بریده‌هایی از کتاب ده نفر قزلباش؛ جلد اول

«جهانیان همه گر منع کنند از عشق من آن کسم که خداوندگار فرماید»

ـ سلامه! باز ما را خجلت‌زده ساختی و این راه خطرناک و پرمشقت را برای خاطر ما و در این دل شب پیمودی. دردا که قطره‌ای از خون تو در رگ و پوست مردم این سرزمین نیست

مردی نیشابوری عطار را در دست تاتاری اسیر دیده پرسید: «یا شیخ، چرا این سانی؟» گفت: «دوست این سان خواسته است.»

سرگردانی و تردید، زندان جان و دوزخ وجدان است

گویی قطعات سنگ و آجر آن در گوش گذرنده از ابدیت و بقا، نجواها داشت و رازها می‌دانست. از زودگذری انسان و آمال دراز او، از اوهام و تخیلات کودکانهٔ او، از عجز و ناتوانی او اسراری می‌دانست و می‌خواست آن را به گوش جان انسان فرو خواند.

آری شهریارا، نیشابور کشته شد، اما نمرد، زیرا خون عطار ریخته شده بود و خاک خیام با خاکش آمیخته بود. قومی که بتواند «خیام» بپرورد، «عطار» ایجاد کند زنده است و نخواهد مرد، بنابراین هرچه شهرهایش ویران گردد، باز خواهد ساخت و به آبادی آن خواهد پرداخت.

صفویه یک ایران متحد از خود برجای گذاشتند که با یک ملت هم‌صدا و هم‌کیش اداره می‌شد، پشت سر پادشاهانی که همه چیز خود را برای ایران می‌خواستند و ایران را برای ایرانی!

پادشاهان صفوی به قول امروز دموکرات کامل بودند و با مردم زندگی کرده، با لباس درویشی با افراد و جماعات آمیزش می‌نمودند، وضع مردم را زیر نظر داشتند در خیال اندوختن مال و ثروت برای خود نبودند و اکثر مخارج خود و حرم‌خانه را از ممر عایدات مستقل و درآمدهای شخصی خودشان تأمین می‌کردند، و دست به پول مالیات دیوان (دولت) نمی‌زدند.