بریده‌هایی از کتاب هر اتفاقی دلیلی دارد

"نمی‌تونی گذشته رو تغییر بدی، اما می‌تونی آینده رو تغییر بدی!

درد را کوچک جلوه نده.

دست از گلایه بردار و جهان را آن‌گونه که هست، بپذیر.

در جهانی معنوی که درمان، حقی الهی است، بیماریْ نشانه‌ای از گناهی اعتراف‌نشده است، نشانی از فقدان بخشش، بی‌ایمانی، رویکردهایی ناسنجیده و کلماتی بی‌احتیاط. مؤمنی که رنج می‌کشد، معمایی است که باید حل شود. چه‌چیز باعث این اتفاق شده است؟‌

"هر اتفاقی دلیلی داره" یا "خدا داره داستان بهتری می‌نویسه".

جهان جای رنج‌کشیدن است؛ باغی پر از علف که باید به بهترین نحو به آن رسیدگی کنیم.

"اما به‌نظرت منَ‌م وقتی بمیرم، همه‌چی رو از زاویهٔ دید خدا می‌بینم؟"

"بهتر می‌شه. قول می‌دم."

هروقت ازهم‌پاشیده بوده‌ام، او تکه‌ها را دوباره کنار هم چیده است. می‌دانم که می‌خواهد دستش را از پشت تلفن دراز کند و مرا به حباب خودمان بکشد؛ جایی که یکی از ما گریه می‌کرد و دیگری با محبتی بی‌امان مشکل را شناسایی می‌کرد.

نمی‌توانم دنیایی را تصور کنم که به آن‌ها تعلق ندارم؛ جایی که من صرفاً از دست رفته‌ام.

من همه‌جوره شاد بوده‌ام؛ اما مثبت‌بودن تبدیل شده است به نوعی بار

سبُک زندگی کنید. آزاد زندگی کنید. بدون همیشه‌هایی که هیچ‌وقت نمی‌آیند، زندگی کنید. این بهترین امیدهایم برای شماست که بالاخره کمک می‌کند پیش بروید. نمی‌دانم چگونه بمیرم؛ اما می‌دانم چگونه این سوگ خردکننده را به امید بدل کنم، امیدی برای آن‌ها. چندان شبیه خداحافظی نیست.

صبح زیبای دیگری رسیده و وقت جیرجیر آسیاب قهوه و درست‌کردن تست فرانسوی برای اوست. می‌میرم، بله؛ اما امروز نه.

زندگیِ خوب زندگی ساده است

خدمات پستی ایالات متحده از یکی از واعظان رفاه می‌خواهد از ادعای قدرت احیای مردگان دست بکشد. خانواده‌های بی‌نوا مسیر نامه‌رسانی به دفتر او را با تابوت‌ها مسدود کرده بودند.

"نه، تو یه ابرقهرمانی؛ اما کاش لازم نبود باشی."

"هیچ‌گاه از رؤیاهایت دست نکش! فقط به کوبیدن ادامه بده، این در به‌زودی باز خواهد شد! مثبت بیندیش! پیشرفت شخصی تضمین‌شده است!" تمام صنعت خطابه‌های روحیه‌بخش بر این فرض بنا شده است که شما می‌توانید چیزی را که می‌خواهید، به‌دست آورید. شما می‌توانید همان چیزی باشید که می‌خواهید. فقط دست‌به‌کار شوید.

خداناباورها نیز از من می‌خواهند همهٔ جست‌وجوهایم در پی معنا را فوراً کنار بگذارم. با این درخواست، آن‌ها هم به همان میزان مبتذل به‌نظر می‌رسند. فرد دیگری می‌نویسد ایمان من، مرا در بند خدایی ناآزمودنی اسیر کرده است. باید دست از حدس‌زدن بردارم: این دلایل مضحک الهی‌گونه؛ باید بفهمم ما در جهانی خنثی زندگی می‌کنیم. اما پیامِ هر دو یکسان است: دست از گلایه بردار و جهان را آن‌گونه که هست، بپذیر.

