بریده‌هایی از کتاب لاک پشت رو لاک پشت

مدارس آمریکا شبیه زندان هستن.

هر کسی می‌تونه نگات کنه، ولی خیلی کم پیش می‌یاد کسی رو پیدا کنی که دنیا رو همون‌جوری ببینه که تو می‌بینی.

هیچ‌کس هیچ‌وقت خداحافظی نمی‌کنه مگه این‌که بخواد باز شما رو ببینه.

هر کسی می‌تونه نگات کنه، ولی خیلی کم پیش می‌یاد کسی رو پیدا کنی که دنیا رو همون‌جوری ببینه که تو می‌بینی.

قضیه اینه که وقتی یکی رو از دست می‌دی، می‌فهمی بالاخره همه رو از دست خواهی داد.

توی بهترین گفت‌وگوها، حتا یادتون نمی‌مونه در مورد چی حرف زدین، فقط حس‌تون رو به خاطر می‌یارین.

"به خویش اهمیت می‌دهم. هرچه بیش‌تر منزوی، هرچه بیش‌تر بی‌کس، هرچه بیش‌تر غیرقابل تحمل می‌گردم، بیش‌تر برای خویش احترام قائل می‌شوم."

که همه یه روزی ناپدید می‌شن.

هر کسی می‌تونه نگات کنه، ولی خیلی کم پیش می‌یاد کسی رو پیدا کنی که دنیا رو همون‌جوری ببینه که تو می‌بینی.

"مشکلی با آدم‌های نگران ندارم. نگرانی یه جهان‌بینی درسته. زندگی نگران‌کننده‌ست."

هیچ‌کس هیچ‌وقت خداحافظی نمی‌کنه مگه این‌که بخواد باز شما رو ببینه.

می‌توانم همهٔ چیزی را که در مورد زندگی آموخته‌ام، در سه کلمه جمع ببندم: زندگی ادامه دارد

تو همونی، همونی که من انتخابش کردم. همونی که هیچ‌وقت از دست ندادمش. تو همیشهٔ منی. بخت و اقبال منی. نفس منی. تو همونی.

مهم‌ترین بخش بدن، قلب یا ریه یا مغز نیست. بزرگ‌ترین و مهم‌ترین بخش بدن اون جایی هست که درد می‌کنه."

قضیه اینه که وقتی یکی رو از دست می‌دی، می‌فهمی بالاخره همه رو از دست خواهی داد.

زندگی یه داستانه که دهن به دهن نقل می‌شه، نه داستانی که خودت تعریف می‌کنی.

"کسی که از مرگ نمی‌هراسد، فقط یک‌بار می‌میرد."

ترس واقعی ترسیدن نیست؛ اینه که توی یه قضیه حق انتخاب نداشته باشی.

هیچ‌کس هیچ‌وقت خداحافظی نمی‌کنه مگه این‌که بخواد باز شما رو ببینه.

می‌توانم همهٔ چیزی را که در مورد زندگی آموخته‌ام، در سه کلمه جمع ببندم: زندگی ادامه دارد. رابرت فراست

یونانی‌ها هیچ کلمه‌ای برای رنگ آبی نداشتن. این رنگ براشون وجود نداشت. نمی‌تونستن اون رو بدون کلمه‌ش ببینن.

"قلب‌ها رو بشکن قول‌ها رو هرگز."

در مقطعی از زندگی زیبایی جهان کفایت می‌کند. دیگر نیازی به عکس انداختن، نقاشی کردن یا حتا یادآوری ندارید. همان کفایت می‌کند.

بهترین سلاح در برابر استرس، توانایی ما برای برگزیدن فکری به جای فکری دیگر است.

من سخت‌ترین کلمه‌ایه که معنیش کنی.

ما همیشه می‌گیم پایین ستاره‌ها هستیم. البته که نیستیم، بالا یا پایینی وجود نداره و به هر حال ستاره‌ها محاصره‌مون کردن.

تمام زندگی‌م مرا به دوش می‌کشید... بلندم می‌کرد، به این‌جا و آن‌جا می‌بردم، می‌گفت با من همراه شو. تو را با خود می‌برم. خوش می‌گذرد. اما هیچ‌وقت نگذشت.

هیچ‌کسی دیگری رو درک نمی‌کنه، واقعاً نه. همه‌مون داخل خودمون گیر افتادیم

هر فقدانی بی‌سابقه‌س. نمی‌شه رنج بقیه رو درک کرد، نه واقعاً، همون‌طوری که لمس بدن یکی دیگه مثل داشتن بدن اون فرد نمی‌شه.

افکار فقط نوع دیگه‌ای از باکتری هستن که داخل شما ساکن می‌شن