بریده‌هایی از کتاب خوشبختی باد هواست

ما میهن‌پرستان قابل رویتی داریم، اما هنوز روشن نیست که میهن‌پرستی آنان در قلب‌هایشان جای دارد یا در جیب‌هایشان.

در گذشته اهل قلم به دنبال حقیقت بودند. اما اکنون در طلب کلام زیبا و سکه‌اند.

انسانیت چوبی است که دو سر دارد!

محال است زمان و مکان بتواند نبوغ را در تنگنا قرار دهد.

یک عبارت، هرچه هم زیبا و ژرف باشد، فقط آدم‌های خونسرد و بی‌اعتنا را تحت تأثیر قرار می‌دهد، اما اغلب آن‌هایی را که احساس نیک‌بختی یا بدبختی می‌کنند، نمی‌تواند متقاعد و راضی کند؛ از این‌رو در اکثر موارد، عالی‌ترین شکل بیان خوشبختی یا بدبختی، توسل به سکوت است.

دلدادگان آن‌گاه که لب از سخن فرو می‌بندند، همدیگر را بهتر می‌فهمند.

همیشه بدبختی یک نفر مایۀ خوشبختی کس دیگری می‌شود.

اگر می‌دانی که حق با توست، روی حرف و صداقت خود بمان. رنج‌هایی وجود دارد که سبب می‌شود انسان ایمانش را به زندگی و حتی به خودش از دست بدهد.

من یک نادان بیش نیستم، نمی‌توانم بینی خود را بالا بکشم؛ کتاب زیادی نخوانده‌ام؛ ولی خدای شما را قبول دارم، و این کافی است که شما قدر و ارزش مرا با طلا بسنجید.

اگر چشم‌های تو نتوانند از دیدن خودت آرامش پیدا کنند، از دیگری توقع نداشته باش که آرام‌بخش چشمانت باشد.

حاضرم از درخت آویزانم کنند، اگر زن غیر از سگ کوچولویش کسی را دوست داشته باشد.

خوشبختی در انسانیت و انسان بودن است.

اگر چشم‌های تو نتوانند از دیدن خودت آرامش پیدا کنند، از دیگری توقع نداشته باش که آرام‌بخش چشمانت باشد.

همیشه پایتان را گرم، بدنتان را ملایم و سرتان را سرد نگه دارید.

خلاصه‌نویسی، خواهر ذوق و استعداد است.

یک روس، مخلوق عجیبی است. درست مثل یک غربال، هیچ‌چیز در او قرار نمی‌گیرد و باقی نمی‌ماند. در جوانی با حرص و آز هرچه تمام‌تر، خود را با هرچه دم دستش است پر می‌کند و بعد از سی‌سالگی غیر از یک آشغال‌دانی کثیف و تیره از او چیزی باقی نمی‌ماند.

فقط بچه‌ها نیستند که مرتکب حماقت می‌شوند... احمق‌های پنجاه ساله هم پیدا می‌شوند.

وقتی سکوت، انسان را به ستوه می‌آورد که وی طالب طوفان می‌شود، و وقتی انسان از سنگین و رنگین نشستن خسته می‌شود، دلش می‌خواهد جنجال به پا کند.

همیشه پایتان را گرم، بدنتان را ملایم و سرتان را سرد نگه دارید.

اشک شیرۀ جان انسان است که فشار روزگار راهش انداخته است.

به نیروی قهار طبیعت باید با نیروی قهار جواب داد، یعنی باید مثل سنگ، سخت و مقاوم و انعطاف‌ناپذیر بود.

هرچه رنج بیش‌تر باشد عشق بزرگ‌تر است، یعنی آدم آن را قوی‌تر احساس می‌کند.