بریده‌هایی از کتاب ذهن بی‌حصار، عبور از مرزها برای پیشرفت و کشف سرزمین‌های جدید

بلکه جامعهٔ احمق جامعه‌ای است که آنان که می‌فهمند سکوت می‌کنند و یا به سکوت کشیده می‌شوند.

باید یک‌بار به خاطر همه‌چیز گریه کرد، آن‌قدر که اشک‌ها خشک شوند؛ باید این تن اندوهگین را چلاند و بعد دفتر زندگی را ورق زد، به چیز دیگری فکر کرد؛ باید پاها را حرکت داد و همه‌چیز را از نو شروع کرد.

خداوند از روح خود در نفس ما دمیده است و او بی‌پایان است. لذا همه ما یکتا و ویژه آفریده شده‌ایم.

فرض کنید کسی که قولش صادق است به شما بگوید تنها یک سال تا پایان عمرتان باقی مانده است و شما هم باور کنید، حال در این یک سال به سراغ چه کاری می‌روید؟ خُب بعد این یک سال را کمتر بکنید؛ مثلاً شش ماه، همین‌طور کمتر تا ۲۴ ساعت، ببینید در این فرصت دست به چه کاری می‌زنید؟ کارهایی که به نظرتان می‌آید در آن ۲۴ ساعت انجام دهید و بعد از دنیا بروید آن‌ها فریاد درون شماست.

مزیت کسانی که هدف و استراتژی دارند این است که چون خودشان هدف‌گذاری کرده‌اند، نمی‌گذارند امور دیگر برای آن‌ها هدف‌گذاری کند و به‌راحتی ۳ کار اولویت‌دار خود را مشخص می‌کنند. بنابراین، اگر می‌خواهید هر روزتان یک گام بلند به سوی پیشرفت باشد، اول از همه باید بدانید که می‌خواهید در پنج سال یا ده سال آینده به کجا برسید. نکتهٔ جالب اینجاست که این نکات طلایی برای همه در همهٔ سطوح، از جمله کسانی که در خانه کار می‌کنند یا کسانی که مدیر ارشد کشور هستند، کاربردی و مهم است.

قرار نیست ما از ابتدا به فرمول نهایی (راه حل پایانی) برسیم. شما در هر گام یک پله بالاتر می‌روید

این کتاب حاصل غفلت و تفکرات اشتباه است

روحیه تنِسی تاکسیدویی در همهٔ ما وجود دارد. همهٔ ما عاشق این هستیم که یک‌شبه ره صدساله برویم. انضباط راهبردی، صبوری، پایداری و تداوم را دوست نداریم و راهگشا نمی‌دانیم.

چقدر در برابر ویدئو مقاومت شد. اما اکنون همه داستان نجس بودن آن را فراموش کرده‌ایم. در آن روزها می‌گفتند ویدئو باعث متلاشی شدن خانواده می‌شود و ارزش‌های دینی و فرهنگ ملی ما را تهدید می‌کند.

تک‌کاری می‌تواند زمان لازم را برای انجام کارهای مهم تا ۸۰ درصد کاهش و کیفیت کار نهایی را به‌شدت افزایش دهد.

اگر خود را در کتاب‌های خوب محاصره کنیم، آنگاه افکارمان رشد می‌کند.

لازم نیست همهٔ کارها را انجام بدهید. کارهای مهم‌تر را به صورت واضح مشخص کنید (نهایتاً ۳ کار) و مابقی کارها را تنها در صورتی انجام دهید که وقت اضافه داشته باشید؛ در غیر اینصورت بدون استرس رهایشان کنید.

آدم‌ها هنگامی که به آینده فکر می‌کنند، توان تصمیم‌گیری عقلایی دارند، ولی در موقعیت حال، ملاحظات کوتاه‌مدت بر اهداف بلندمدتشان چیره می‌شود.

فصل ۳: سه اصل طلایی برنامه‌ریزی لازم نیست همهٔ کارها را انجام بدهید. ۳ تا از مهم‌ترین کارها را به صورت واضح مشخص کنید و مابقی را بدون استرس، رها کنید.

افراد برای فیلمی که می‌خواستند فوراً تماشا کنند معمولاً کمدی‌های مبتذل و فیلم‌های پرفروش را انتخاب می‌کردند، اما برای تماشا در آینده بیشتر فیلم‌های مهم و معناگرا را انتخاب کردند. آدم‌ها هنگامی که به آینده فکر می‌کنند، توان تصمیم‌گیری عقلایی دارند، ولی در موقعیت حال، ملاحظات کوتاه‌مدت بر اهداف بلندمدتشان چیره می‌شود.

