بریده‌هایی از کتاب گند زدن بس است

آدم‌ها چیزی بیش‌تر از گفت‌گویی زنده نیستند، چه درونی و چه بیانی. گفت‌وشنودی در یک بدن، مشتی پوست‌واستخوان که حرف می‌زند، آن‌هم دربارهٔ همه‌چیز. حد این حرف هم، به‌قدر حد آن زندگی است. تمام.

مهم‌ترین کاری که می‌توانید برای زندگی خود انجام دهید، این است که هرکسی، ازجمله خودتان را دیگر به‌خاطر موقعیت کنونی زندگی‌تان مقصر ندانید. این شامل والدین، دوستان، همسایگان و همه می‌شود.

به خودتان جرئت پریدن بدهید.

مکالمه با خودتان مثل اتاقِ رخت‌کن زندگی‌تان است؛ جایی که همه‌چیز بررسی می‌شود و تدبیری برایش می‌اندیشید، جایی که نقشه‌های‌تان به وجود می‌آیند و از بین می‌روند

«کسی بدون اشتیاق کاری را شروع نمی‌کند. بدون کارکردن هم آن‌را تمام نمی‌کند. جایزه‌ای برای‌تان فرستاده نخواهد شد. مجبورید آن‌را به دست بیاورید.» رالف والدو امرسون

وقت بسیار کمی را به تفکر واقعی اختصاص می‌دهیم؛ تفکری که برای‌مان الهام‌بخش زندگی جدید خواهد بود، وگرنه، بالاوپایین‌رفتن در نقل‌قول‌های اینستاگرام، فکرکردن حساب نمی‌شود.

واقعیت این است: چیزی که آگاهانه فکر می‌کنیم آن‌را می‌خواهیم، با چیزی که درحقیقت برای انجامش به‌سختی در اعماق ضمیر نیمه‌خودآگاه‌مان تلاش می‌کنیم، تناسبی ندارد.

بخش عمده‌ای از زندگی که دوست دارید داشته باشید، شامل پذیرش مالکیت انتخاب‌های‌تان در حال و آینده است.

تفکر واقعی وقتی می‌تواند اتفاق بیفتد که الگوهای موجودتان، یعنی تمام چیزهایی که می‌دانید، به چالش کشیده و دچار وقفه شوند.

«کسی بدون اشتیاق کاری را شروع نمی‌کند. بدون کارکردن هم آن‌را تمام نمی‌کند. جایزه‌ای برای‌تان فرستاده نخواهد شد. مجبورید آن‌را به دست بیاورید.» رالف والدو امرسون

«اندیشه‌برانگیزترین امر در زمانهٔ اندیشه‌برانگیزِ ما، این است که ما هنوز فکر نمی‌کنیم.»

با چیزی که از آدم‌ها می‌دانم، اگر تمام مثبت‌اندیشی و امید را کنار بگذارید، زیر این سطح، به‌وضوح حیوان کاملاً متفاوتی کمین کرده است؛ چیزی که اصلاً به نیروبخشی یا آن تسلی‌دهندگی‌ای نیست که همگی دوست داریم باور کنیم. برای آگاهی‌تان باید بگویم آن حیوان متفاوت مزخرفی از نوعِ گفت‌وگو است. نه این‌که شر یا نابکار باشد؛ بلکه بیش‌تر نزدیک است به بدگمان، محدودکننده، تکرارشونده، و درنهایت ناراضی‌کننده. چیزی که تضعیف‌کنندهٔ زندگی است. دقیق‌تر بگویم: آن‌را تخریب می‌کند.

شما تجربه‌تان از زندگی را در مکالمه با خودتان خلق می‌کنید و بعد طبق آن عمل می‌کنید

وقتی از «عمل‌کردن» حرف می‌زنم، منظورم «وانمودکردن» نیست؛ منظورم انجام آن عملِ لعنتی است!

