بریده‌هایی از کتاب اسرائیل و برخورد تمدن ها

پاره‌ای چنین می‌پندارند که اسرائیل یکی از ایالات متحده آمریکاست، در حالی که آمریکا در حقیقت یکی از ایالات متحده اسرائیل است. اسرائیل، خود آمریکاست در جلد صهیونیسم!

فراموش نکنیم که موفقیت نسبی اقلیت یهودی ایران و امتناع آنها از مهاجرت به اسرائیل با وجود پیشنهاد انگیزه‌های مالی از جانب حکومت اسرائیل و نیز گروه‌های لابی اسرائیل در آمریکا، بطلان قاطعی بر این ادعای اسرائیل است که می‌گوید حکومت ایران از سیاست ضد یهود بی‌رحمانه‌ای پیروی می‌کند.

در دهه ۱۹۸۰ واشنگتن از آن رو به صدام میدان داده بود که ایران را ناتوان کند، در حالی که سال ۱۹۹۰ او را خطری برای دو متحد دیرین خود اسرائیل و سعودی می‌دید.

صدام در جنگ ۱۹۹۱ خلیج فارس زمانی آشکار شد که ده‌ها موشک «اسکاد» را به «تل‌آویو» شلیک کرد و نخستین رهبر عرب بود که از ۱۹۴۸ به این طرف، جرات چنین کاری را یافته بود.

سلطه آمریکا بر ذخایر نفت عالم، حق وتوی مسلمی را در اختیار آن کشور قرار می‌دهد که بتواند رقبای اقتصادی خویش را کنترل کند. کشورهای آسیا و اروپا این هدف آمریکا را از مدت‌ها پیش دریافته‌اند و لذا تلاش برای دستیابی بر منابع نفتی مستقل را آغاز کرده‌اند. ریشه بسیاری از گرفتاری‌های خاورمیانه و آسیای مرکزی در همین جا است. مادام که مردم این مناطق، مطیع و بی‌طرف باشند، نقش فرعی و کم‌اهمیتی را در این قبیل بازی‌ها می‌توانند بر عهده داشته باشند.

آنان با اشغال خاورمیانه بعد از جنگ جهانی اول و دوم به جای اشغال کشورها که به جریحه‌دار کردن احساسات ملی منجر می‌شد، می‌کوشیدند با روی کار آوردن دیکتاتوری به نام «مرد نیرومند!» مقاومت مردمی را به دست آنان سرکوب کرده و با خیال راحت به استثمار منابع انسانی و زیرزمینی آن سرزمین‌ها ادامه دهند. اگر در مواردی «مرد نیرومند» از فرمان آنان سرپیچی می‌کرد، او را برداشته و مرد نیرومند دیگری را جانشین وی می‌کردند و ظاهرا نام آن را «تغییر رژیم» می‌گذاشتند.

به دنبال نهضت ملی شدن نفت، «دکتر مصدق» نخست‌وزیر ایران با شاه درگیر جنگ قدرت بود و به دنبال آن بر اثر کودتایی آمریکایی ـ انگلیسی از کار برکنار و محاکمه و زندانی شد و سپس تا آخر عمر در خانه خویش تحت نظر بود. اندک زمانی پس از سقوط مصدق، شاه که از کشور گریخته بود، به کمک «سیا» به ایران بازگشت و امتیاز نفت ایران را به یک کنسرسیوم بین‌المللی واگذار کرد که شرکت‌های نفتی آمریکایی، سهامدار عمده آن بودند.

قبلا دستگاه جاسوسی آمریکا تلاش کرد به کمک پاره‌ای از ارتشیان ایران، کودتایی را علیه حکومت اسلامی به راه اندازد و چون در این برنامه ناکام ماند تنها راه را در کمک نظامی و اطلاعاتی رو به افزایش به عراق یافت. علاوه بر این، عراق، از دیگر کشورهای عرب، نظیر سعودی و اردن و دیگران کمک‌های مالی فراوانی دریافت می‌کرد زیرا می‌پنداشتند صدام به نمایندگی از کشورهای اهل تسنن با خطر یک کشور شیعه‌مذهب غیر عرب مبارزه می‌کند. اما برخلاف مصالح آمریکا معلوم شد که صدام پس از جنگ به عنوان قوی‌ترین کشور منطقه بعد از اسرائیل درآمده است.

هجوم آمریکا به خاک عراق در سال ۲۰۰۳، تجاوز اسرائیل به لبنان در تابستان ۲۰۰۶، تهدیدات دائمی علیه ایران و احیای سیاست دیرینه آمریکا در ۲۰۰۶ مبنی بر تراشیدن ائتلافی سنی علیه آن‌چه تندروی شیعه می‌خواند همگی نشان داد که استراتژی اسرائیل چگونه نومحافظه‌کاران و حکومت بوش را اغوا کرد. ظاهرا واشنگتن، ناکامی سیاست خود در افغانستان را فراموش کرده است که چگونه برانگیختن گروه‌های جهادی در دهه ۱۹۸۰ و خروج سربازان شوروی از آن کشور، حامل پیام دردناکی برای خود آمریکا بود که تاکنون هم ضربات مرگبار آن، اعتبار آمریکا را بر باد داده است