منطقه طلایی اختصاصی جایی است که سه ویژگی را هم‌زمان داشته باشند: - علاقه‌مندی: شور و شوق درونی نسبت به آن دارید. - توانمندی ویژه: ذاتاً در آن توانمندی بالاتری نسبت به دیگران دارید. - ارزشمندی: حوزه‌ای که با ارزش‌های شما همخوانی داشته باشد و همچنین برای جامعه خلق ارزش کند.

در زندگی فردی: از خود بپرسیم چقدر از سرمایه‌گذاری‌ام را روی دارایی‌های فیزیکی (مانند خانه، ماشین و ساید بای ساید) انجام می‌دهم و چقدر را به دارایی‌های نامشهود (ایجاد شبکهٔ ارتباطی، برندسازی شخصی و مهارت‌های نرم) تخصیص می‌دهم؟ سرمایه‌گذاری کلنگی می‌کنم یا سرمایه‌گذاری بی‌وزن؟

سطحی فکر می‌کنیم. بیش از یک صفحه برنامه برای آیندهٔ کاری که می‌خواهیم بکنیم نداریم. مشکلات، موانع، زیرساخت‌های لازم و سناریوهای احتمالی را نمی‌بینیم و به آن فکر نمی‌کنیم. نمی‌دانیم که این کار چه پیامدهایی دارد؟ چه عواقبی دارد؟ هیجانی تصمیم می‌گیریم و به عشق در نگاه اول باور داریم. در نگاه اول عاشق یک ایده می‌شویم و نمی‌گذاریم منتقدان آن ایده را در فضایی غیرهیجانی نقد کنند. فرهنگ شفاهی داریم. زیاد حرف می‌زنیم، اما چیزی روی کاغذ نمی‌آید. وقتی برای پروژه‌های میلیاردی درخواست مستندات می‌شود، سه ساعت حرف می‌زنیم، اما دریغ از یک کتابچهٔ ۲۰ صفحه‌ای. و همین ما هستیم که می‌شویم مدیرکل و وکیل و وزیر و سپس همین شخصیت تنسی تاکسیدویی ما در جایگاهی خطیرتر هنرمندانه به فاجعه‌آفرینی ادامه می‌دهد.

افکار هر آدمی میانگین افکار پنج نفری است که بیشتر وقت خود را با آن‌ها می‌گذراند، خود را در محاصرهٔ افراد موفق قرار دهید. خوب برایم سؤال پیش آمد که بخش زیادی از افراد دور و بر ما که انتخاب ما نیستند؛ خانواده، همسایه، فامیل و همکار معمولاً انتخاب ما نیستند (محدودیت اول). افراد موفقی که بتوانیم آن‌ها را بیابیم و رابطهٔ تنگاتنگ با آن‌ها داشته باشیم نیز کمیاب و محدودند (محدودیت دوم). برای غلبه بر این محدودیت‌ها شاید سه ایدهٔ زیر مفید باشد. کتاب‌های خوب: کتاب عصارهٔ دانش و شخصیت نویسندهٔ آن است. اگر خود را در کتاب‌های خوب محاصره کنیم، آنگاه افکارمان رشد می‌کند. مخصوصاً نوع خاصی از کتاب‌ها هستند که در مورد زندگی افراد موفق و مشهور در زمینهٔ کاری شماست. حتماً زندگی‌نامهٔ آن‌ها را بخوانید. این یک نوع «هم‌نشینی مجازی» است.

تعریف خط پایان: تجربه به دفعات ثابت کرده است که اموری که زمان و خط پایان ندارند، میل به جاودانگی دارند؛ اما وقتی زمان می‌گذارید، حتی اگر آن را برای سه بار رعایت نکنید، بالاخره در چهارمین بار آن را عملی خواهید کرد.

بیشتر تاریخ بخوانیم، و تجربیات گذشته را در قلب آمارها و در مغز خبرگان مرور کنیم و بهترین‌ها را هدفگیری کنیم و خودمان را برای بدترین‌ها نیز آماده کنیم.

یک هدف مبهم را بشکنید به اقدامات مشخص کوچک (تکنیک پنج)؛ برای آن‌ها زمان‌بندی کنید (تکنیک چهار)؛ برای خودتان جریمهٔ بیرونی و پاداش درونی تعیین کنید (تکنیک دو و سه)؛ و شرایط را به گونه‌ای طراحی کنید که کارهای دیگر غیر از این کار برایتان سخت باشد (تکنیک اول).

