بریده‌هایی از کتاب مرد؛ درک روان‌شناسی مرد

اغلب مادران، هر کاری می‌کنند تا پسرانشان را کنار خود نگه دارند. برخی به روشی زیرکانه، به پسر خود تلقین می‌کنند که به آن‌ها وفادار بمانند؛ اما اگر پسر کاملاً تسلیم خواستهٔ مادر شود، نتیجه‌اش فرزندیست که به مردانگی‌اش آسیبی شدید وارد شده است. پسر باید مادر را ترک کند، حتی اگر این امر خیانت محسوب شود، و مادر باید با این درد بسازد. بعدها پسر می‌تواند مانند پارسیفال نزد مادرش برگردد

هیچ پسری بدون اینکه از طریقی به مادرش بی‌وفایی کند، بزرگ نمی‌شود. اگر با او بماند و آرامش و تسلای خاطرش باشد، هرگز از عقدهٔ مادری خلاص نمی‌شود.

دکتر یونگ در مکتب نشانه‌شناسی شخصیتی می‌گوید که هر فرد تحصیل‌کرده‌ای دارای یک ویژگی برتر از چهار ویژگی احساسات‌گرای، اندیشه‌گرایی، درک‌گرایی و استقلال‌گرایی است

«درد و رنج سریع‌ترین توسن به سوی رستگاری است».

هیچ پسری بدون اینکه از طریقی به مادرش بی‌وفایی کند، بزرگ نمی‌شود. اگر با او بماند و آرامش و تسلای خاطرش باشد، هرگز از عقدهٔ مادری خلاص نمی‌شود. اغلب مادران، هر کاری می‌کنند تا پسرانشان را کنار خود نگه دارند. برخی به روشی زیرکانه، به پسر خود تلقین می‌کنند که به آن‌ها وفادار بمانند؛ اما اگر پسر کاملاً تسلیم خواستهٔ مادر شود، نتیجه‌اش فرزندیست که به مردانگی‌اش آسیبی شدید وارد شده است. پسر باید مادر را ترک کند، حتی اگر این امر خیانت محسوب شود، و مادر باید با این درد بسازد. بعدها پسر می‌تواند مانند پارسیفال نزد مادرش برگردد و رابطه‌ای کاملاً متفاوت با او ایجاد کند؛ این مهم هم تنها در صورتی امکان‌پذیر است که پسر قبل از هر چیز مستقل شود و احساساتش را به سمت زن دیگری معطوف کند، حال یا این زن همان خصوصیت مؤنث درونش است یا همدمی هم‌سن خود در دنیای بیرونی

مردانگی یک زن یا زنانگی یک مرد بیش از آنچه که تصورش را می‌کنیم به ما نزدیک‌تر است.

یکی از انواع وسوسه، لذت پیش از تجربه است. دو دوست جوان را می‌شناسم که قصد پیک‌نیک داشتند. روزها قبل از سفر با شادی به این فکر بودند که چه سفر خوبی خواهند داشت. تمام ویژگی‌های خلق در آن لحظه پدیدار شد. تجهیزاتی اندک ناگهان به جام‌های مقدس گریل تبدیل شد: آنها از تیزی چاقوی خود و کارایی طنابشان با آب و تاب تعریف کردند. این دوستان تمام شادی آن تجربه را بسیار جلوتر دوشیدند. بعداً فهمیدم که آنها به مکان مورد نظر رفتند، نیمروزی را آنجا چرخیدند، سوار ماشین شدند و همان روز به خانه برگشتند- هیچ چیز آنجا نبود. آنها زندگی را بدون تجربه فریب دادند.

درک آگاهی برای اولین بار برای یک نوجوان، مثل یک زخم یا رنج است.

ار انسان به علت بیماری یا تصادف به قلمروی زاهد کشیده شود، چندان سربلند نخواهد شد؛ در هر حال و به هر طریقی، او در میانهٔ سفر به سراغتان می‌آید – با افتخار یا بی‌افتخار.