نظم شخصی چیزی بیش از انجام کاری نیست که می‌گویید انجام خواهید داد؛ آن‌هم در زمانی که کم‌ترین میل را به انجامش دارید. به‌عبارت دیگر، عمل به مثبت‌ترین شکل، وقتی احتمالاً بیش‌ازپیش احساس منفی دارید.

هرقدر که برخلاف فهم درونیِ انسان به‌نظر برسد، به‌عنوان یک گروه ما بیش‌تر مجذوب کشمکش هستیم تا دستاورد.

هیچ‌وقت، مطلقاً هیچ‌وقت، براساس خودِ زندگی عمل نمی‌کنید. چیزی که براساس آن عمل می‌کنید، نظرتان دربارهٔ زندگی است. به همین دلیل، زندگی چنین تجربهٔ متفاوتی برای هرکدام‌مان است.

«هر انسانی مانند بقیهٔ انسان‌ها زاده می‌شود و منحصربه‌فرد می‌میرد.» مارتین هایدگر

«دنیای کوچک کودکانه با چیزهای آشنایی که اطرافش را احاطه کرده، نمونه‌ای از دنیای بزرگ‌تر است. هرقدر خانواده با شدت بیش‌تری شخصیت خود را بر کودک تحمیل کند، احتمال این‌که کودک دنیای کوچک خود را در قالب دنیای بزرگ زندگی بزرگ‌سالان حس کند و ببیند، بیش‌تر می‌شود.» کارل گوستاو یونگ

«هر انسانی خاطراتی دارد که آن‌را برای هیچ‌کسی به‌جز دوستانش تعریف نمی‌کند. ازطرفی ممکن است خاطراتی داشته باشد که آن‌ها را حتی برای دوستانش نیز تعریف نکند؛ آن‌ها را تنها برای خودش تعریف می‌کند، تازه آن‌هم در خفا. اما درنهایت، به خاطراتی می‌رسیم که ممکن است انسان بترسد حتی از این‌که بخواهد آن‌ها را برای خودش نیز تعریف کند و هر انسان شریفی تعداد چشمگیری از این خاطرات را در گوشه‌ای نگه داشته است.» فئودور داستایوفسکی

مکالمه با خودتان مثل اتاقِ رخت‌کن زندگی‌تان است؛ جایی که همه‌چیز بررسی می‌شود و تدبیری برایش می‌اندیشید، جایی که نقشه‌های‌تان به وجود می‌آیند و از بین می‌روند.

آدم‌ها چیزی بیش‌تر از گفت‌گویی زنده نیستند، چه درونی و چه بیانی. گفت‌وشنودی در یک بدن، مشتی پوست‌واستخوان که حرف می‌زند، آن‌هم دربارهٔ همه‌چیز. حد این حرف هم، به‌قدر حد آن زندگی است. تمام

است. واقعیت این است: شما تجربه‌تان از زندگی را در مکالمه با خودتان خلق می‌کنید و بعد طبق آن عمل می‌کنید. همیشه هم در حال همین کار هستید. هیچ‌وقت، مطلقاً هیچ‌وقت، براساس خودِ زندگی عمل نمی‌کنید. چیزی که براساس آن عمل می‌کنید، نظرتان دربارهٔ زندگی است. به همین دلیل، زندگی چنین تجربهٔ متفاوتی برای هرکدام‌مان است.

ممکن است بخواهید این‌جا نفسی بکشید و روی چند سؤال درخصوص خودتان فکر کنید. چرا کاری را که انجام می‌دهید، انجام می‌دهید؟ دوباره می‌گویم: از جوابی که معمولاً به خودتان می‌دهید، فراتر بروید. فکر کنید. اگر همیشه به این روش زندگی می‌کنید، تمام این کارها به کجا ختم می‌شود؟ واقعاً منظورم این است: به کجا؟ نه از آن مفاهیمِ رؤیایی از آینده‌تان، بلکه از آن نگاه‌های واقع‌گرا به جایی که کارهای جاری‌تان شما را هدایت می‌کنند. خب؟ ممکن است پاسخ به چنین سؤالاتی برای‌تان سخت باشد؛ ولی این کار از آن تلاش‌هایی است که شما را از تلهٔ تخریب رها می‌کند.

