بریده‌هایی از کتاب قدرت همزمانی

به نظر می‌رسد شرط سلامت عقل این باشد که توجه چندانی به دیدگاه دیگران در مورد خود نداشته باشیم. این‌که بگوییم دیدگاه و واکنش دیگران هیچ اهمیتی برای ما ندارند بدین معنی نیست که دیگران برایمان اهمیتی ندارند. بلکه هدف این است که ما دارای مرکز ارزش تزلزل‌ناپذیری در وجود خود هستیم و هیچ‌کس نمی‌تواند آن را تضعیف یا تقویت سازد.

آبراهام لینکلن بعد از دیدن مردی که مجبور شده بود هرچه دارد بفروشد دلش به رحم آمد و از وی یک جعبه‌ی چوبی خرید. لینکلن هرگز نپرسید که داخل این جعبه چه چیزی هست. آن را در گوشه‌ای از خانه نگهداری کرد و آن را به دست فراموشی سپرد. بعدها لینکلن بر سر دوراهی عجیب و سردرگم‌کننده‌ای قرار گرفت: اینکه وارد حرفه‌ی وکالت شود یا خبرنگاری. در میانه‌ی این سرگردانی، ناگهان چشمش به جعبه افتاد و از سر بی‌میلی آن را گشود. این جعبه حاوی چندین جلد کتاب قانون بود. وی آن را به‌مثابه یک نشانه تلقی کرد و وارد حرفه‌ای شد که در نهایت او را به سمت سیاست و ریاست جمهوری هدایت کرد.

وقتی ما آماده یادگیری هستیم، معلم نمایان می‌شود.

«دوزخ همان چسبیدن به ایگو است.»

گاهی حضور فردی دیگر تنها روش ممکنی است که طی آن قطعه‌ی گمشده وجودمان یا گذشته‌مان پیدا می‌شود. دنیای ناشناخته‌ها همیشه وهم‌آور و وحشتناک است، بنابراین افراد و رویدادهای صحیح ما را برای رسیدن به مقصد یاری می‌کنند. این همان همزمانی است. تنها اشتباهی که از جانب ما رخ می‌دهد، مکث بیش از حد روی برخی از افراد یا نادیده‌انگاری برخی دیگر است. ما آنها را به صورت خود واقعی در نظر می‌گیریم نه آن شخص یا نیروی استعاری که ما را به جلو می‌راند یا تعقیب می‌کند.

برخی از مسافران تایتانیک برای فرار از محکومیت سوار کشتی تایتانیک شده بودند؛ برخی نتوانستند خود را به کشتی برسانند، برخی به جای افراد دیگری سوار کشتی شدند؛ برخی به دلیل احساس خطری که به آنها الهام شده بود بلیط خود را کنسل کردند.

هر لحظه‌ی این زندگی تو را می‌خواند؛ با گوش جانت گوش فرا ده! ویلیام شکسپیر، توفان

شادمانی برتر زمانی رخ می‌دهد که دیگر با هر آنچه هست و هر آنچه رخ می‌دهد مخالفتی نداریم.

انسان‌ها، مکان‌ها و رویدادهای زندگی به ما همان چیزی را نشان می‌دهند که نیاز داریم بدانیم

همواره همزمانی مرا به سمت افراد جدیدی هدایت می‌کند که می‌توانند به من در بازسازی این ساختارهای فروپاشیده کمک کنند.

بخش عمده‌ی دشواری در شناسایی اینکه چه کسی هستیم و برای چه احضار شده‌ایم، از برخی فرمان‌ها و دستورهایی که آن را درونی‌سازی کرده‌ایم نشأت می‌گیرد.

فهرستی از روابط خود تهیه کردم: نقطه قوت هرکدام از آن‌ها چه بوده است؟ چه چیزی حل‌نشده باقی مانده است؟ آیا بابت اشتباه خود مدیون دیگران هستم؟ اگر چنین است، باید تصمیم به جبران بگیرم.

من در زمان درست در مکان درست قرار دارم تا به نوبه‌ی خود تأثیری از خود بر جای بگذارم و طبیعت نیز با فراهم کردن این شرایط و تسریع در کل فرآیند از من حمایت می‌کند.

اگرچه من مسیر آزادی را به تو نشان دادم، خودت باید به تنهایی قدم در این مسیر بگذاری. گواتاما بودا

هرگاه واقعآ احساس خوشحالی می‌کنید، با خود بگویید «باشد که همه‌ی موجودات این شادمانی را همراه با من تجربه کنند.»

به گفته‌ی ماری لوییس ون فرانز، «ما در دنیای «خویشتن»، با کسانی ملاقات می‌کنیم که به آنها تعلق داریم» اینکه ما دقیقآ همان کسی را پیدا می‌کنیم که ما را به خودمان باز می‌شناساند، همان همزمانی است.

