بریده‌هایی از کتاب بیایید خدا را بندگی کنیم

امیرالمؤمنین علی علیه‌السّلام: معبودم! مرا این عزّت بس که تو را بنده باشم و مرا این افتخار بس که تو پروردگارم باشی. تو آن‌چنانی که دوست دارم، پس مرا نیز آن‌چنان کن که تو دوست داری.

انسان برای داشتن زندگی متناسب با آفرینش خود، ناگزیر از زندگی جمعی با سایر انسان‌هاست. در زندگی اجتماعی، قسمتی از سرنوشت هرکس، گره‌خورده با سرنوشت دیگران است. از این‌رو داشتن جامعه‌ای سالم در گرو سلامت و سعادت افراد آن است.

نماز را به پای دار تا به یادم باشی. سورهٔ طه، ترجمهٔ آیهٔ ۲۴

تقدیم به: حبیبه خدای سرور قلب مصطفی؛ و قرین علیّ مرتضی؛ حضرت فاطمه زهرا صلوات الله علیهم اجمعین

ما از آسمان آبی پاک‌کننده فرو فرستادیم. سورهٔ فرقان، ترجمهٔ آیهٔ ۴۸ از نعمت‌های بزرگ پروردگار مهربان آب است

نماز را به پای دار تا به یادم باشی.

خدا کسانی را که به سوی او برمی‌گردند و کسانی را که خود را پاکیزه می‌کنند، دوست دارد. سورهٔ بقره

نماز را به پای دار تا به یادم باشی.

خدا کسانی را که به سوی او برمی‌گردند و کسانی را که خود را پاکیزه می‌کنند، دوست دارد. سورهٔ بقره، ترجمهٔ آیهٔ ۲۲۲

آیا شما دیده‌اید آن‌چه را که می‌کارید؟ آیا شما آن را می‌رویانید یا ما رویانندهٔ آن هستیم؟ (۶۳ ـ ۶۴) اگر ما بخواهیم، آن را کاه کنیم تا شما در شگفت آیید و از کشت آن پشیمان گردید. (۶۵) آیا این آب را که می‌آشامید، نمی‌بینید؟ (۶۸) آیا شما آن را از ابر فرود آورید یا ما فرودآورنده هستیم؟(۶۹) اگر بخواهیم آن آب را تلخ می‌سازیم، پس چرا شکر مرا نکنید؟ (۷۰) پس پروردگار بزرگ خود را به پاکی و نیایش یاد کن. (۷۴)

نماز پایهٔ دین و اساس اسلام است. مهمترین و برترین عمل بعد از شناختن خدای متعال و برگزیدگان اوست. نماز پیوند بین بنده و پروردگار و معراج نمازگزار مؤمن به سوی خدای مهربان است. نماز باعث رشد و تربیت نمازگزار می‌شود، تا جایی که او از بدی‌ها و زشتی‌ها دوری می‌گزیند.

بیایید خدا را بندگی کنیم

نماز را به پای دار تا به یادم باشی. سورهٔ طه، ترجمهٔ آیهٔ ۲۴

امیرالمؤمنین علی علیه‌السّلام: معبودم! مرا این عزّت بس که تو را بنده باشم و مرا این افتخار بس که تو پروردگارم باشی. تو آن‌چنانی که دوست دارم، پس مرا نیز آن‌چنان کن که تو دوست داری.

خدا کسانی را که به سوی او برمی‌گردند و کسانی را که خود را پاکیزه می‌کنند، دوست دارد. سورهٔ بقره، ترجمهٔ آیهٔ ۲۲۲

معبودم! مرا این عزّت بس که تو را بنده باشم و مرا این افتخار بس که تو پروردگارم باشی. تو آن‌چنانی که دوست دارم، پس مرا نیز آن‌چنان کن که تو دوست داری.

آیا شما دیده‌اید آن‌چه را که می‌کارید؟ آیا شما آن را می‌رویانید یا ما رویانندهٔ آن هستیم؟ (۶۳ ـ ۶۴) اگر ما بخواهیم، آن را کاه کنیم تا شما در شگفت آیید و از کشت آن پشیمان گردید. (۶۵) آیا این آب را که می‌آشامید، نمی‌بینید؟ (۶۸) آیا شما آن را از ابر فرود آورید یا ما فرودآورنده هستیم؟(۶۹) اگر بخواهیم آن آب را تلخ می‌سازیم، پس چرا شکر مرا نکنید؟ (۷۰) پس پروردگار بزرگ خود را به پاکی و نیایش یاد کن. (۷۴)