بریده‌هایی از کتاب زیبای هلیل و هفت داستان دیگر

«اونا که می‌بینی هفت‌برادرونن که دارن نعش برادرشونو رو دوششون می‌برن، اون‌عقبی هم خواهرشونه بیچاره.»

صدای عزاداری و مرثیه‌خوانی از بلندگوی مسجد کنار خیابان می‌ریزد توی بعدازظهر. مغازه‌های قدیمی از دو طرف به‌پهلوی خیابان فشار می‌آورند و بوی زباله‌های کانالِ کنار خیابان، سمج و زورکی می‌ریزند توی اتاقک ماشین و بوی تند بنزین را از پنجره‌ی کنار من بیرون می‌کنند.

گفتم: «آهو!» گفتی: «ها.» گفتم: «چشمات تفتِ بیابان دارن. آدمو استخوان‌سوز می‌کنن به مرتضی‌علی.» پرسیدی: «چه!؟» گفتم: «هِچی دختر‌عامو! پسینای پاییزی دلِ آدم هوایی می‌شه، هَم‌طور اَلَکایی...» تو دلُم مثلِ این‌که اسبای تفنگچی‌های نورعلی‌خانِ یاغی چار‌نعل بتازن، غُرومب غرومب می‌کِرد و می‌خواست از تو حلقُم بیافته وا‌بیرون. پشتِ گوشام داغ شده بود. نمی‌شد که تو روبه‌روم ننشینی؟ دَم‌به‌باد؟ چشمام گره‌خورد تو چشمات. انگار یکی با تفنگِ سرپُر لطف‌الله بزنه تو گرده‌ام، داغ شدم.

ظهر انگار بر گُرده ماه خرداد ورم می‌کرد و باد لُُوار گرمی که گاه و بیگاه از پشته‌های سیاهِ آن‌سوی تپه‌های باستانی کُنارصندل سر می‌گرفت، می‌افتاد توی چاک پیراهن‌های خاک‌آلودِ مردانِ سوخته‌ی نیمه‌عریان و بدن‌های تشنه‌ی عرق‌کرده را دچار مو‌رمور لذتبخشی می‌کرد. مردانی که گودال‌های گورستان قدیمی نیمی از هیکل‌شان را بلعیده بود. مردانی که وقتی خم می‌شدند حکم جنینِ بالغی را داشتند در رحمِ خشک زمین، که حالا مثل چلوصافی از ضربه‌ی کلنگ‌ها سوراخ‌سوراخ شده بود. از بالا که نگاه می‌کردی تن گورستان به پیت حلبی بزرگ و کُربیده‌ای می‌ماند با هزاران سوراخ که از کنار نخلستان‌ها آغاز می‌شد و آرام ارتفاع بلند تپه‌های دوقلو را تسخیر می‌کرد

در حاشیه‌ی هر گودال زنانی با بساط آب و چای و خرما نشسته بودند و گاه سروکله‌ی دلال‌های بومی و غیربومی در میان حفاران پیدا می‌شد. چند بچه سر تپه‌ها ایستاده بودند به نگهبانی تا اگر ماشینِ گشتِ حفاظت از میراث فرهنگی از دور پیدا شد، بزنند به داد و هوار و آن‌وقت هیکل نحیف، سوخته و لاغر آدم‌هایی را می‌دیدی که مثل استخوان ‌گیرکرده در گلوی سگی، از گورها پرت می‌شدند بیرون و در یک چشم‌به‌هم‌زدن در میان نخلستان‌های اطراف محو می‌شد