بریده‌هایی از کتاب امیلی و صعود (کتاب دوم)

شاید تو با خانواده‌ات بجنگی، قبولشان نداشته باشی و حتی از آنها متنفر باشی، اما همیشه چیزی تو را به آنها وصل می‌کند. انگار رشته‌های درونیتان به هم گره خورده، خون، همیشه غلیظ‌تر از آب است.

شاید تو با خانواده‌ات بجنگی، قبولشان نداشته باشی و حتی از آنها متنفر باشی، اما همیشه چیزی تو را به آنها وصل می‌کند.

امیلی صورتش را روی تختش گذاشته و از شدت خجالت و خشم و تحقیر، زار می‌زند. احساس می‌کرد قلبش شکسته و شخصیتش خرد شده است.

ترس چیز مخربی است و تقریباً از همهٔ اشتباهات و ناپسندی‌های دنیا پست‌تر است.

می‌گوید من باید (این یکی را خودش با تأکید گفته!) یاد بگیرم متمرکز باشم

دوست دارم اسم روی قبرها را بخوانم و سنشان را حساب کنم و به همهٔ عشق‌ها و نفرت‌ها و ترس‌ها و امیدهایی که آنجا دفن شده‌اند فکر کنم. اندوهناک نیست، زیباست.

امیلی گفت: «آنکه دیرباور است چه چیزها که از کف نمی‌دهد!» و بعد فکر کرد چه جملهٔ زیبایی گفته و آرزو کرد کاش دفتر جیمی‌اش پیشش بود تا آن را می‌نوشت.

کاش می‌شد همه‌چیز را آن طور که می‌بینم توصیف کنم!

خدا یک موجود خشمگین نیست. کسی که چنین حرفی می‌زند هیچ‌چیز از او نمی‌داند. قبول دارم که وقتی اشتباه می‌کنیم و عقلمان را به کار نمی‌اندازیم او ناراحت می‌شود، اما خشمگین نمی‌شود

یک دوست نادان، هزار بار خطرناک‌تر از دشمن آدم است

تلاش ـ تلاش ـ ادامه بده ـ کلمات، کانال ارتباط تو هستند ـ آنها را مثل موم در دستت نرم کن ـ آن‌قدر ادامه بده تا همان چیزی را بگویند که تو می‌خواهی بگویی.

"خدا از این قشنگ‌تر هم می‌توانست خلق کند، اما نکرد."

رازها همیشه ناخوشایندند. زیبایی را کسی پنهان نمی‌کند. آنچه پوشیده می‌ماند همیشه زشت و بدشکل است.

می‌دانی استار، تو خیلی زیبا نیستی اما چهره‌ات طوری است که باعث می‌شود آدم به چیزهای زیبا فکر کند و این موهبتی ارزشمندتر از زیبایی است.

نویسم. درضمن صبوری کردن را هم یاد می‌گیرم! گاهی از تکرار این جمله که "صبور باش و مقاومت کن" خسته می‌شوم. خیلی سخت است که نتیجهٔ پرهیزکاری‌ات را همان‌موقع نمی‌بینی.

هیچ فایده‌ای ندارد که بخواهیم مردم را راضی نگه داریم. فقط باید طبق عقاید خودمان زندگی کنیم.

ورای هر کلمه‌ای ـ همهٔ کلمات ـ چیزی که هروقت می‌خواهی آن را بگیری فرار می‌کند و با این‌حال چیزی که کف دستت باقی می‌ماند چیزی است که اگر دستت را به طرفش دراز نکرده بودی همان هم گیرت نمی‌آمد.

با قلمم شفا می‌دهم، آسیب نمی‌زنم.

هیچ جواب مناسبی برای حرفش پیدا نکردم. من معمولاً وقتی مخاطب ندارم، راحت‌تر می‌توانم جواب‌های دندان‌شکن پیدا کنم.

می‌گوید: «از ذهنت پاکش کن، بچه جان. از قلبت پاکش کن. ترس یک‌جور اعتراف به ضعف است. چیزی که از آن می‌ترسید از شما قوی‌تر است یا خیال می‌کنید که هست، وگرنه از آن نمی‌ترسیدید. هیچ‌وقت این حرف امرسون را از یاد نبرید که می‌گوید "همیشه کاری را انجام بده که از انجام دادنش می‌ترسی".»

«این دختر عمیقاً عشق می‌ورزد، به‌شدت رنج می‌کشد و لحظات پرفرازونشیبی را تجربه می‌کند.»

ترس یک‌جور اعتراف به ضعف است. چیزی که از آن می‌ترسید از شما قوی‌تر است یا خیال می‌کنید که هست، وگرنه از آن نمی‌ترسیدید.

"همیشه کاری را انجام بده که از انجام دادنش می‌ترسی".»

اگر لازم شد بی‌رحمی‌ها و بدجنسی‌ها را مسخره کن ـ اما در مورد ضعف‌ها رحم داشته باش.

«اگر هیچ‌کس هیچ حرف ناخوشایندی نمی‌زد، دنیای خوبی می‌شد، اما خطرناک بود.

نکته: با یک لبخند مناسب، خیلی کارها می‌شود کرد. باید روی این موضوع دقیق‌تر کار کنم. لبخند دوستانه، لبخند سرزنش‌آمیز،‌ لبخند جدایی، لبخند ملتمسانه و لبخند معمولی.

به‌هرحال نمی‌شود که هم دونات خورد و هم غصه. امتحان کنید!

می‌دانم اینجا زندگی کردن، بعضی‌وقت‌ها کسالت‌آور می‌شود، اما آسمان همه‌جا همین رنگ است. اگر اینجا موفق نشوم، در نیویورک هم نمی‌شوم. اگر این سرزمین را که این‌قدر عاشقش هستم ترک کنم، بعضی چشمه‌های وجودم خشک می‌شوند. می‌دانم که اینجا باید با مشکلات و موانع زیادی دست و پنجه نرم کنم، اما خیلی‌ها سختی‌های بیشتری کشیده‌اند.

«وقتش می‌رسد ـ وقتش می‌رسد. کمی صبر داشته باش ـ فقط کمی صبر. اگر به دنبال خواسته‌هایمان راه نیفتیم ممکن است چیزهایی که دنبالمان آمده‌اند ما را بگیرند. "با عقل می‌شود خانه ساخت و با درک محکمش کرد و با دانش از ثروتی گران‌بها و دوست‌داشتنی پرش کرد." ثروتی گران‌بها و دوست‌داشتنی.»

بچه‌جان، اینجا مثلاً چه‌کاری از دستت برمی‌آید؟ تو خبر از مشکلات پیش رویت نداری. اینجا هیچ امکاناتی نداری. فضای مناسب نداری. هیچ...» امیلی بااعتمادبه‌نفس گفت: «فضای مناسب را خودم ایجاد می‌کنم.»