بریده‌هایی از کتاب بیهوده می‌بارد این باران

پیچک چنان تهی‌ام از خود که فرو می‌روم ذره‌ذره در گردابی مسموم پیرامونم چیزی پیدا نیست صدایت را بفرست تا چون پیچکی در آن بیاویزم و از این تالاب بگریزم

اجازهٔ عبور نمی‌دهم از مرزهای دیار تنهایی‌ام به آنان که دوست‌شان ندارم همچون امواج هنگام برخورد به ساحل با تنهایی‌ام پهناور می‌شوم دوست دارم تنهایی‌ام را

سردشان است آجرهای خانه شیرهای آب و درها کف‌پوش زمین سردش است آبی که می‌جوشد سردش است آتش زمانی که عشقی در میانه نباشد

به‌هم که می‌رسیم دورتر می‌شویم باهم که هستیم تنهاتر از ناکجا می‌خوانیم یکدیگر را او تنها من تنها

تو نیستی و این باران چه بیهوده می‌بارد چرا که خیس نخواهیم شد باهم

گویا دوستم داشتی و دوستت داشتم آه از اشتباهِ تو وای از اشتباهِ من

سالیانی‌ست با خود هستم دل‌زده از این باهم بودن هر چه‌قدر هم که خود را دوست بدارم روزی به‌ناگزیر ترک خواهم کرد خود را

دلواپسم برای خود چه شده؟ زنده‌ام یا مُرده؟ خبری از خود ندارم امروز صبح درِ خانه‌ام را زدم خود نیز باز کردم در را لحظه‌ای به خود خیره شدم این چهرهٔ خندان من بودم؟ چه صبح زیبایی پس هنوز زنده‌ام به‌جز خود کسی را ندارم تا دلواپسم شود.

خواهم گذشت از تمامی مرزها و خود را در تهی بی‌نهایت درون رها خواهم کرد بی‌وقفه به خود می‌کشد مرا این ژرفنای درون به درونم می‌نگرم، چشمانم سیاهی می‌رود خواهم گریخت از خود به خود و از هراس اعماق رها خواهم شد.

هیچ‌کدام از شما که دوست‌تان داشتم تا حد مرگ مرا با تنهایی‌ام دوست نداشتید تنها اوست بی‌چشم‌داشت محبتی تنها و تنها، تنهایی‌ام که هنگام مرگ هم با من می‌میرد