تمام رنج‌های روانشناختی (یا در معنای عام، جست و جو در پی خوشبختی) از مقایسه کردن نشأت می‌گیرند. هنگامی که انسان، فردیت سفرش را قبول می‌کند، دیگر مقایسه جایی ندارد و او خود را در دینای انسان‌گرایی می‌یابد که در آن موجودات زنده و غیرزنده فقط «هستند». در این دنیا، شادی و غم به آن معنا که ما می‌شناسیم، وجود ندارد

در داستانی چینی، روزی یک ماهی صدای دو مرد را می‌شنود که در بستر رود دربارهٔ مادهٔ معجزه‌آسایی به نام آب حرف می‌زدند. ماهی چنان به وجد آمده بود که دوستانش را صدا زد و بلند ااعلام کرد که به جست و جوی این مادهٔ شکرف می رود. برای او مراسمی درخور شأن برگزار شد و وی را راهی سفر کردند. مدت‌ها بعد از اینکه فکر می‌کردند او در سسفر پرخطرش گم شده است، او، پیر و فرتوت، به خانه بازگشت. دیگران برای خوش‌آمدگویی به سویش شتافتند و سریع پرسیدند: «آیا یافتیش؟ پیدایش کردی؟» ماهی پیر پاسخ داد: «بله، اما آنچه یافتم را باور نمی‌کنید»، و سپس به آرامی شناکنان آنجا را ترک کرد.

. نفی تاریکی مساویست با از دست دادن شانس تغییری که آن با خود می‌آورد.

یکی از نکات داستان درخور تأمل است: پارسیفال باید فقط سؤال را بپرسد؛ نباید به آن پاسخ دهد. وقتی کسی ناامید شده و مطمئن است که ذکاوت لازم برای پاسخ معماهای حل نشدنی را ندارد، باید به یاد داشته باشد که وظیفهٔ او طرح سؤال خوب است نه پاسخ دادن به آن. نتیجهٔ صحیح پرسیدن، رسیدن به جواب دقیق است.

وقتی کسی ناامید شده و مطمئن است که ذکاوت لازم برای پاسخ معماهای حل نشدنی را ندارد، باید به یاد داشته باشد که وظیفهٔ او طرح سؤال خوب است نه پاسخ دادن به آن. نتیجهٔ صحیح پرسیدن، رسیدن به جواب دقیق است.

در افکار عمومی، بخصوص در زمان انسان‌های پیشین، شادکامی یک حکومت به نیرومندی حاکمش بستگی دارد. هنوز هم در پادشاهی‌های سرزمین‌های کهن جهان، پادشاه را به علت ناتوانی در تولید مثل می‌کشند – گاه آهسته، گاه به طرزی وحشتناک و با آداب و رسوم خاص – فقط به این دلیل که فکر می‌کنند حکومتی با پادشاهِ در حال تضعیف رستگاری نمی‌یابد.

زاهد، ماهیت بسیار درون‌گرای فرد است که در گوشه‌ای مشغول ذخیرهٔ انرژی بوده و منتظر لحظهٔ مناسب است. بخش غالب در نیمهٔ اول زندگی، ویژگی بیرون‌گرایی دارد که مانلاً هم صیحیح و به جاست. اما وقتی که خصیصهٔ بیرون‌گرایی فرد مسابقه‌اش را به پایان می‌رساند، فرد به قسمت بسیار باارزش سفر زندگی می‌رسد – سپس باید برای مرحلهٔ بعدی، با زاهد درونش مشورت کند.

به عبارتی دیگر، زندگی تنها به یک چیز خدمت می‌کند که در زبان مسیح خدا نام دارد و یونگ آن را ضمیر نامید؛ ما نیز از عبارات فراوانی که ساخته‌ایم بهره می‌جوییم تا مفهومی فراتر از خود را توصیف کنیم.

وقتی کسی ناامید شده و مطمئن است که ذکاوت لازم برای پاسخ معماهای حل نشدنی را ندارد، باید به یاد داشته باشد که وظیفهٔ او طرح سؤال خوب است نه پاسخ دادن به آن. نتیجهٔ صحیح پرسیدن، رسیدن به جواب دقیق است.

در رشد روانی یک مرد، سه مرحلهٔ احتمالی وجود دارد. در الگوی اولیه، فرد از ناآگاهی کامل کودکی به آگاهی ناقص بزرگسالی و سپس به آگاهی کامل کهن‌سالی می‌رسد. انسان از یگانگی ممعصومیت که در آن دنیای درونی و بیرونی متحد هستند، به سوی جدایی و تمیز بین دنیای درونی و بیرونی حرکت می‌کند که با حس دوگانگی در زندگی همراه است و در نهایت به روشن‌فکری – هماهنگی در تکامل و مصالحهٔ آگاهانهٔ درون و بیرون ختم می‌شود.