مثلاً بهتر است اصول‌گرایان با اصلاح‌طلبان جلسات نقد فیلم داشته باشند؛ یعنی یک جلسهٔ غیررسمی و بی‌ارتباط به حوزه اختلافشان. خداوند بارها خطر خشک‌اندیشی را هشدار داده است؛ به‌ویژه آنجا که صحبت از پیروی کورکورانه از گذشتگان می‌شود.

خداوند به‌وضوح فرموده است که گوش، چشم و دل همه مسئول‌اند. یعنی جزء جزء و بعد بعد انسان مسئول است. اگر می‌دانیم که باید بگوییم و اگر نمی‌دانیم بگذاریم آن‌ها که سخنی دارند آزادانه (چه آزادی قبل از بیان و چه آزادی بعد از بیان) سخنشان را مطرح کنند. جهان بهتر خواهد شد.

باید یک‌بار به خاطر همه‌چیز گریه کرد، آن‌قدر که اشک‌ها خشک شوند؛ باید این تن اندوهگین را چلاند و بعد دفتر زندگی را ورق زد، به چیز دیگری فکر کرد؛ باید پاها را حرکت داد و همه‌چیز را از نو شروع کرد.

یعنی جایی که شما آدم‌ها و ایده‌های متفاوت بسیاری را در کنار هم دارید، پیشینه‌های مختلف و علایق گوناگون در جوش و خروش هستند و با یکدیگر در رقابت‌اند؛ آن فضا در حقیقت فضایی است که به نوآوری ختم می‌شود

آیا شما در سبد مهارت‌هایتان چیقو دارید؟ دو تجویز زیر را جدی بگیرید: یکی از مشکلات زندگی امروزمان این است که اغلب مهارت‌ها و تخصص‌هایمان آن‌قدر کوچک و محدود است که تنها یک یا دو جا بیشتر مخاطب برایش پیدا نمی‌شود! تخصص‌گرایی بد نیست که خیلی هم خوب است، اما زندگی همیشه طبق روال جلو نمی‌رود. پس تا دیر نشده این سؤال صریح و سخت را از خود بپرسیم که چه مهارت یا تخصصی داریم که همه‌جا (یا حداقل خیلی از جاها) به کار می‌آید و برایش پول می‌دهند.

زندگی حتی وقتی انکارش می‌کنی، حتی وقتی نادیده‌اش می‌گیری، حتی وقتی نمی‌خواهی‌اش، از تو قوی‌تر است، از هر چیز دیگری قوی‌تر است. آدم‌هایی که از بازداشتگاه‌های اجباری برگشتند دوباره زاد و ولد کردند؛ مردان و زنانی که شکنجه دیده بودند، که مرگ نزدیکانشان و سوختن خانه‌هایشان را دیده بودند، دوباره به دنبال اتوبوس‌ها دویدند؛ به پیش‌بینی هواشناسی با دقت گوش کردند و دخترهایشان را شوهر دادند. باورکردنی نیست، اما همین‌گونه است. زندگی از هر چیز دیگری قوی‌تر است.

یکی از باورهای بسیار غلطی که از کودکی در ذهن ما جای گرفته است این است که فقط برخی ژن خوبی دارند، برخی آی کیو دارند و باقی آدم‌ها متوسط و پایین هستند. فقط چند نفر در عالم می‌توانند طلای المپیاد بگیرند و می‌توانند استاد دانشگاه هاروارد شوند و کارهای خارق‌العاده کنند و بقیه هم باید آن‌ها را تحسین کنند و به آن‌ها غبطه بخورند. به همین خاطر، بر اساس تست‌هایی برخی را انتخاب می‌کنند و می‌برند مدرسهٔ تیزهوشان و باقی مردم هم باید در مدارس کندهوشان تحصیل کنند! از همان ابتدا، برچسب می‌زنیم به آدم‌ها. برخی جوگیر تیزهوشی‌شان می‌شوند و برخی نیز تا آخر عمر ننگ کندهوشی را به دوش می‌کشند. اما این باور نه تنها اشتباه است، بلکه بسیار فاجعه‌آمیز است.

به عقیدهٔ او همهٔ انسان‌ها دارای انواع مختلفی از هوش هستند. او در کتاب خود ۹ نوع هوش مختلف را معرفی کرده است شامل هوش موسیقیایی، هوش درون‌فردی، هوش تصویری-فضایی و هوش کلامی- زبانی و ... .