بریده‌هایی از کتاب امید در تاریکی

«فرض کنید همان انقلابی را دارید که این همه حرفش را می‌زنید و آرزو می‌کنید. فرض کنید برنده شده‌اید و همان جامعه‌ای که می‌خواستید را دارید. شخصاً در چنین جامعه‌ای چطور زندگی می‌کنید؟ همین حالا آن‌طور زندگی کردن را شروع کنید!»

جرج اورول نوشت: «کسی که مهار گذشته را در اختیار دارد حال را هم کنترل می‌کند. کسی که حال را کنترل می‌کند گذشته را هم در اختیار دارد.»

رقبای شما عاشق این هستند که باور کنید امیدی نیست، هیچ قدرتی ندارید، دلیلی برای انجام کاری وجود ندارد و نمی‌توانید ببرید. امید موهبتی است که لازم نیست واگذارش کنید، قدرتی که مجبور نیستید کنار بگذارید. هرچند امید می‌تواند عملی سرکشانه باشد، سرکشی دلیل کافی برای امید داشتن نیست.

اگر اخبار را دوست ندارید... بروید بیرون و خودتان خبرساز شوید.

هر آن‌چه پیش روی ما قرار می‌گیرد قابل تغییر دادن نیست، اما برای تغییر دادن هر چیزی باید نخست با آن روبه‌رو شد

دنیا جای امنی خواهد شد

اندوه و امید امکان هم‌زیستی دارند.

قدرت عوام هم‌چنان نیروی مهیبی برای تغییر است

امید بدون اندیشهٔ انتقادی ساده‌لوحی است.

قرن بیست‌ویکم شاهد ظهور نابرابری اقتصادی هولناکی بوده است که شاید منشاء آن در فراموشی باشد، هم فراموشی مردم طبقهٔ کارگر که از بدتر شدن وضعیت دستمزد، شرایط کاری و خدمات اجتماعی شکایتی ندارند و هم فراموشی نخبگانی که به امید اجتناب از انقلاب از برخی امتیازات دست کشیدند

یک زن عضو جبهه تعریف می‌کرد یک روز صبح که زیر باران به دولت کندی اعتراض می‌کرد چقدر احساس حماقت و بیهودگی کرده بود. سال‌ها بعد از دکتر بنجامین اسپاک –که یکی از فعالان مطرح این حوزه بود- شنید که برای او نقطهٔ عطف زمانی بود که گروه کوچکی از زنان را دید؛ این زنان زیر باران ایستاده بودند و به کاخ سفید اعتراض می‌کردند. با خود فکر کرده بود اگر آن‌ها این قدر مشتاقانه متعهد هستند، او باید بیش‌تر از این‌ها راجع به این مسئله فکر کند

امید بلیت بخت‌آزمایی نیست که بتوان روی مبل نشست و آن را در مشت فشرد و احساس بخت‌یاری کرد. این‌ها را می‌گویم، چون امید تبری است که در زمان اضطرار با آن درها را می‌شکنید؛ چون امید باید شما را به بیرون از در هل بدهد، چون همه‌چیزِ شما را می‌گیرد تا آینده را از جنگ بی‌پایان، از نابودی منابع زمین و خرد کردن تنگدستان و افراد در حاشیه دور کند. امید فقط به این معناست که شاید جهان دیگری ممکن باشد، نه مقرر و نه تضمین‌شده. امید خواستار عمل است؛ عمل بدون امید ناممکن است.

گذشته در روشنی روز پیداست و می‌تواند مشعلی باشد که ما در شب تاریک آینده با خود حمل می‌کنیم.

اگر اخبار را دوست ندارید... بروید بیرون و خودتان خبرساز شوید. - جملهٔ پایان‌بندی مجری ایستگاه رادیویی KSAN، وس نیسکر در دههٔ ۱۹۷۰

اگر اخبار را دوست ندارید... بروید بیرون و خودتان خبرساز شوید.

امید داشتن قمار کردن است. شرط بستن روی آینده، روی آرزوهایتان، روی این امکان است که یک قلب باز و عدم‌قطعیت بهتر از قلب گرفته و امنیت است. امید داشتن خطرناک است و با این حال در مقابل هراس قرار می‌گیرد، چرا که خود زندگی کردن خطر کردن است.

