بریده‌هایی از کتاب ثمراتی از بذل مهجه در کربلای ثارالله

عشق‌بازی کار هر شیاد نیست این شکار دام هر صیاد نیست عاشقی را قابلیت لازم است طالب حق را حقیـقت لازم است شاهد این ماجرا خواهی اگر بر حسـین و حالت او کن نظـر بارالاها این سر و این پیـکرم این علـمدار رشیـد این اکبـرم این سکینه این رقیه این رباب این عروس دست‌وپا در خون خضاب گر تو بر من عاشقی ای محترم پرده برکش من به تو عاشق‌ترم هان بیا که می‌کشم من ناز تو عرش و فرشم جمله پاانداز تو

اهدا به حضرت خدیجه کبریٰ مادر فاطمة الزهراء، صلوات‌الله‌علیهما، که خداوند حکیم کریم؛ او را امّ امامت قرار داد. زیرا رسول خدا صلّی‌الله‌علیه‌وآله، خطاب به دخترش فاطمه زهراء علیهاالسّلام فرمودند: إنّ الله‌َ جَعَلَ بَطْنَ أمِّک لِلْإمامَةِ وِعاءً

محبوب ذاتی خدا (که خداوند او را برای خود می‌خواهد و هر چه هست برای او می‌خواهد) یعنی خاتم الانبیا صلی‌الله‌علیه‌وآله در وصف او فرمود: او از من و من از اویم. حُسینٌ مِنّی وَ أنا مِن حُسین

خود او می‌فرماید: در اوان کودکی روزی بر رسول خداصلی‌الله‌علیه‌وآله وارد شدم، ابی‌بن کعب آن‌جا مشرّف بود. رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمود: آفرین بر تو ای اباعبداللّه،‌ ای زینت آسمان‌ها و زمین‌ها. ابی‌بن‌کعب عرضه داشت: ای رسول خدا! چگونه می‌تواند غیر شما زینت آسمان‌ها و زمین باشد؟ پیامبرصلی‌الله‌علیه‌وآله فرمودند: ای ابی‌بن‌کعب! سوگند به خدایی که مرا به حق به پیامبری برانگیخت، همانا حسین‌بن‌علیعلیه‌السّلام در آسمان بزرگ‌تر از روی زمین است. بر یمین عرش نگاشته شده: «إنّ الحُسینَ مِصباحُ الهُدیٰ و سَفینةُ النَّجاة.»

زیارت قدسی عاشورا اُمّ الکتاب عاشورا و کربلا می‌باشد.

یک‌شیعه باید از شیوهٔ زیارت عاشورا درس بگیرد، که خودش را برای امام زمانش بخواهد. بیان مصائب و مسائل را از غصب غدیر و فاجعهٔ مدینه آغاز و آن‌گاه در کربلا بیاید و به وقت ظهور برساند. به خصوص که روز عاشورا روز قیام قائم منتقم عجّل‌الله‌تعالی‌فرجه‌الشّریف می‌باشد.

از مظلومیت حضرت سیّدالشّهداء صلوات‌الله‌علیه باید در جهت ظهور حضرت حجّت عجّل‌الله‌تعالی‌فرجه الشّریف بهرهٔ نهایی برد تا ذات اقدس احدیت را به خلقش معرّفی نماید.

خداوند سبحان با فدیه و عوض از قربانی شدن حضرت اسماعیل جلوگیری می‌کند، و از آن فدیه و عوض با عنوان «ذبح عظیم» یاد می‌کند: (و فدیناه بذبح عظیم). درست است که قوچ آسمانی هم به تنهایی چون انتساب به خداوند دارد می‌تواند عظیم باشد، امّا عظمت حضرت سیّدالشّهداء صلوات‌الله‌علیه با هیچ عظمتی قابل قیاس نیست. مهم این است که عالم آل محمّد حضرت ثامن الحجج صلوات‌الله‌علیه در حدیثی مفصّل می‌فرمایند: مراد از ذبح عظیم حضرت سیّدالشّهداءصلوات‌الله‌علیه می‌باشد.

(إنّا أعطیناک الکوثر فصلّ لربّک و انحر.) و خداوند متعال پس از بیان اعطاء کوثر امر به صلاة (یا تصلیه) و نحر می‌فرماید. و رایج از نحر، نحر شتر می‌باشد. هر چند در زیر آسمان بعضی به دلایلی معتقد بودند مراد از نحر، نحرِ خود کوثر است که پیامبر اکرم صلی‌الله‌علیه‌وآله باید به آن رضایت دهند و مدّعی بودند که در عالم مکاشفه مشاهده نموده‌اند که چگونه مسمار بین در و دیوار به گودی گلوی کوثر، اصابت نمود. امّا این را نمی‌توان به آسانی از کنارش گذشت که در کربلا کوثری از کوثرهای خدا را نحر نمودند حتّی در گذشته به جای مقتل الحسین، منحرالحسین نوشته بودند. (بنده خودم مشاهده نمودم.)

خلاصه، عالم امکان از سنگینی بار مصیبت‌بار مدینه و کربلا کمر راست نخواهد کرد، مگر با ظهور منتقم.