بریده‌هایی از کتاب کافه فراموشی

آنچه ما نام حقیقت بر آن می‌گذاریم، فقط روزنه‌ای است که توانسته‌ایم از آن به جهان و اتفاقات و موضوعاتش بنگریم. دنیای امروز حقیقت‌جویی را از ما گرفته و ما عادت کرده‌ایم از کنار همه چیز به سادگی عبور کنیم.

بارها در زندگیم حقیقتی را به تمام دریافته‌ام و چندی بعد غمگنانه، دروغ بودنش را درک کرده‌ام. این است که می‌توانم بگویم دیگر دنبال حقیقت هیچ چیز نیستم. نه اینکه بگویم به جستجوی حقیقت نمی‌پردازم. نه!... این بازی جستجوگرانه را بسیار دوست دارم ولی دیگر دنبال خودِ حقیقت نیستم. درست مثل سفر به یک سرزمین بی‌آب و علف و درهم سوخته، که فقط راه و مسیر رفتن به آن می‌تواند زیبا و جذاب باشد.

«امروز سومین روزی است که به احترام خلبان‌هایی که به خاطر ما کشته شدند، پرواز همه‌ی هواپیماها لغو شده... روح آن قهرمان‌ها اینجاست... در آسمان پاریس... هیچکس حق ندارد در این سه روز به حریم آن‌ها تجاوز کند...»

من حتی یکبار هم فکر نکرده‌ام که جنگ لحظه‌ای تاریخی باشد. ما باید روی قلب تمام مجسمه‌های کودکان یک نقطه قرمز بگذاریم تا هر لحظه به یادمان بیاورد که در جایی از جهان کودکی دارد به ضرب گلوله از پای در‌می‌آید.