بریده‌هایی از کتاب بیهوده می‌بارد این باران

تو نیستی و این باران چه بیهوده می‌بارد چرا که خیس نخواهیم شد باهم

سالیانی‌ست با خود هستم دل‌زده از این باهم بودن هر چه‌قدر هم که خود را دوست بدارم روزی به‌ناگزیر ترک خواهم کرد خود را

دلواپسم برای خود چه شده؟ زنده‌ام یا مُرده؟ خبری از خود ندارم امروز صبح درِ خانه‌ام را زدم خود نیز باز کردم در را لحظه‌ای به خود خیره شدم این چهرهٔ خندان من بودم؟ چه صبح زیبایی پس هنوز زنده‌ام به‌جز خود کسی را ندارم تا دلواپسم شود.

آن‌چه تو پرنده می‌نامی من ماهی می‌خوانمش تو در هوایی و من در آب

سر به راه شوی که چه شود مجنون بمان مبادا که بزرگ شوی کودک بمان دیوانه‌وار دیوانه باش در آخرین فصل عشق که تن را غبار غبار می‌افشانی مرگ باید که غافلگیرت کند در واپسین دم هم عاشق بمان

مجنون بمان مبادا که بزرگ شوی کودک بمان دیوانه‌وار دیوانه باش در آخرین فصل عشق که تن را غبار غبار می‌افشانی مرگ باید که غافلگیرت کند در واپسین دم هم عاشق بمان

به‌جز خود کسی را ندارم تا دلواپسم شود.

کاش یک ماه پس از مرگم تنها یک روز به زندگی بازگردم غافلگیر کنم ناگه دوست را دشمن را.

یک دستم در دستِ تو دست دیگرم در دستِ مرگ تو به زمین می‌کشانی مرا مرگ به آسمان و من آونگ میانِ زمین و آسمان

می‌شنوی فریادِ سکوتم را؟

خواهم گذشت از تمامی مرزها و خود را در تهی بی‌نهایت درون رها خواهم کرد بی‌وقفه به خود می‌کشد مرا این ژرفنای درون به درونم می‌نگرم، چشمانم سیاهی می‌رود خواهم گریخت از خود به خود و از هراس اعماق رها خواهم شد.

هیچ‌کدام از شما که دوست‌تان داشتم تا حد مرگ مرا با تنهایی‌ام دوست نداشتید تنها اوست بی‌چشم‌داشت محبتی تنها و تنها، تنهایی‌ام که هنگام مرگ هم با من می‌میرد

گمان می‌کردم که زنده‌ام اما این فریبی بیش نبود عشق‌هایی که شاید باید تجربه می‌شد همگی در من و با من مُردند هر یک در نوشته‌هایی زندگی کردند

بس کن بانگ من این‌جایم را از اظهار وجودت خسته‌ام نشانی‌ات را خوب می‌دانم به بزرگی مشتم در حفرهٔ چپ سینه قلب می‌نامندت بی‌جهت در سینه بی‌تابی نکن اگر قرار به پروازی باشد من به پروازت درخواهم آورد به بیرون از زندانی که در آن اسیری فروتن باش چون مغزم بزن، خُردم کن، ویرانم کن اما خواهش می‌کنم فریاد نزن

حالا من و تنهایی‌ام دو نفر در یک کالبدیم و این‌گونه است که دیگر تنها نیستیم.

نگاه می‌کنم به خودم تو را می‌بینم تو جایی جز من نداری

رسیده‌ام به دورانی از زندگی که برای مرگ زود و برای عشق دیر ببخش مرا عشقِ من که باز هم دیر رسیدم

دیرزمانی به انتظارم گذاشتی که به انتظار کشیدنت معتادم چه دیر آمدی و من اینک به دلتنگی‌ات عاشق

چنان تهی‌ام از خود که فرو می‌روم ذره‌ذره در گردابی مسموم پیرامونم چیزی پیدا نیست صدایت را بفرست تا چون پیچکی در آن بیاویزم و از این تالاب بگریزم

وسوسه‌ای‌ست وسوسه که کاش یک ماه پس از مرگم تنها یک روز به زندگی بازگردم غافلگیر کنم ناگه دوست را دشمن را.