بریده‌هایی از کتاب سی: سرگذشت زنده یاد مرتضی پاشایی

به اعتراف اکثر طرفداران مرتضی، آهنگ‌های وی نوعی تعادل و آرامش روحی در آنان ایجاد می‌کند

تحمل نداره نباشی دلی که تو تنها خداشی یه غرور یخی یه ستاره‌ی سرد یه شب از همه چی به خدا گله کرد یه دفعه به خودش همه چی رو سپرد دیگه گریه نکرد فقط حوصله کرد نگران منی به تو قرصه دلم تو کنار منی نمی‌ترسه دلم بغلم کن ازم همه چیمو بگیر بذار گریه کنم پیش تو دل سیر مگه میشه باشی و تنها بمونم محاله بذاری محاله بتونم

، سرنوشت تغییر می‌کند

دانه‌های برف آرام آرام از آسمان سرخ فام که نشان از بارندگی شدید داشت بر زمین می‌ریخت و چون گلبرگ‌های گل نوروزی دامان زیبای طبیعت را در آن عصر غم زده آذین می‌بست. آفتاب ساعاتی بود که خود را در پشت پرده‌ی قهر پنهان کرده و گاه‌گاهی از افق لوس می‌شد و چشمکی می‌زد و شعاع نور سرخ رنگش را نشان می‌داد.

مرتضی همیشه می‌گفت: تا زمانی که طعم عشق را نچشیده باشی و در عشق غرق نشوی و آواز عشق سر ندهی و تا زمانی عشق در درونت رخ ندهد، معنی عشق واقعی را نخواهی داشت.

تنها گذاشتن او همیشه برایش دردناک بود. چیزی قلبش را چنگ می‌زد. کلمه‌ها در گلویش گیر می‌کردند. با این‌حال مجبور بود ظاهرش را حفظ کند.

مرتضی پاشایی، تمثیل بی‌بدیل مهر بود.

ترانه‌هایش آثار ماندگاری است از صدایی که هیچ‌گاه فراموش و خاموش نخواهد شد.