بریده‌هایی از کتاب جاده شخصیت

مانع اصلی بر سر راه رسیدن به سعادت، تمایل بی‌حدومرز به قرار گرفتن در مرکز توجه دیگران است.

«هیچ‌کس بهتر از من نیست، اما من هم بهتر از هیچ کس دیگری نیستم.»

وظیفهٔ یک انسان خردمند این است که حس ناامیدی خود را فرو خورد و تلاش کند در زندگی خود سرمشقی از شفقت، تعمق و سخت‌کوشی بر جای بگذارد.

«در چه نقطه‌ای استعدادهای من و خشنودی عمیقم با نیازهای مهم جهان، تلاقی می‌کند؟»

ما در ناآگاه بودن نسبت به ناآگاهی و جهالت خود، توانایی تقریباً بی‌حد و مرزی داریم

در دیگر مواقع، نام فرد توهین‌کننده را روی یک تکه کاغذ می‌نوشت، مچاله‌اش می‌کرد و توی سطل آشغال می‌انداخت، شکل نمادین دیگری از تخلیهٔ احساسات.

یک فرد فروتن و افتاده، تسکین‌بخش و دل‌پذیر جلوه می‌کند، درحالی‌که فرد خودبزرگ‌بین ضعیف و در عین حال نچسب است. فروتنی به مثابه آزادی از احساس نیاز به اثبات مدام به برتری خودتان است، اما خودپسندی یک عطش سیری‌ناپذیر و آزمندانه در یک فضای کوچک و محدودِ انباشته از توجه‌طلبی، رقابت بیهوده و برتری‌جویی بی‌پایان است. فروتنی محفظه‌ای است پر از احساسات دوست داشتنی همچون تحسین، شفقت و حق‌شناسی.

«زندگی در نهایت به معنی قبول مسئولیتِ یافتن پاسخ درست برای مشکلات و نیز به معنی برآمدن از عهدهٔ مسئولیت‌هایی است که به صورت مداوم پیش روی فرد قرار می‌گیرند

«هر انسانی در آیندهٔ خویش به هر جایی سرک می‌کشد، چرا که هیچ انسانی هنوز نتوانسته به خودش برسد.

«خطی که نیکی را از بدی جدا می‌کند، از میان کشورها، یا طبقات مختلف مردم یا احزاب سیاسی عبور نمی‌کند، بلکه دقیقاً از وسط قلب تمام آدمیان می‌گذرد.»

تصویری که هر یک از ما سعی داریم از خود به باقی جهان مخابره کنیم، حتی در صورت درست بودنش، اساساً به بخشی از زندگی ما مربوط می‌شوند که فاقد اهمیت، فناپذیر و کم‌ارزش است، چرا که پس از ما کسی به خاطر نخواهد آورد که ما از خاور دور تا جنگل‌های آمازون را از نزدیک دیده‌ایم و دارای چند مدرک دانشگاهی هستیم و چقدر غذاهای خوشمزه در طول عمرمان خورده‌ایم (و گویا تصادفاً از بیشترشان هم عکس گرفته‌ایم).

ترزا می‌گفت زندگی مانند "گذراندن یک شب در یک مسافرخانهٔ نه چندان راحت" است پس باید هر کاری از دستت بر می‌آید انجام دهی تا آن را کمی خوشایندتر کنی.

شخصیت یک امر فطری نیست که خودبه‌خود در انسان‌ها ایجاد شود. باید خودتان آن را با صرف تلاش و ظرافت بسیار بسازید.

«من دریافته‌ام که قانون سکوت یکی از زیباترین پدیده‌های دنیاست. این قانون از انسان در برابر وسوسه‌های دنیای فانی، به زبان آوردن حرفهای ناپخته و کنایه‌های نابجا و مجادلات خشمیگنانه، حفاظت می‌کند. فایدهٔ چنین پدیده‌ای برای انسان واقعا قابل توجه است.»

«واقعا مهم نبود که ما چه انتظاری از زندگی داشتیم، بلکه مهم این بود که زندگی چه انتظاری از ما داشت. ما باید پرسش در مورد معنای زندگی را فراموش می‌کردیم و در عوض خود رابعنوان افرادی می‌دیدیم هر روز و هر ساعت توسط زندگی مورد پرسش قرار می‌گرفتند.»

