کتاب امیلی و صعود (کتاب دوم)

شاید تو با خانواده‌ات بجنگی، قبولشان نداشته باشی و حتی از آنها متنفر باشی، اما همیشه چیزی تو را به آنها وصل می‌کند. انگار رشته‌های درونیتان به هم گره خورده، خون، همیشه غلیظ‌تر از آب است.

شاید تو با خانواده‌ات بجنگی، قبولشان نداشته باشی و حتی از آنها متنفر باشی، اما همیشه چیزی تو را به آنها وصل می‌کند.

امیلی صورتش را روی تختش گذاشته و از شدت خجالت و خشم و تحقیر، زار می‌زند. احساس می‌کرد قلبش شکسته و شخصیتش خرد شده است.

می‌گوید من باید (این یکی را خودش با تأکید گفته!) یاد بگیرم متمرکز باشم

ترس چیز مخربی است و تقریباً از همهٔ اشتباهات و ناپسندی‌های دنیا پست‌تر است.

امیلی گفت: «آنکه دیرباور است چه چیزها که از کف نمی‌دهد!» و بعد فکر کرد چه جملهٔ زیبایی گفته و آرزو کرد کاش دفتر جیمی‌اش پیشش بود تا آن را می‌نوشت.

کاش می‌شد همه‌چیز را آن طور که می‌بینم توصیف کنم!

خدا یک موجود خشمگین نیست. کسی که چنین حرفی می‌زند هیچ‌چیز از او نمی‌داند. قبول دارم که وقتی اشتباه می‌کنیم و عقلمان را به کار نمی‌اندازیم او ناراحت می‌شود، اما خشمگین نمی‌شود

یک دوست نادان، هزار بار خطرناک‌تر از دشمن آدم است

رازها همیشه ناخوشایندند. زیبایی را کسی پنهان نمی‌کند. آنچه پوشیده می‌ماند همیشه زشت و بدشکل است.