بریده‌هایی از کتاب راهنمای مربیگری

مربی مشارکتی به توانایی مراجع در خلق ایده‌ها، تصمیم‌گیری مستقل و حرکت رو به جلو ایمان دارد. او از مهارت‌های پیشرفتۀ گوش دادن، سؤال پرسیدن و (انعکاس) بازخورد استفاده می‌کند تا گفتگو و تجربه بسیار تأثیرگذاری را برای مراجع رقم بزند.

مربی مشارکتی در یک فرایند پرس‌وجو، یادگیری و اقدام، به مراجع کمک می‌کند. مانند هر نوعی از مربیگری، هدفمان این است که در رسیدن به نتیجه مطلوبی مانند یک هدف، به مراجع کمک کنیم. ازنظر مراجع، این رابطه از جنس نصیحت یا پدر و فرزندی نیست، بلکه رابطه‌ای از جنس شراکت برابر است.

«به‌گونه‌ای از لحظه حال استقبال کنید که گویی آن را دعوت کرده بودید.»

وقتی ما حس مسئولیت‌پذیری‌مان را کاهش می‌دهیم، تمایل پیدا می‌کنیم که دیگران را نیز سرزنش کنیم.

به بیان ساده، مربیگری یک گفتگو یا مجموعه‌ای از گفتگوهای میان دو نفر است. اما وجه تمایز این گفتگو، تأثیرگذاری آن بر مُراجع است. گفتگوی مؤثر مربیگری بر فهم، یادگیری، رفتار و پیشرفت فرد تأثیر می‌گذارد.

گفتگوهای مربیگری می‌توانند در چهارچوب‌های زمانی مختلف و محیط‌های مختلف صورت گیرند. به‌طور مثال، می‌توانید در جلسه حضوری و به مدت دو ساعت به گفتگوی مربیگری بپردازید، یا گفتگوی مربیگری‌تان به‌صورت تلفنی و به مدت ده دقیقه باشد. این بدین دلیل است که عامل تعیین کننده در مربیگری، بیشتر تأثیر گفتگو است تا مدت‌زمان آن.

معمولاً این مراجع است که می‌تواند در مورد وجود موضوع مربیگری در هر گفتگو قضاوت کند. اگر فردی موارد زیر را پس از اتمام گفتگو تأیید کند، به این معناست که محتوای مربیگری آن را تأیید می‌کند: - موضوع این گفتگو عمدتاً مربوط به مراجع و وضعیتش بود. - این گفتگو منافع زیادی برای تفکر، اقدامات و یادگیری مراجع داشت. - اگر گفتگو رخ نداده بود، بعید بود که در آن برهه زمانی از آن منافع در تفکر یا یادگیری برخوردار شود.

اما با گذشت زمان، ممکن است با عواملی روبرو شوید که حس پشتیبانی شما را کاهش دهند و ممکن است آگاهانه یا ناآگاهانه باشد. به‌طور مثال، شاید رفته‌رفته از گفتگوی مربیگری یا حتی از متربّی خسته شوید. شاید فرایند مربیگری پیشرفت و نتایج کمی را به دنبال داشته باشد و احساس کنید که متربّی به میزان لازم تلاش نمی‌کند. این اتفاق می‌تواند موجب احساس تسلیم، بی‌حوصلگی یا حتی درماندگی شود.

چند دقیقه پیش از حضور متربّی خودم را آماده می‌کنم. در آن زمان، به بررسی یادداشت هایم از جلسات قبل می‌پردازم، به اهداف آن فرد فکر می‌کنم و نحوه تأثیرگذاری‌ام بر او را به خود یادآوری می‌کنم.

هرگونه قضاوت و ارزیابی از متربی، یک گفتگو یا «بحث ذهنی» را در ذهنتان ایجاد می‌کند. وقتی ذهنتان این‌گونه درگیر باشد، از اتفاقات واقعی گفتگو غافل می‌شوید. گفتگوی درونی شما مانع تمرکز و توجه شما می‌شود. انگار که با روشن بودن رادیو، بخواهید تلویزیون نگاه کنید.

مسئولیت‌پذیری با سرزنش فرق می‌کند. سرزنش به معنی این است که فرد کار اشتباهی انجام داده است. که مستلزم شرمساری، پشیمانی یا رنج است و وقتی متربّی خودش را سرزنش می‌کند (به‌جای مسئولیت‌پذیری)، احساس بدتری نسبت به وضعیت پیدا می‌کند. اما مسئولیت‌پذیری صرفاً به معنی قبول توانایی تأثیرگذاری بر شرایط است.

«به‌گونه‌ای از لحظه حال استقبال کنید که گویی آن را دعوت کرده بودید.» - پما کودرون

مسئولیت‌پذیری با سرزنش فرق می‌کند. سرزنش به معنی این است که فرد کار اشتباهی انجام داده است. که مستلزم شرمساری، پشیمانی یا رنج است و وقتی مراجع خودش را سرزنش می‌کند (به‌جای مسئولیت‌پذیری)، احساس بدتری نسبت به وضعیت پیدا می‌کند. اما مسئولیت‌پذیری صرفاً به معنی قبول توانایی تأثیرگذاری بر شرایط است.