بهتر بگویم، بیش‌تر ناسپاس است تا ابله و به دشواری می‌توان موجودی ناسپاس‌تر از او یافت.

پیش از متهم کردن دیگران، آدم خودش باید زندگی کردن را یاد بگیرد!

هر علتی بی‌درنگ علت دیگری را، ژرف‌تر و اساسی‌تر به دنبال خود می‌آورد و این کار تا بی‌نهایت ادامه می‌یابد.