بریده‌هایی از کتاب بیهوده می‌بارد این باران

ماه هم به اشتباه می‌تابد در آسمانی اشتباه

چنان با مرگ درآمیختم که خود را از او و مرگ را از خود تشخیص نمی‌دهم

با نوشتن، نوشتن و نوشتن بی‌آن‌که زندگی کرده باشی باور کن زندگی کرده‌ای

یکی زندگی می‌کند تا بنویسد یکی می‌نویسد تا زندگی کند هر دو باهم نمی‌شود

چرا نمی‌خواهی بدانی روزِ مرگ خودخواستهٔ انسان از بسیار دوست داشتن زندگی است

بیهوده دوستت دارم بیهوده زنده‌ام چرا که قسمت نخواهیم کرد زندگی را باهم.

هنوز زنده‌ام به‌جز خود کسی را ندارم تا دلواپسم شود.

دوست‌تان داشتم تا حد مرگ مرا با تنهایی‌ام دوست نداشتید تنها اوست بی‌چشم‌داشت محبتی تنها و تنها، تنهایی‌ام که هنگام مرگ هم با من می‌میرد

به خواب نه که به رویا می‌روم آن‌جا که زندگی خواهم کرد به‌دلخواه

دلواپسم برای خود چه شده؟ زنده‌ام یا مُرده؟ خبری از خود ندارم امروز صبح درِ خانه‌ام را زدم خود نیز باز کردم در را لحظه‌ای به خود خیره شدم این چهرهٔ خندان من بودم؟ چه صبح زیبایی پس هنوز زنده‌ام به‌جز خود کسی را ندارم تا دلواپسم شود.