وقتی نگران بودی که به پایان راه رسیده‌ای، آیا تنها بودی؟

تصمیم‌ها گرفته شده‌اند. تصمیم‌ها از هم پاشیده‌اند. شادی‌های جدید و تراژدی‌های جدید در جای خود سبز می‌شوند و هیچ نیرویی، چه الهی و چه انسانی، این زندگی را برنامه‌ریزی نخواهد کرد؛ این زندگی را که بیش از آن‌چه در تصورم بود، دردناک بود، و بیش از آن‌چه در تصورم بود، زیبا بود. به خودم می‌گویم: "درسته، رازش همینه. یه‌راس نرو سراغ آخرش"

وقتی کسی در حال غرق‌شدن است، تنها کاری که بدتر از کمک‌نکردن است، دلیل‌آوردن برای غرق‌شدن اوست.

به پدرم می‌گویم: "می‌بینی؟ من یه آدم عادی نیستم." او به‌آرامی و درحالی‌که دست دراز می‌کند تا مرا به‌سوی خودش بکشد، می‌گوید: "نه، تو یه ابرقهرمانی؛ اما کاش لازم نبود باشی."

رنج جهان محاسبه می‌شود و طبق نظر برخی، مهربانی را فقط با قاشق چای‌خوری می‌توان تقسیم کرد.

وقتی می‌خواهید صندوق نامه‌های‌تان را باز کنید، می‌بینید پر است از دستمال‌های معنوی برای قراردادن روی بخش‌های صدمه‌دیدهٔ بدن‌تان، روغن سبز برای مالیدن روی پیشانی‌تان، سکه‌های تقلبی طلا برای قراردادن در کفش‌های‌تان و بسیاری چیزهای دیگر برای قراردادن زیر بالش‌تان. کیش رفاه ایمانی است که قرار است افراد لمسش کنند و در دست نگهش دارند.

برای مؤمنان در کیش رفاه، تسلیم همچون شکست است. آن‌ها کتاب‌هایی با عناوینی همچون با آن معامله کنید! می‌نویسند تا به خوانندگان یادآوری کنند هیچ‌چیز آن‌قدر سخت نیست که خداوند توان دستیابی به آن‌را نداشته باشد و شما، از مرد و زن، بهتر است شروع به گشودن راه کنید. هیچ عقب‌نشینی‌ای در کار نیست؛ فقط باید برنامه بریزید. هیچ محاکمه‌ای در میان نیست؛ فقط آزمون‌های شخصیت وجود دارند. تراژدی‌ها صرفاً فرصت‌هایی برای تصاحب معجزاتی بزرگ‌تر و بهترند.

زنی که ایمان را در پای دانش فدا کرده بود، می‌نویسد: "این برای من آرامش‌بخشه که باور کنم جهان تصادفیه؛ چون در این صورت خدایی که باورش دارم، دیگه بی‌رحم نیس." این برای بسیاری از افراد که در میان وقایع ناگوار زندگی‌شان می‌گردند و شاهدی بر وجود خدا نمی‌یابند، نتیجه‌گیری دردناکی است. گویا جهان نیز پر از پدران و مادرانی است که برای زندگی فرزندان‌شان التماس می‌کنند و چیزی جز سکوت نمی‌شنوند، و ازآن‌پس، هر مراسم کلیسایی که می‌گوید خداوند خوب است، در گوش آن‌ها بدآوا خواهد بود. پدری که تمام فرزندانش از بیماری تلف شده‌اند، می‌گوید تنها یک نتیجه‌گیری منطقی وجود دارد: کسی گوش نمی‌دهد.

بسیاری از مسیحیان دوست دارند به من یادآوری کند بهشت خانهٔ حقیقیِ من است و دلم می‌خواهد از آن‌ها بپرسم آیا دل‌شان می‌خواهد آن‌ها اول به خانهٔ حقیقی‌شان بروند.

"در زیر آسمان برای هرچیز فصلی است و برای هر مقصود، زمانی."

"هیچ‌گاه از رؤیاهایت دست نکش! فقط به کوبیدن ادامه بده، این در به‌زودی باز خواهد شد! مثبت بیندیش! پیشرفت شخصی تضمین‌شده است!"

"این برای من آرامش‌بخشه که باور کنم جهان تصادفیه؛ چون در این صورت خدایی که باورش دارم، دیگه بی‌رحم نیس."