بریده‌هایی از کتاب بیهوده می‌بارد این باران

پاسی از شب که گذشت به خانه که آمدی و شنیدی صدای کلید را که در قفل می‌چرخد بدان که تنهایی

خاک را نمی‌شکافد بذری که خود را نشکافد

قرار باشد اگر گیاه شوم کاش سبزه‌ای در چمنزار باشم نه علفی هرز سنگ‌فرش اگر شوم کاش ماشین عروس از من بگذرد نه تانک‌های فولادین کودکان بر رویم بدوند نه سربازانی در تعقیب‌وگریز آجر اگر شوم برای مدرسه باشد نه زندان نفسی اگر باقی ماند آوای ترانه‌ای باشد نه سوت پلیس قلم سازند اگر از من، قلمی با نوک تیز شعر بنویسد نه فرمان مرگ

در خلوت با جمع بودن و در جمع خلوت گزیدن نبردی بی‌وقفه با خود

می‌شنوی فریادِ سکوتم را؟ عشق من بسیارند که با سکوت خود بیان می‌کنند عشق را اما سکوتِ هیچ عاشقی چون سکوتِ من نیست.

یک سال دیگر هنوز جوانم هر چند یک سال به مرگ نزدیک‌تر می‌شوم مرگ در زیر پوستم زندگی در زیر پوستم حالا بهتر می‌دانم چه باید کرد تا زنده‌ام عشق بورزم با عشق ورزیدن زنده خواهم ماند

به خواب نه که به رویا می‌روم آن‌جا که زندگی خواهم کرد به‌دلخواه نه آن‌گونه که در زندگی هیچ نتوانستم

ژرف‌ترین در جهان پرتگاه درون است

ارزش تنهایی‌ات را اگر ندانستی رهایی طلب کردی اگر نجات یابی هم تنهاتری

خسته خواهی شد از خودت در تنهایی! نه! مرگ هم در میانِ ماست.

تنها آمدم به این دنیا هم آن‌گونه که زیستم به‌تنهایی آن روز که مرگم فرا رسد به آن هم عادت می‌کنم

ژرف‌ترین در جهان پرتگاه درون است

به خواب نه که به رویا می‌روم آن‌جا که زندگی خواهم کرد به‌دلخواه نه آن‌گونه که در زندگی هیچ نتوانستم

از مرزهای شوربختی گذشتم و چنان شوربختم که درک آن سخت است دیگر این درد را حس نمی‌کنم چرا که خود همان دردم

ارزش تنهایی‌ات را اگر ندانستی رهایی طلب کردی اگر نجات یابی هم تنهاتری

خسته خواهی شد از خودت در تنهایی! نه! مرگ هم در میانِ ماست.

یکی زندگی می‌کند تا بنویسد یکی می‌نویسد تا زندگی کند

ببوسید کودکانِ گریانِ یتیم را

در ازدحام شهری غریب نهان کن خود را

دیگر این درد را حس نمی‌کنم چرا که خود همان دردم