امید داشتن سپردن خودتان به آینده است و این سرسپردگی به آینده زمان حال را تاب‌آوردنی می‌کند.

پیروزی به این معنا نیست که حالا دیگر همه‌چیز قرار است تا همیشه روبراه باشد

غول خفته، نام دیگر تودهٔ مردم است؛ وقتی بیدار شود، وقتی ما بیدار شویم، دیگر فقط تودهٔ مردم نیستیم؛ جامعهٔ مدنی هستیم، ابرقدرتی که ابزارهای مسالمت‌آمیزش گاهی در یک لحظهٔ تابناک، قدرت‌مندتر از هر خشونتی و از هر رژیم و ارتشی است. ما با پاهای خود و با حضور صدا و تصویر جمعی خود تاریخ را می‌نویسیم.

آن ناامیدی که مدام پدیدار می‌شود از دست دادن ایمان به ارزش‌مندی مبارزه است.

امید بر این فرض استوار است که ما نمی‌دانیم چه پیش خواهد آمد و در فضای عدم‌قطعیت جای کافی برای عمل وجود دارد. وقتی عدم‌قطعیت را به رسمیت می‌شناسید، این را تصدیق می‌کنید که شاید بتوانید –به تنهایی و یا همراه با چند تن دیگر یا چند میلیون نفر دیگر- بر نتایج تاثیر بگذارید. امید استقبال از ناشناخته‌ها و ناشناختنی‌ها است، بدیلی برای قطعیت خوش‌بینی و بدبینی.

رقبای شما عاشق این هستند که باور کنید امیدی نیست، هیچ قدرتی ندارید، دلیلی برای انجام کاری وجود ندارد و نمی‌توانید ببرید.

«فرض کنید همان انقلابی را دارید که این همه حرفش را می‌زنید و آرزو می‌کنید. فرض کنید برنده شده‌اید و همان جامعه‌ای که می‌خواستید را دارید. شخصاً در چنین جامعه‌ای چطور زندگی می‌کنید؟ همین حالا آن‌طور زندگی کردن را شروع کنید!»

اگر اخبار را دوست ندارید... بروید بیرون و خودتان خبرساز شوید.

گفتن این نکته مهم است که امید چه چیزی نیست؛ امید این باور نیست که هر چیزی روبراه بوده، هست یا خواهد شد.

ارنست بلوخ در کتاب خود اصل امید اعلام می‌کند: «امید تقلبی یکی از بزرگ‌ترین بدخواهان و حتی نابودکنندگان بشریت است و امید حقیقتاً اصیل متعهدترین خیرخواهش» و از «نارضایتی آگاهانه که از آنِ امید است، چون هر دو از حکمِ نه به محرومیت بر می‌آیند» سخن می‌گوید.

نویسندهٔ بلغار ماریا پوپووا چندی پیش گفت: «اندیشهٔ انتقادی عاری از امید بدبینی است، اما امید بدون اندیشهٔ انتقادی ساده‌لوحی است.»

«امید تقلبی یکی از بزرگ‌ترین بدخواهان و حتی نابودکنندگان بشریت است و امید حقیقتاً اصیل متعهدترین خیرخواهش»

امید بلیت بخت‌آزمایی نیست که بتوان روی مبل نشست و آن را در مشت فشرد و احساس بخت‌یاری کرد. این‌ها را می‌گویم، چون امید تبری است که در زمان اضطرار با آن درها را می‌شکنید؛ چون امید باید شما را به بیرون از در هل بدهد، چون همه‌چیزِ شما را می‌گیرد تا آینده را از جنگ بی‌پایان، از نابودی منابع زمین و خرد کردن تنگدستان و افراد در حاشیه دور کند. امید فقط به این معناست که شاید جهان دیگری ممکن باشد، نه مقرر و نه تضمین‌شده. امید خواستار عمل است؛ عمل بدون امید ناممکن است

درست مثل مادری که خراب‌کاری‌های فرزند خود را راست‌وریس می‌کند