بریده‌هایی از کتاب فانوس حرم

«هر کس عقلش بیشتر شود سخنش کم می‌شود.»

«ما گمان کرده‌ایم شهدا رفته‌اند و ما مانده‌ایم در حالی که شهدا مانده‌اند و ما می‌رویم.»

بسیاری از شهدا رزق شهادت شان را از امام رضا (ع) می‌گرفتند.

اگر لایق شهادت شوی، شهادت خودش به دنبالت می‌آید

حدیثی را خوانده بودم که اگر فرد خودش حیا داشته باشد، خداوند کاری می‌کند دیگران هم در حضور او حیا کنند و برخی کارها را انجام ندهند.

«نماز در اول وقت خشنودی خداوند، میان وقت رحمت خداوند و پایان وقت عفو خداوند است. اگر می‌خواهی خدا از تو راضی باشد نماز اول وقت بخوان.»

تو تخریب یک شعار داریم که می‌گوید: «اولین اشتباه هر کس آخرین اشتباه اوست».

انسان فقط با امید زنده است.

کسی که فایده من را بر فایده خودش ترجیح دهد ارزش رفاقت دارد.»

از زهره خانم خواستم فعلاً به کسی چیزی نگوید. ولی نتوانست تحمل کند. به محض اینکه رسیدیم خانه، رفت سراغ مادرش و خبر را به او رساند. بعد هم رفت سرش را چسباند به گوش پدرش و خبر را به ایشان گفت. پدر خیلی خوشحال شد. دست‌هایش را بالا برد و یک جمله گفت، که هیچ وقت یادم نمی‌رود: «خدایا شکرت بالاخره درخت من سبز شد.»

وقتی می‌رفتیم مشهد عادت داشت بیشتر داخل رواق‌ها و صحن‌های حرم بدور از هیاهو در گوشه ای خلوت بنشیند و زیارتنامه بخواند. یا با امام رضا (ع) درد دل کند. خیلی اطراف ضریح نمی‌رفت و سعی نمی‌کرد جلو برود و دستش را به ضریح برساند. می‌گفت: «زیارت به دل آدمه. اگه دلت شکست یعنی امام رضا (ع) تحویلت گرفته.»

یاد حرف شهید آوینی افتادم. که می‌گفت: «ما گمان کرده‌ایم شهدا رفته‌اند و ما مانده‌ایم در حالی که شهدا مانده‌اند و ما می‌رویم.»

گفت: «چی کار کنم که امام زمان (عج) زودتر بیاد؟» گفتم: «برای ظهورش دعا کن، بچه خوبی باش و گناه نکن.» چند روز بعد با یکی از دوستانش رفته بود هزار تا کارت چاپ کرده بود، یک سمت عکش پدرش بود و سمت دیگر دعای فرج نوشته شده بود. در مراسم هفت پدرش بین مردم پخش کرد. می‌خواست قدمی در راه ظهور بردارد، شاید این طور بتواند پدرش را نیز ببیند.

یک جمله بود که همیشه می‌گفت: آنکه را اسرار حق آموختند مهر کردند و دهانش دوختند.

دیگران هم اگر خیلی اعتقاد به مسائل شرعی نداشتند، در حضور محسن رعایت می‌کردند. حدیثی را خوانده بودم که اگر فرد خودش حیا داشته باشد، خداوند کاری می‌کند دیگران هم در حضور او حیا کنند و برخی کارها را انجام ندهند.

مرتضی آوینی: شهادت تنها مزد خوبان است.

از رزمندگان جنگ شنیدم که بسیاری از شهدا رزق شهادت شان را از امام رضا (ع) می‌گرفتند.

شهادت تنها مزد خوبان است.

همیشه می‌گفت: «تا موعد مقرر نرسد هیچ تیری به تو آسیب نمی‌رساند.» شعر معروفی بود که همیشه زمزمه می‌کرد: گر نگه دار من آن است که من می‌دانم شیشه را در بغل سنگ نگه می‌دارد.

