بریده‌هایی از کتاب خدای ما؛ زمان و منتظران (جلد اول)

آنی تو که حال دل نالان دانی/احوال دل شکسته‌بالان دانی/ گر خوانمت از سینهٔ سوزان شنوی/ ور دم نزنم زبان لالان دانی...

"من خدایی دارم که همین نزدیکی است؛ بلکه نزدیک‌تر از من به خودم! مثل آن نور که انوار از اوست، بی‌وجودش همه‌جا تاریکی است..."

به جای اشعار شبستری و مولوی و عطار و دیگر صوفیان، کمی با قرآن و نهج البلاغه و ادعیه مأثوره انس بگیر تا معنای توحید و عرفان حقیقی را دریابی. ببین آیات مبارکات الاهی چگونه خدا را معرفی می‌کنند؛ ببین مولای موحدان، امیرمؤمنان، خدای خویش را در دعای کمیل چگونه می‌خواند و توصیف می‌کند؛ ببین دعای مشلول و سمات و ابوحمزه و دیگر دعاهای نورانی، چگونه ما را به ملکوت عرفان خدا می‌برند؛ سوره توحید را مکرر بخوان و تأمل کن؛

از استاد سؤال کرد: آیا خداوند در تقدیرات خود، تغییری هم می‌دهد؟ یعنی می‌شود که ابتدا چیزی را تقدیر نموده باشد بعد بر اثر عواملی، آن تقدیر را تغییر دهد و تقدیر دیگری را جایگزین آن نماید؟ استاد گفت: بله، طبیعی است. هر فرد دارای اختیاری می‌تواند تا زمانی‌که هنوز فعلش انجام نپذیرفته، تصمیم و نقشه قبلی خود را تغییر دهد و به‌جای تقدیر قبلی، تقدیر دیگری را جایگزین نماید. مگر شما این‌طور نیستید؟ تقدیر می‌کنید که عصر، فلان کار را انجام دهید ولی در لحظه آخر بر اثر عواملی، آن کار را انجام نمی‌دهید و کار دیگری را انتخاب کرده و انجام می‌دهید. بداء (یعنی ابتدا کردن به کار جدید) از ویژگی‌های اختیار و آزادی است. ما می‌توانیم تصمیم قبلی خود را با آزادی عوض کنیم و تغییر دهیم، چطور خدا نتواند چنین کند...؟!

هزار مرتبه کردم فرار و دیدم باز/تو از کرم به من آغوش خویش کردی باز/به لطف و رحمت و عفو و کرامتت نازم/که می‌کشی تو ز عبد فراری خود ناز...!

آنی تو که حال دل نالان دانی/احوال دل شکسته‌بالان دانی/ گر خوانمت از سینهٔ سوزان شنوی/ ور دم نزنم زبان لالان دانی...