بریده‌هایی از کتاب دورتر از شاخه نیلوفر

وقتی مدت‌ها به غنچه‌ای خیره می‌شوی که دیوار را شکافته و سر برآورده و با خود میگویی: هنوز امیدی هست که از شن‌ها بیرون بیایم یعنی قلبت سبز شده است

رنگ‌ها گرفتار مرض شده‌اند همه‌جا خاکستری است نصیبی از پیروزی نخواهند برد وحشی‌هایی که به سوی ما لشگرکشی کرده‌اند سحرگاه که برای وطن جشن می‌گیریم

و ما خواهیم دانست که این فصل از ضرورت خود دفاع خواهد کرد و از عشق خرافی و خوشبختی خورشید به حماقت‌هایمان می‌خندد و می‌خندد هرگز برنمی‌گردم و هرگز برنمی‌گردی

می‌دانستم که هرگز پوشش بنفش روی تابوت را باز نمی‌کنند تا جنازه از ما تشکر کند با ما خداحافظی کند  و حقیقت را فریاد بزند

ای کاش شمعی در دل تاریکی بودم

فریاد کشیدم تا خود را از هذیان بیدار کنم ... اما نتوانستم ...

بلاغت فقط معنی را زخم می‌کند بعد زخم‌هایی که زده را ستایش می‌کند مانند مردانی که عواطف خود را به زنان دیکته می‌کنند

وقتی مدت‌ها به غنچه‌ای خیره می‌شوی که دیوار را شکافته و سر برآورده و با خود میگویی: هنوز امیدی هست که از شن‌ها بیرون بیایم یعنی قلبت سبز شده است

گفتند: عشق قدرتمند است مانند مرگ/ گفتم: اشتیاق آتشین ما برای زندگی از عشق و مرگ، قدرتمندتر است حتی اگر دلیلی برای زندگی نداشته باشیم/ صدای ساز سوگواری‌مان را کم می‌کنیم تا در پایکوبی همسایگان‌مان شریک باشیم ... زندگی ساده است و حقیقت همچون غبار

گفت: حقیقتی مرا در میان گرفته است که توان خواندنش را ندارم گفتم: پس بنویس خاطراتت را از ستاره‌ای که به دور دست رفته است و از تخیلت بپرس: آیا می‌دانست چنین راه درازی پیش پای تو خواهد بود؟

به جای خالی اشیاء نگاه کردم، هیچ ردی از من نبود ... شاید هرگز اینجا نبوده‌ام. هیچ عکسی در آیینه نیست. با خود اندیشیدم: من کجا هستم؟

ای عشق، تنها هدف ما شکست خوردن در نبرد با تو است

شادی از ما روی برگردانده است ... اگر گلی پژمرد بهار احساس وظیفه نمی‌کند که برایش گریه کند. اگر بلبل لال شود قناری به جایش آواز خواهد خواند و اگر ستاره‌ای بیفتد به جایی از آسمان برنمی‌خورد ...

در اینجا نه مرگ است نه زندگی خشکسالی است

شادی از ما روی برگردانده است ...

ای زندگی، آرام قدم بردار، بگذار نگاهت کنم با همه کاستی‌های پیرامون‌مان چقدر فراموش کردم تو را آنگاه که در آغوشت به دنبال خودم و تو می‌گشتم و هرگاه رازی از تو دریافتم با خود گفتم: چقدر نمی‌شناسمت به نیستی بگو: مرا کم گذاشته‌ای و من بوده‌ام که تو را کامل کنم

واژه‌ها فریبم می‌دهند و ناخودآگاه مرا به سمت پیچیدگی‌های بلاغی می‌برند بلاغت فقط معنی را زخم می‌کند بعد زخم‌هایی که زده را ستایش می‌کند مانند مردانی که عواطف خود را به زنان دیکته می‌کنند

کسانی که حق‌شان را از واژه‌ها نگرفته‌اند

گفتم: اشتیاق آتشین ما برای زندگی از عشق و مرگ، قدرتمندتر است حتی اگر دلیلی برای زندگی نداشته باشیم/ صدای ساز سوگواری‌مان را کم می‌کنیم تا در پایکوبی همسایگان‌مان شریک باشیم ... زندگی ساده است و حقیقت همچون غبار

ما خواهیم دانست که این فصل از ضرورت خود دفاع خواهد کرد و از عشق خرافی و خوشبختی خورشید به حماقت‌هایمان می‌خندد و می‌خندد هرگز برنمی‌گردم و هرگز برنمی‌گردی