هرگز کاری که حقیقتا ارزش انجام دادن داشته باشد، در طول عمر ما به نتیجه نمی‌رسد، پس باید به واسطهٔ امید نجات بیابیم

مانع اصلی بر سر راه رسیدن به سعادت، تمایل بی‌حدومرز به قرار گرفتن در مرکز توجه دیگران است.

موفقیت به بزرگ‌ترینِ شکست‌ها ختم می‌شود، که همانا غرور است. شکست به عظیم‌ترین موفقیت ختم می‌شود، که همانا فروتنی و آموختن است.

عزت نفس از طریق پیروزی‌های درونی به دست می‌آید، نه پیروزی‌های بیرونی. این احساسی است که تنها توسط کسانی به دست می‌آید که در برابر برخی وسوسه‌های درونی تحمل به خرج داده‌اند، با ضعف‌های خودشان رو در رو شده‌اند و خدا می‌داند که چندین بار به خود گفته‌اند "خیلی خب، در بدترین شرایط ممکن هم می‌توانم این را تحمل کنم، می‌توانم بر آن موضوع غلبه کنم."

عزت نفس از طریق پیروزی‌های درونی به دست می‌آید، نه پیروزی‌های بیرونی.

شخصیت هم در جریان ماجراهای بزرگ ساخته می‌شود و هم در طول زندگی روزمره.

نفرت، احساسی بیهوده است که تنها به کسی که اجازه بروز آن را در خود داده، صدمه می‌زند.

«هیچ‌کس بهتر از من نیست، اما من هم بهتر از هیچ کس دیگری نیستم.»

نخستین کاری که رنج می‌کند این است که شما را به بخش‌های عمیق‌تری از وجودتان می‌کشاند

ما به‌طور کلی قادر به درک شبکهٔ پیچیدهٔ علت‌های نهفته در پشت رویدادها نیستیم. ما حتی قادر به درک اعماق ناخودآگاه ذهن خودمان هم نیستیم. ما باید نسبت به تفکر و استدلال انتزاعی و تلاش برای تعریف و به‌کار بستن قواعدی عمومی برای زمینه‌ها و شرایط مختلف، به دیدهٔ تردید بنگریم. اما در طول قرن‌ها، پیشینیانمان انباری عمومی از دانش، سنت‌ها، عادات، رفتارها، احساسات اخلاقی و روش‌ها به وجود آورده‌اند. بنابراین یک فرد متواضع از یک آگاهی باریک‌بینانهٔ تاریخی برخوردار است. او وارث قدرشناس این خرد خاموش هم‌نوعان خویش است

یک موضوع چشم‌گیر از نظر فکری هم در رابطه با این نوع فروتنی وجود دارد. آن‌گونه که دانیل کانِمان روان‌شناس می‌نویسد: «ما در ناآگاه بودن نسبت به ناآگاهی و جهالت خود، توانایی تقریباً بی‌حد و مرزی داریم.» فروتنی در حکم هوشیار بودن نسبت به این امر است که چیزهای زیادی وجود دارند که شما نمی‌دانید و بسیاری از چیزهایی که می‌دانید یا ناقص‌اند و یا اساساً اشتباه.

توماس آکوییناس نیز عنوان می‌کند که برای داشتن یک زندگی خوب، لازم است که بیش از آنکه به خودمان توجه کنیم، بر الگوها و سرمشق‌هایمان متمرکز باشیم و اعمال و کردار آن‌ها را تا جای ممکن تقلید کنیم

در مدرسه به دانش‌آموزان یاد داده می‌شود که ایثارگری کنند و خودشان را فراموش کنند و بهبود وضعیت جامعه را بر بهبود وضعیت خودشان اولویت دهند.

بعدتر تامار مجدداً به مزرعه‌ای در نزدیکی مقر کارگران کاتولیک نقل در استیتن آیلند مکان کرد

شخصیت انسان در مبارزه و کشمکش دائمی با ضعف‌های خود او ساخته می‌شود و پرورش می‌یابد.