به گفته رهبر فرزانه انقلاب: «در گذشته، در زمان جنگ دروازه شهادت باز بود و امروز آن دروازه بسته شده، اما دریچه‌ای باز است که هر کس لایق باشد می‌تواند از آن عبور کند.»

فهمیدیم که مرگ از هر نوعی که باشد، شهادت، تصادف، مرگ در اثر بیماری یا هر نوع دیگری وقتی قرار باشد سراغ کسی برود، می‌رود و هیچ چیزی نمی‌تواند مانعش شود. آن شب محسن داشت دنبال سرنوشتش می‌رفت و ما نمی‌دانستیم.

خداوندا کمک کن تا یک دوست شهید تنها برایم از جنبه دوست داشتن نباشد بلکه اعمال و رفتارش در من اثری داشته باشد.

هیچ وقت سال خمسی را فراموش نمی‌کرد. پرداخت خمس‌های به موقع باعث برکت زندگیمان شده بود.

محسن مهربان بود و شوخ طبع. حُجب و حیای خاصی در چشمان محسن بود. البته مهدی هم همین طور بود. اما در محسن بارزتر بود. هیچ وقت ندیدم در چشم بزرگتر از خودش خیره شود یا به نامحرم نگاه کند. به قول قدیمی‌ها مأخوذ به حیا بود.

دیگران هم اگر خیلی اعتقاد به مسائل شرعی نداشتند، در حضور محسن رعایت می‌کردند. حدیثی را خوانده بودم که اگر فرد خودش حیا داشته باشد، خداوند کاری می‌کند دیگران هم در حضور او حیا کنند و برخی کارها را انجام ندهند.

هیچ وقت به کسی دستور نمی‌داد. هر وقت می‌خواست کاری انجام بدهد می‌گفت: «اگه دوستان صلاح بدونن این کار را انجام بدیم.» ما هم برای این که سر به سرش بگذاریم، می‌گفتیم: «تا دستور ندید انجام نمی‌دیم.» ولی محسن باز همان جمله را تکرار می‌کرد و لحنش دستوری نمی‌شد.

یک جمله بود که همیشه می‌گفت: آنکه را اسرار حق آموختند مهر کردند و دهانش دوختند.

بی بی‌با صدای مهربان می‌گفت: «بچه‌های شیعه، امانت‌های ما اهل بیت هستن تو دست‌های شما، جوان‌های شیعه ذخیره‌های خدا هستند برای ظهور، از اینکه امانت ما را سالم پس دادی ممنون. از اینکه زخم‌های زمانه را تحمل می‌کنی ممنون، از اینکه صبوری می‌کنی، ممنون.»

اینجا بود که معنای «سِلمٌ لِمَن سالَمَکُم» را فهمیدم. اینجا «حَربٌ لِمَن حَارَبَکُم» را با تمام وجودم درک کردم و باور کردم که شیعه فقط اهل حرف نیست. اگر عمری حرف زدیم، اگر یک عمر زیارت عاشورا خواندیم و در روضه امام حسین (ع) به سر و سینه زدیم، آماده می‌شدیم برای امروز، که بلند شویم و از حریم حرم دفاع کنیم. آمدیم که ثابت کنیم عباسیم برای امام زمان (عج).

بنام عشق بنام مدافعان حرم سرم فدای امام مدافعان حرم اگر که قسمت من نیست تا حرم بروم بخوان مرا تو غلام مدافعان حرم من و توایم که از روزگار بیزاریم جهان خوش است به کام مدافعان حرم میان کل جهان در مقابل داعش زبانزد است قیام مدافعان حرم فدای غیرت و مردانگی این مردان فدای لطف و مرام مدافعان حرم خود حسین (ع) و اباالفضل (ع) باده می‌ریزند به نام خویش به جام مدافعان حرم غزل سروده‌ام این بار پیشکشش باشد سلامتی تمام مدافعان حرم