بریده‌هایی از کتاب بیهوده می‌بارد این باران

کاش صدایت را بفرستی تا نیستی‌ات را که درونم یخ زده گرم کند آفتابِ صدایت.

نه برای خود که برای رویاهایم می‌سوزم پروراندم اما زندگی نکردم هیچ‌یک را

پرواز نمی‌تواند ماندن در این تهی نیز آن‌چه که در تمامی عمر خواسته بود بگوید دیگر نمی‌توانست جایی برای او نیست حتا در دیار عاشقان.

تو به زمین می‌کشانی مرا مرگ به آسمان و من آونگ میانِ زمین و آسمان

دردم را درد می‌کشم در سکوت سکوتی که در آسمان هم نمی‌گنجد چگونه بازگویم این رنج را با دیگران تنگ است این دل برای عشقم این سر برای مغزم که می‌خواهد ترک بردارد و از هم بپاشد. چه خوب می‌دانم به هیچ‌کس توان بازگفتن‌اش ندارم

کسی مرا به این جهان دعوت نکرد به هیچ کجا اما، من باز کردم تمامی درها را لگدکوبان روی در روی، سینه‌به‌سینه با مشکلات بفرماییدی گفتند آن زمان و من هم تشریف‌فرما شدم بار مسئولیت را به انجام رساندم با گریه‌ای نهان در پسِ قهقهه‌ها

آیا خواهم مُرد؟ می‌گویید آری حقیقتی که من هم می‌دانم اما دانستن چیزی است و باور چیزی دیگر

خاک را نمی‌شکافد بذری که خود را نشکافد

چرا نمی‌خواهی بدانی روزِ مرگ خودخواستهٔ انسان از بسیار دوست داشتن زندگی است

آدم‌ها می‌روند ترانه‌ها می‌مانند ترانه‌هایی گاه بلند در گردش سالیانی دراز ترانه‌هایی گاه کوتاه در حصار یک جا ترانه‌هایی هم چون ترانه‌های من که پروای ترنم ندارند مگر در درونم

بیهوده تلاش می‌کنیم برای پنهان ماندن پنهان بمانیم اندک‌زمانی هم درمی‌رسد آن روز که پنهان نتوان شد آن روز که بنگرند به چشمانم در مردمکانم تو را بازمی‌شناسند

از یادم خواهی برد، می‌دانم چون اقیانوسی سراسر زهر اما طعمت را در من جا بگذار به‌هرحال خواهی رفت حقی ندارم که مانعت شوم اما خودت را در من جا بگذار

چه بیهوده است دلتنگی از دوری چنان دوریم که حتا نخواهیم گریست باهم بیهوده دوستت دارم بیهوده زنده‌ام چرا که قسمت نخواهیم کرد زندگی را باهم.

در تنهایی سخن می‌گویی با آن‌که نیست بازمی‌گویی هر آن‌چه را تاکنون نگفته‌ای با تمام جان به تو گوش می‌سپارد آن‌که نیست منم نخواهی شناخت به‌ناگاه سوزشی در جانت بی‌آن‌که بدانی از کجاست قلبت به تپش درمی‌آید از خاطرات آن سوزش منم نخواهی شناخت

آن زمانی که دیگر نباشم ابری با توست سایه‌اش بر سرت آن ابر منم نخواهی شناخت پیراهنت با نسیمی رقصان گیسوانت پریشان یک دست بر دامن و دست دیگر بر گیسوان آن نسیم منم نخواهی شناخت شبانگاهی بر بالینت به این‌سو آن‌سو نه در خواب و نه در بیداری آن رویا منم نخواهی شناخت

زمان خسته می‌کند انسان را حتا از وابستگی‌ها برای دلتنگ شدنِ عشق جدایی باید چشید سالیانی‌ست با خود هستم دل‌زده از این باهم بودن هر چه‌قدر هم که خود را دوست بدارم روزی به‌ناگزیر ترک خواهم کرد خود را

ارزش تنهایی‌ات را اگر ندانستی رهایی طلب کردی اگر نجات یابی هم تنهاتری

آسمانی دارم زمینی و ابرهایی هم بازی می‌کنم در باغم به‌تنهایی بخواهم اگر یک تن یا هزاران تن همبازی‌هایی به‌دلخواه به‌تنهایی انبوهی می‌شوم از آدمیان قسمت می‌کنم خود را با خود قولِ به دیدار خود را می‌دهم شکایتی ندارم از این بی‌کسی دلگیر شوم از خود اگر، آشتی می‌کنم تنها آمدم به این دنیا هم آن‌گونه که زیستم به‌تنهایی آن روز که مرگم فرا رسد به آن هم عادت می‌کنم

پیچک چنان تهی‌ام از خود که فرو می‌روم ذره‌ذره در گردابی مسموم پیرامونم چیزی پیدا نیست صدایت را بفرست تا چون پیچکی در آن بیاویزم و از این تالاب بگریزم

می‌رسد آن روز که پنهان نتوان شد آن روز که بنگرند به چشمانم در مردمکانم تو را بازمی‌شناسند