بریده‌هایی از کتاب دورتر از شاخه نیلوفر

صبحانه‌ات را که روی میز می‌گذاری، به فکر دیگران باش غذای کبوتران را فراموش نکن به جنگ می‌روی به دیگران فکر کن به یاد بیاور مردمی را که دوست‌دار صلح‌اند  وقتی که قبض آب را پرداخت می‌کنی به کسانی فکر کن که ابرها را می‌مکند به خانه برمی‌گردی، به خانهٔ خودت. به دیگران فکر کن به مردمی که در خیابان‌اند در رختخوابت دراز می‌کشی و ستاره‌ها را می‌شماری

استعاره‌ها را به کار می‌گیری تا روحت را آزاد کنی به فکر دیگران باش کسانی که حق‌شان را از واژه‌ها نگرفته‌اند به دیگران که فکر می‌کنی، دیگرانی که دور از تواند، به فکر خودت باش با خودت بگو: ای کاش شمعی در دل تاریکی بودم

خانه می‌نشینم، نه شادم نه غمگین برایم اهمیتی ندارد بدانم که واقعاً خودم هستم یا هیچ‌کسی نیستم

گفتم: هنوز زنده‌ام چراکه واژه‌ها را می‌بینم آنگونه که بال‌هایشان را در ذهنم تکان می‌دهند در خاطرم ترانه‌ای وجود دارد که بین بودن و نبودن مردد است در را باز نمی‌کند مگر برای آن که آن را ببندد ترانه‌ای برای زندگی در مه ترانه‌ای که فرمان نمی‌برد مگر از واژه‌هایی که فراموش‌شان کرده‌ام

گفتم: اشتیاق آتشین ما برای زندگی از عشق و مرگ، قدرتمندتر است حتی اگر دلیلی برای زندگی نداشته باشیم/

گفتند: عشق قدرتمند است مانند مرگ/ گفتم: اشتیاق آتشین ما برای زندگی از عشق و مرگ، قدرتمندتر است حتی اگر دلیلی برای زندگی نداشته باشیم/

شاید پایان زیباتری در انتظارتان باشد روبروی ایستگاه مترو شاید آغاز با شما به قهوه‌خانه آمده و دنبال شما بیرون نیامده است

چقدر فراموش کردم تو را آنگاه که در آغوشت به دنبال خودم و تو می‌گشتم و هرگاه رازی از تو دریافتم با خود گفتم: چقدر نمی‌شناسمت به نیستی بگو: مرا کم گذاشته‌ای و من بوده‌ام که تو را کامل کنم

گفتند: عشق قدرتمند است مانند مرگ/ گفتم: اشتیاق آتشین ما برای زندگی از عشق و مرگ، قدرتمندتر است حتی اگر دلیلی برای زندگی نداشته باشیم/ صدای ساز سوگواری‌مان را کم می‌کنیم تا در پایکوبی همسایگان‌مان شریک باشیم ... زندگی ساده است و حقیقت همچون غبار

عشق قهوه‌خانه‌ای کوچک است دو پیمانه شراب سفارش می‌دهم یکی را به سلامتی خودم می‌نوشم و یکی به سلامتی تو دو کلاه با خود آورده‌ام و یک چتر باران می‌بارد بیشتر از هر روز دیگر باران می‌بارد و تو داخل قهوه‌خانه نمی‌شوی با خود می‌گویم: شاید کسی که منتظرش هستم، منتظرم باشد و شاید منتظر مردی دیگر شاید هم منتظر هر دوی ماست

فرهنگ‌های لغت به دردم نمی‌خورند واژه‌ها فریبم می‌دهند و ناخودآگاه مرا به سمت پیچیدگی‌های بلاغی می‌برند بلاغت فقط معنی را زخم می‌کند بعد زخم‌هایی که زده را ستایش می‌کند

گفت: به خودم جفا نمی‌کنم به کسی جفا نمی‌کنم خودم را از این پرسش گزاف نجات می‌دهم: چه می‌خواهی به دنبال چه هستی؟

و دنیایی که بر اجسام کشتگان شناور است

بیا! در زمستان هیچ گریه‌ای نشان از پایان عمر ندارد. آغاز بود ... امید و بهانه بود ... حالا چه کنم که عمر مانند تارهای مو فرو می‌ریزد، این زمستان را چه کنم؟

در خانه می‌نشینم، نه شادم نه غمگین برایم اهمیتی ندارد بدانم که واقعاً خودم هستم یا هیچ‌کسی نیستم

گفتم: هنوز زنده‌ام چراکه واژه‌ها را می‌بینم آنگونه که بال‌هایشان را در ذهنم تکان می‌دهند در خاطرم ترانه‌ای وجود دارد که بین بودن و نبودن مردد است در را باز نمی‌کند مگر برای آن که آن را ببندد ترانه‌ای برای زندگی در مه ترانه‌ای که فرمان نمی‌برد مگر از واژه‌هایی که فراموش‌شان کرده‌ام

مانند حقوق زنان در اطاعت از همسرانشان هیچ گیاهی سبز نیست هیچ گیاهی زرد نیست رنگ‌ها گرفتار مرض شده‌اند همه‌جا خاکستری است نصیبی از پیروزی نخواهند برد

ای زندگی، آرام قدم بردار، بگذار نگاهت کنم با همه کاستی‌های پیرامون‌مان چقدر فراموش کردم تو را آنگاه که در آغوشت به دنبال خودم و تو می‌گشتم و هرگاه رازی از تو دریافتم با خود گفتم: چقدر نمی‌شناسمت به نیستی بگو: مرا کم گذاشته‌ای و من بوده‌ام که تو را کامل کنم

هیچ رازی در جسم من نیست به جز انتظاری که کشیده‌ام و سرخوردگی بعد از آن خنده‌ام می‌گیرد که می‌خواستم هوا را بخاطرش پاکیزه‌تر کنم

وقتی مدت‌ها به غنچه‌ای خیره می‌شوی که دیوار را شکافته و سر برآورده و با خود میگویی: هنوز امیدی هست که از شن‌ها بیرون بیایم یعنی قلبت سبز شده است