در زندگی انسانی نیز ما دقیقآ همان چیزی را پیدا می‌کنیم که به آن نیاز داریم و در نهایت به موجوداتی با آگاهی روان‌شناختی و معنوی تبدیل می‌شویم.

ما سرنوشت خود را نمی‌سازیم؛ ما فقط در آشکارشدن آن می‌توانیم دخیل باشیم.

بوته‌های درخت توسکا در کرانه‌های رودخانه‌های برفی می‌روید؛ یعنی در شرایطی که مورد حمایت خاک نیست. این گیاه خود را از طریق هوا و نیتروژن بارور می‌سازد. هر برگی که در فصل پاییز روی زمین می‌افتد، همراه با نیتروژن زمین را بارور می‌کند و زمینه را برای تشکیل جنگل توسکا در آینده‌ای نزدیک فراهم می‌آورد. وقتی طبیعت هیچ حمایتی از ما نمی‌کند، ما نیز از همین مهارت برخوردار هستیم که نیازهای خود را از طریق هوا تأمین کنیم. این همان توفیق همزمانی است. امیلی دیکنسون این حالت را چنین توصیف می‌کند: «چیزی (در وجود ما) خود را با نیمه‌های شب وفق می‌دهد.» ذات و فطرت ما انسان‌ها نیز چرخه‌ی همزمان فصل‌هاست، سپیده بعد از سیاهی شب، جزر دریا بعد از مد دریا، رنگین‌کمان بعد از توفان، برخاستن بعد از افتادن. امور انسانی ما نیز از چنین ظرافیت‌هایی برخوردار است.

نمی‌توان مجموعه‌ای از تطابقات غیرمعمول یا رویدادهای مشابه را به منزله‌ی اتفاقات تصادفی محض تلقی کرد، بلکه این رویدادها همان اتفاقات تصادفی مهم و در عین حال معنی‌دار هستند.

همزمانی می‌تواند به شکل رویای صادقه‌ای نمود یابد که به پیش‌بینی آینده می‌پردازد

ما سرنوشت خود را نمی‌سازیم؛ ما فقط در آشکارشدن آن می‌توانیم دخیل باشیم.

همزمانی به روند دستیابی به سرنوشت و غایت نهایی سرعت بیشتری می‌بخشد. همزمانی به ما کمک می‌کند، زیرا همزمانی همان دیدار اسرارآمیز جهان ماوراءطبیعه و فرافردی با جهان میرا و فردی ماست. این دو جهان مملو از عشق هستند. بنابراین همزمانی ابزاری مهم برای روح‌افزایی، افشاسازی مفاهیم جاودانه از طریق رویدادها و حوادث فردی است، تنها در این صورت است که می‌توان به تمامیت و کمال رسید. این امر صرفآ از طریق تمرین امکان‌پذیر است.

ما از طریق این بحران‌ها زندگی می‌کنیم؛ ما بعد از توفان نیز سرپا خواهیم بود. آنچه ما را تهدید می‌کند، خود از بین می‌رود.

ما بسیاری از توانمندی‌ها و استعدادهای خوبِ خودمان را انکار می‌کنیم و آن را نمی‌شناسیم، اما همین ویژگی‌ها را در دیگران به شدت تحسین می‌کنیم. در واقع در چنین مواردی فقدان حسِ مسئولیت‌پذیری باعث می‌شود که اساسآ خود را ناتوان بپنداریم و از استعدادها و پتانسیل‌های مثبتِ خود هیچ‌گاه استفاده نکنیم. بسیاری تصمیم می‌گیرند به جای موفق بودن، موفقیتِ دیگران را ستایش کنند که در این صورت فرد ویژگی‌های مثبت و روشنِ خویش را بر دیگران فرافکنی می‌کند

ما سرنوشت خود را نمی‌سازیم؛ ما فقط در آشکارشدن آن می‌توانیم دخیل باشیم.

این‌که بگوییم دیدگاه و واکنش دیگران هیچ اهمیتی برای ما ندارند بدین معنی نیست که دیگران برایمان اهمیتی ندارند. بلکه هدف این است که ما دارای مرکز ارزش تزلزل‌ناپذیری در وجود خود هستیم و هیچ‌کس نمی‌تواند آن را تضعیف یا تقویت سازد

مردِ معنی باش در صورت مپیچ چیست معنی؟ اصل. صورت چیست؟ هیچ.

همزمانی چیزی را که در بیرون از ما وجود دارد به چیزی که درون ما رخ می‌دهد پیوند می‌دهد.

خویشتن پیغام‌های خود را از طریق رویا یا همزمانی، به هر فرد می‌رساند.