بریده‌هایی از کتاب ذهن بی‌حصار، عبور از مرزها برای پیشرفت و کشف سرزمین‌های جدید

بلکه جامعهٔ احمق جامعه‌ای است که آنان که می‌فهمند سکوت می‌کنند و یا به سکوت کشیده می‌شوند.

باید یک‌بار به خاطر همه‌چیز گریه کرد، آن‌قدر که اشک‌ها خشک شوند؛ باید این تن اندوهگین را چلاند و بعد دفتر زندگی را ورق زد، به چیز دیگری فکر کرد؛ باید پاها را حرکت داد و همه‌چیز را از نو شروع کرد.

خداوند از روح خود در نفس ما دمیده است و او بی‌پایان است. لذا همه ما یکتا و ویژه آفریده شده‌ایم.

فرض کنید کسی که قولش صادق است به شما بگوید تنها یک سال تا پایان عمرتان باقی مانده است و شما هم باور کنید، حال در این یک سال به سراغ چه کاری می‌روید؟ خُب بعد این یک سال را کمتر بکنید؛ مثلاً شش ماه، همین‌طور کمتر تا ۲۴ ساعت، ببینید در این فرصت دست به چه کاری می‌زنید؟ کارهایی که به نظرتان می‌آید در آن ۲۴ ساعت انجام دهید و بعد از دنیا بروید آن‌ها فریاد درون شماست.

مزیت کسانی که هدف و استراتژی دارند این است که چون خودشان هدف‌گذاری کرده‌اند، نمی‌گذارند امور دیگر برای آن‌ها هدف‌گذاری کند و به‌راحتی ۳ کار اولویت‌دار خود را مشخص می‌کنند. بنابراین، اگر می‌خواهید هر روزتان یک گام بلند به سوی پیشرفت باشد، اول از همه باید بدانید که می‌خواهید در پنج سال یا ده سال آینده به کجا برسید. نکتهٔ جالب اینجاست که این نکات طلایی برای همه در همهٔ سطوح، از جمله کسانی که در خانه کار می‌کنند یا کسانی که مدیر ارشد کشور هستند، کاربردی و مهم است.

روحیه تنِسی تاکسیدویی در همهٔ ما وجود دارد. همهٔ ما عاشق این هستیم که یک‌شبه ره صدساله برویم. انضباط راهبردی، صبوری، پایداری و تداوم را دوست نداریم و راهگشا نمی‌دانیم.

قرار نیست ما از ابتدا به فرمول نهایی (راه حل پایانی) برسیم. شما در هر گام یک پله بالاتر می‌روید

این کتاب حاصل غفلت و تفکرات اشتباه است

چقدر در برابر ویدئو مقاومت شد. اما اکنون همه داستان نجس بودن آن را فراموش کرده‌ایم. در آن روزها می‌گفتند ویدئو باعث متلاشی شدن خانواده می‌شود و ارزش‌های دینی و فرهنگ ملی ما را تهدید می‌کند.

تک‌کاری می‌تواند زمان لازم را برای انجام کارهای مهم تا ۸۰ درصد کاهش و کیفیت کار نهایی را به‌شدت افزایش دهد.

اگر خود را در کتاب‌های خوب محاصره کنیم، آنگاه افکارمان رشد می‌کند.

آدم‌ها هنگامی که به آینده فکر می‌کنند، توان تصمیم‌گیری عقلایی دارند، ولی در موقعیت حال، ملاحظات کوتاه‌مدت بر اهداف بلندمدتشان چیره می‌شود.

لازم نیست همهٔ کارها را انجام بدهید. کارهای مهم‌تر را به صورت واضح مشخص کنید (نهایتاً ۳ کار) و مابقی کارها را تنها در صورتی انجام دهید که وقت اضافه داشته باشید؛ در غیر اینصورت بدون استرس رهایشان کنید.