برای پسری در سن بلوغ، حضور پدرخوانده لطف بزرگی است! وقتی پسر به سن بلوغ می‌رسد، احتمالاً یا پدرش پیر و خسته شده است یا ارتباطش با فرزند کمرنگ جلوه می‌کند. پسر هنوز مستقل نشده است، اما غرورش هم اجازه نمی‌دهد در مورد مسایل خصوصی با پدرش صحبت کند. صمیمیت بین پدر و پسر در حال بلوغ در خانواده‌های امروزی، امری نادر است. در این زمان پسر به یک پدرخوانده احتیاج دارد که پس از قطع ارتباط با پدر، به آموزش او ادامه دهد.

چگونه یک رعیت در هند، بدون دلیلی برای شاد بودن، می‌تواند خوشحال باشد؟ یا چگونه کشاورز بی‌زمین مکزیکی، باز هم بدون دلیلی برای شادی، می‌تواند آنگونه بی‌خیال باشد؟ این افراد هنر شاد بودن را می‌دانند؛ یعنی قناعت به آن چه که هست. شادی آن‌ها همانیست که رخ می‌دهد. اگر از ناهارتان شاد نمی‌شوید، هیچ چیز دیگری هم نمی‌تواند شما را شاد کند.

هنگامی که انسان، فردیت سفرش را قبول می‌کند، دیگر مقایسه جایی ندارد

پذیرفتن مشکلات، بهترین دارو است. یک مرد باید حضور احمق معصوم و بالغ درونش را بپذیرد. احمق درون تنها کسی است که زخم پادشاه ماهیگیر را درمان می‌کند.

هدف زندگی شادی و خوشبختی نیست، بلکه خدمت به خدا یا گریل است. تمام مأموریت‌های گریل برای خدمت به خداست. ار فردی این را بفهمد و از این عقیدهٔ احمقانه که هدف زندگی خوشبختی شخصی است، دست بکشد، به سرعت به این ویژگی گریزپا دست می‌یابد.

تنها یک گل رز از دستش یا نگاهی از سر تأیید کافیست تا انگیزه و نیروی انجام قهرمانانه‌ترین اعمال فراهم شود.

احساس، توانایی ارزش‌گذاری است: خلق، تسخیر شدن به وسیلهٔ زن درون است. احساس کردن هنر رفیعِ داشتن ساختار ارزش و درک معناست، مانند تعلق فرد به جایی، وفاداری‌اش به فردی دیگر و شناخت اصل و نسبش. خلق به معنی گرفتاری در چنگ بخش مؤنث ماهیتمان (مشکل ما از نبود تعریف دقیقی برای خلق است) و له شدن زیر فشار عنصری خارجی، نامعقول و ویران‌کننده است.

سال‌ها فکر می‌کردم که انسان همانطور که سرما می‌خورد، گرفتار خلق می‌شود. ولی کم‌کم فهمیدم که خلقیات محصول ناخودآگاهی هدفمندی هستند که می‌توان با همان خودآگاهی‌ای که فرد سعی در طفره رفتن از آن را داشته است، آن را اصلاح کرد. می‌توان خلق و اشتیاق را با هم مقایسه کرد.

دوشیزهٔ بدسیما به دربار یاد آوری می‌کند که جست و جو به دنبال گریل، پاکدامنی شوالیه‌ها را می‌طلبد و پس از انجام وظیفه‌اش، لنگان لنگان می‌رود.

تمام سرزمین ویران است، چرا که یک سرزمین آینه‌ای از وضعیت پادشاهش است که از درون بُعد اسطوره‌ای و از بیرون دنیای فیزیکی را به تصویر می‌کشد.

در داستانی چینی، روزی یک ماهی صدای دو مرد را می‌شنود که در بستر رود دربارهٔ مادهٔ معجزه‌آسایی به نام آب حرف می‌زدند. ماهی چنان به وجد آمده بود که دوستانش را صدا زد و بلند ااعلام کرد که به جست و جوی این مادهٔ شکرف می رود. برای او مراسمی درخور شأن برگزار شد و وی را راهی سفر کردند. مدت‌ها بعد از اینکه فکر می‌کردند او در سسفر پرخطرش گم شده است، او، پیر و فرتوت، به خانه بازگشت. دیگران برای خوش‌آمدگویی به سویش شتافتند و سریع پرسیدند: «آیا یافتیش؟ پیدایش کردی؟» ماهی پیر پاسخ داد: «بله، اما آنچه یافتم را باور نمی‌کنید»، و سپس به آرامی شناکنان آنجا را ترک کرد.