ست که برای تباه‌کردنِ زندگی‌مان انجام می‌دهیم. فهمیدنِ این نکته مهم است که میلیون‌ها راه کوچک و ناچیز وجود دارند که ازطریق‌شان هر روز زندگی‌مان را تخریب می‌کنیم. قبل از این‌که بتوانید کاری درباره‌اش انجام دهید، باید متوجه شوید که مشکلی وجود دارد. ولی مهم است درک کنید خودتخریبی همچنین می‌تواند موجب رفتارهای بسیار مخربی شود: باعث ازهم‌پاشیدن ازدواج‌ها، ازهم‌دورشدن خانواده‌ها، رفتن مردم به‌سمت مواد خطرناک، الکل، قمار، اعتیاد به رفتارهای جنسی، خیانت، و انواع رفتارهای مسموم که می‌تواند یک زندگی خوب را خراب کند.

نظم شخصی چیزی بیش از انجام کاری نیست که می‌گویید انجام خواهید داد؛ آن‌هم در زمانی که کم‌ترین میل را به انجامش دارید.

بیش‌ترِ کارهای بزرگی که برای زندگی‌تان انجام داده‌اید، شامل درجاتی از ناراحتی، درد یا فشار بوده است. روالش فقط همین است. هرچیزی که قصد دارید در این زندگی به دستش بیاورید، مجبور خواهید بود با تجربهٔ سخت یا حتی طاقت‌فرسایش بسازید. از جهات بسیاری، اصرار همه‌جانبهٔ شما مبنی‌بر این‌که تغییر واقعی باید راحت باشد، چیزی است که شما را عقب نگه می‌دارد. رشد، یعنی رشد واقعی و جدی، دردآور است، گاهی بسیار دردآور. «زمانی که دیگر توانایی تغییر یک موقعیت را نداریم، با چالش تغییرِ خود مواجهیم.» ویکتور فرنکل

تمام زندگی‌تان تا این‌جا مجموعه‌ای از اعمال بوده که به‌صورت نیمه‌خودآگاهانه مصمم به گیرانداختنِ شما در حباب مشخصی از زندگی است.

شروع کنید به دیدنِ مسائل زندگی‌تان ازطریق دیدگاهی که می‌گویم. رفتارهای تکرارشونده و مخرب‌تان قرار است راه آن باشند! زندگی‌تان جوری طراحی شده که آن‌ها را تکرار کند. آن‌ها همچنین چیزی‌اند که شما را به‌صورت همان شخصِ آشنا نگه می‌دارند که با یک‌جور محدودیت زندگی کنید، نگران گذشته باشید، همیشه در همان تلاشِ آشنا برای روزی بهتر؛ ولی گهگاه کورسویی از امید یا خوش‌بینی آرام‌تان کند. به یاد داشته باشید، اگر واقعاً در پی نوعی زندگی جدید هستید، یعنی نتیجه‌ای جدید و بدون سابقه، چنین چیزی به خطرپذیری شما احتیاج خواهد داشت، به گذر از میان مکالمه‌تان با خود، گذر از قاب ایستای احساسیِ همیشگی‌تان، و دستیابی به چیزهای ناشناخته. بدون خطرپذیری نمی‌توانید کار جدیدی انجام دهید. تمام.

«ضمیر خودآگاه، یعنی آن منی که وقتی صبح بیدار می‌شوید جان می‌گیرد، تنها تکهٔ کوچکی از عملکردها است.» به‌طور اساسی، ما در سطحی عمل می‌کنیم که حتی بیش‌ترِ اوقات از آن آگاه نیستیم.