در زندگی فردی: از خود بپرسیم چقدر از سرمایه‌گذاری‌ام را روی دارایی‌های فیزیکی (مانند خانه، ماشین و ساید بای ساید) انجام می‌دهم و چقدر را به دارایی‌های نامشهود (ایجاد شبکهٔ ارتباطی، برندسازی شخصی و مهارت‌های نرم) تخصیص می‌دهم؟ سرمایه‌گذاری کلنگی می‌کنم یا سرمایه‌گذاری بی‌وزن؟

سطحی فکر می‌کنیم. بیش از یک صفحه برنامه برای آیندهٔ کاری که می‌خواهیم بکنیم نداریم. مشکلات، موانع، زیرساخت‌های لازم و سناریوهای احتمالی را نمی‌بینیم و به آن فکر نمی‌کنیم. نمی‌دانیم که این کار چه پیامدهایی دارد؟ چه عواقبی دارد؟ هیجانی تصمیم می‌گیریم و به عشق در نگاه اول باور داریم. در نگاه اول عاشق یک ایده می‌شویم و نمی‌گذاریم منتقدان آن ایده را در فضایی غیرهیجانی نقد کنند. فرهنگ شفاهی داریم. زیاد حرف می‌زنیم، اما چیزی روی کاغذ نمی‌آید. وقتی برای پروژه‌های میلیاردی درخواست مستندات می‌شود، سه ساعت حرف می‌زنیم، اما دریغ از یک کتابچهٔ ۲۰ صفحه‌ای. و همین ما هستیم که می‌شویم مدیرکل و وکیل و وزیر و سپس همین شخصیت تنسی تاکسیدویی ما در جایگاهی خطیرتر هنرمندانه به فاجعه‌آفرینی ادامه می‌دهد.

یک هدف مبهم را بشکنید به اقدامات مشخص کوچک (تکنیک پنج)؛ برای آن‌ها زمان‌بندی کنید (تکنیک چهار)؛ برای خودتان جریمهٔ بیرونی و پاداش درونی تعیین کنید (تکنیک دو و سه)؛ و شرایط را به گونه‌ای طراحی کنید که کارهای دیگر غیر از این کار برایتان سخت باشد (تکنیک اول).

فصل ۳: سه اصل طلایی برنامه‌ریزی لازم نیست همهٔ کارها را انجام بدهید. ۳ تا از مهم‌ترین کارها را به صورت واضح مشخص کنید و مابقی را بدون استرس، رها کنید.

افراد برای فیلمی که می‌خواستند فوراً تماشا کنند معمولاً کمدی‌های مبتذل و فیلم‌های پرفروش را انتخاب می‌کردند، اما برای تماشا در آینده بیشتر فیلم‌های مهم و معناگرا را انتخاب کردند. آدم‌ها هنگامی که به آینده فکر می‌کنند، توان تصمیم‌گیری عقلایی دارند، ولی در موقعیت حال، ملاحظات کوتاه‌مدت بر اهداف بلندمدتشان چیره می‌شود.

آیا شما در سبد مهارت‌هایتان چیقو دارید؟ دو تجویز زیر را جدی بگیرید: یکی از مشکلات زندگی امروزمان این است که اغلب مهارت‌ها و تخصص‌هایمان آن‌قدر کوچک و محدود است که تنها یک یا دو جا بیشتر مخاطب برایش پیدا نمی‌شود! تخصص‌گرایی بد نیست که خیلی هم خوب است، اما زندگی همیشه طبق روال جلو نمی‌رود. پس تا دیر نشده این سؤال صریح و سخت را از خود بپرسیم که چه مهارت یا تخصصی داریم که همه‌جا (یا حداقل خیلی از جاها) به کار می‌آید و برایش پول می‌دهند.

منطقه طلایی اختصاصی جایی است که سه ویژگی را هم‌زمان داشته باشند: - علاقه‌مندی: شور و شوق درونی نسبت به آن دارید. - توانمندی ویژه: ذاتاً در آن توانمندی بالاتری نسبت به دیگران دارید. - ارزشمندی: حوزه‌ای که با ارزش‌های شما همخوانی داشته باشد و همچنین برای جامعه خلق ارزش کند.

افکار هر آدمی میانگین افکار پنج نفری است که بیشتر وقت خود را با آن‌ها می‌گذراند، خود را در محاصرهٔ افراد موفق قرار دهید. خوب برایم سؤال پیش آمد که بخش زیادی از افراد دور و بر ما که انتخاب ما نیستند؛ خانواده، همسایه، فامیل و همکار معمولاً انتخاب ما نیستند (محدودیت اول). افراد موفقی که بتوانیم آن‌ها را بیابیم و رابطهٔ تنگاتنگ با آن‌ها داشته باشیم نیز کمیاب و محدودند (محدودیت دوم). برای غلبه بر این محدودیت‌ها شاید سه ایدهٔ زیر مفید باشد. کتاب‌های خوب: کتاب عصارهٔ دانش و شخصیت نویسندهٔ آن است. اگر خود را در کتاب‌های خوب محاصره کنیم، آنگاه افکارمان رشد می‌کند. مخصوصاً نوع خاصی از کتاب‌ها هستند که در مورد زندگی افراد موفق و مشهور در زمینهٔ کاری شماست. حتماً زندگی‌نامهٔ آن‌ها را بخوانید. این یک نوع «هم‌نشینی مجازی» است.

تعریف خط پایان: تجربه به دفعات ثابت کرده است که اموری که زمان و خط پایان ندارند، میل به جاودانگی دارند؛ اما وقتی زمان می‌گذارید، حتی اگر آن را برای سه بار رعایت نکنید، بالاخره در چهارمین بار آن را عملی خواهید کرد.

دستاوردها و موفقیت‌های دیگران مساوی با شکست ما نیست

با رؤیا به جنگ خاطره‌ها بروید. مرور خاطرات گذشته دردآورترین بخش ماجراست. برای فراموش کردن اعتیاد به خاطرات گذشته یکی از بهترین راه‌ها تمرکز بر رؤیاهای آینده است. ذهن بیکار گذشته را نشخوار می‌کند. بنابراین، نگذارید ذهنتان بیکار باشد. برای فراموش کردن گذشته اهداف جدید، چالش‌های جدید و ارتباطات جدید ایجاد کنید.

بیشتر تاریخ بخوانیم، و تجربیات گذشته را در قلب آمارها و در مغز خبرگان مرور کنیم و بهترین‌ها را هدفگیری کنیم و خودمان را برای بدترین‌ها نیز آماده کنیم.

افکار هر آدمی میانگین افکار پنج نفری است که بیشتر وقت خود را با آن‌ها می‌گذراند، خود را در محاصرهٔ افراد موفق قرار دهید.

مسئله این است که همهٔ ما ۲۴ ساعت وقت داریم. کارآفرینان برتر جهان، برندگان جایزهٔ نوبل، ورزشکاران و المپیادی‌ها هم دقیقاً به اندازهٔ ما یعنی ۲۴ ساعت وقت دارند نه حتی یک ثانیه بیشتر. اما چطور می‌شود که برخی از همین زمان بالاترین بهره‌برداری را می‌کنند و برخی نه!؟

در جامعه/سازمان احمق این‌گونه نیست که همه احمق باشند، بلکه جامعهٔ احمق جامعه‌ای است که آنان که می‌فهمند سکوت می‌کنند و یا به سکوت کشیده می‌شوند. و اینجاست که ترکیب این ۴ عنصر: ۱- تصمیمات و تفکرات اشتباه جمعی از افراد ۲- سکوت آنان که می‌فهمند ۳- موافقت کورکورانهٔ آدم‌های بله‌قربان‌گو ۴- آنان که به دیگران اجازهٔ اظهار نظر نمی‌دهند، فاجعه‌آفرین می‌شود.

آن‌ها تصمیم نمی‌گیرند، تصمیم آن‌ها را می‌گیرد.

مثلاً بهتر است اصول‌گرایان با اصلاح‌طلبان جلسات نقد فیلم داشته باشند؛ یعنی یک جلسهٔ غیررسمی و بی‌ارتباط به حوزه اختلافشان. خداوند بارها خطر خشک‌اندیشی را هشدار داده است؛ به‌ویژه آنجا که صحبت از پیروی کورکورانه از گذشتگان می‌شود.