بریده‌هایی از کتاب واقع نگری

تغییرات مثبت شاید بیش‌تر اتفاق بیفتند؛ اما به گوش شما نمی‌رسند. خودتان باید آن‌ها را پیدا کنید.

با کدام عبارت بیش از همه موافقید؟ الف. دنیا دارد بهتر می‌شود. ب. دنیا دارد بدتر می‌شود. ج. دنیا نه بهتر می‌شود و نه بدتر.

با لبخندی بر لب، درحالی‌که داشت به شانه‌ی من نگاه می‌کرد، گفت: «من هر روز به بچه‌داشتن فکر می‌کنم» و بعد به چشمانم زل زد و ادامه داد: «اما با شوهرداشتن نمی‌تونم کنار بیام.»

ارزش‌های منسوخی که این روزها در بسیاری از کشورهای آسیایی و آفریقایی دیده می‌شود، نه ارزش‌های آسیایی‌اند و نه ارزش‌های آفریقایی. نه ارزش‌های اسلامی‌اند و نه ارزش‌های شرقی. آن‌ها صرفاً ارزش‌های مردسالارانه‌ای هستند که شصت سال پیش در سوئد نیز وجود داشت و با پیشرفت‌های اقتصادی و اجتماعی، از بین می‌روند؛ همان‌طور که در سوئد از بین رفتند. این فرهنگ‌ها تغییرناپذیر نیستند.

آدم‌ها معمولاً سرهای‌شان را کج می‌کنند و می‌گویند «خب این فرهنگ‌مونه» یا «خب فرهنگ‌شونه». با گفتن این جمله می‌خواهند این‌طور القا کنند که همیشه این‌طور بوده و همیشه هم همین‌طور خواهد ماند. اما اگر سرتان را کمی به اطراف بچرخانید، برای این موارد، مثال‌های نقض پیدا خواهید کرد

جهان‌بینیِ فوق‌دراماتیک است که افراد را به‌سمت دراماتیک‌ترین و منفی‌ترین پاسخ‌ها می‌بَرد. مردم هنگام فکرکردن، حدس‌زدن یا اطلاع‌یافتن درباره‌ی جهان، به‌طور پیوسته و غریزی به جهان‌بینی‌های‌شان رجوع می‌کنند. بنابراین اگر جهان‌بینی انسان نادرست باشد، به‌شکل سیستماتیک حدس‌های اشتباه خواهد زد.

آمارهای صحیح باعث می‌شود احساس مثبتی پیدا کنند. فهمیدن این‌که دنیا بهتر از تصورات‌مان است، هم تسلابخش است و هم انگیزه‌دهنده. نوعی قرص شادی‌آور است که به‌صورت آنلاین و کاملاً مجانی در دسترس همه است!

قرن‌هاست افراد مسن، جوانی‌های‌شان را خیال‌انگیز توصیف می‌کنند و اصرار می‌کنند هیچ‌چیز به‌خوبیِ سابق نیست. خب، درست است؛ اما نه آن‌طور که آن‌ها می‌گویند. بیش‌ترِ چیزها در گذشته بدتر بوده‌اند نه بهتر؛ اما انسان‌ها خیلی راحت فراموش می‌کنند قبلاً اوضاع واقعاً چطور بوده است.

وقتی افراد زیادی از تعمیم نادرستی آگاه شوند، به آن «کلیشه» گفته می‌شود. آدم‌ها بیش‌تر از هر کلیشه‌ای درباره‌ی کلیشه‌های نژادی و جنسیتی صحبت می‌کنند. این اتفاق باعث مشکلات بسیار مهمی می‌شود. تعمیم‌های اشتباه، علاوه‌براین، مشکلات دیگری هم در پی دارند و راه ذهن برای رسیدن به همه‌ی انواع درک را سد می‌کنند. غریزه‌ی شکاف جهان را به «ما» و «آن‌ها» تقسیم می‌کند و غریزه‌ی تعمیم باعث می‌شود «ما» همه‌ی «آن‌ها» را یکسان تصور کنیم.

واقع‌نگرییعنی... وقتی داریم اخبار منفی دریافت می‌کنیم، یادمان باشد اطلاع‌رسانی در مورد حوادث بد بیش‌تر اتفاق می‌افتد و وقتی شرایطی بهبود پیدا می‌کند، معمولاً چیزی درباره‌اش نمی‌شنویم. این اتفاق دیدگاه بسیار منفی و تیره‌ای در مورد جهان به ما می‌دهد که به‌شدت استرس‌زاست. برای کنترل غریزهٔ منفی‌نگری، انتظار اخبار بد را داشته باشید.

فکر نکنید آدم‌ها احمق‌اند. وقتی چیزی عجیب به‌نظر می‌رسد، کنجکاو و متواضع باشید و فکر کنید از چه طریقی ممکن است این کار، راه‌حلی هوشمندانه باشد.

دمکرات‌ها و جمهوری‌خواهان ایالات متحده ادعا می‌کنند حریفان‌شان واقعیت‌ها را نمی‌دانند. اگر به‌جای این‌که انگشت اتهام را به‌سمت یکدیگر بگیرند، دانش خودشان را می‌سنجیدند، شاید همه‌شان متواضع‌تر می‌شدند. وقتی در آمریکا نظرسنجی کردیم، تنها پنج درصد مردم درست جواب دادند. نودوپنج درصد دیگر، فارغ از این‌که به کدام حزب تمایل دارند، اعتقاد داشتند فقر مطلق جهان در بیست سال گذشته یا تغییری نکرده یا دوبرابر شده است. این درست برعکس واقعیت است.

در دو سال گذشته نسبت جمعیتی که در فقر مطلق زندگی می‌کنند، نصف شده است

چیزی که در مدرسه یاد می‌گیرید، ظرف ده تا بیست سال پس از فارغ‌التحصیلی تاریخ‌گذشته می‌شود. بنابراین باید به‌دنبال راهی برای به‌روزرسانی دانش آدم‌بزرگ‌ها نیز بگردیم

۱۸۴۴۶۷۴۴۷۰۹۵۵۱۶۱۵ دانه برنج داشت

برای این‌که این کره‌ی خاکی به ثبات مالی، صلح و منابع طبیعی حفاظت‌شده برسد، همه‌ی جهان باید براساس درکی مشترک و واقعیت‌محور، همکاری و مشارکت کنند. بنابراین درحال‌حاضر فقدان دانش درباره‌ی دنیا، نگران‌کننده‌ترین مشکل ماست.

نسبت افرادی که در فقر مطلق زندگی می‌کنند، در بیست سال اخیر تقریباً نصف شده است. اما در نظرسنجی‌های آنلاین ما، در بیش‌تر کشورها کم‌تر از ده درصدِ افراد از این موضوع خبر داشتند.

کار دیگری که به کنترل غریزه‌ی منفی کمک می‌کند، این است که دائم منتظار اخبار بد نباشید. به‌خاطر بسپرید که رسانه و فعالان آن، برای جلب توجه شما به چیزهای دراماتیک متکی‌اند. یادتان باشد داستان‌های منفی دراماتیک‌تر از داستان‌های خنثی یا مثبت‌اند. حتی در روندی صعودی و مثبت نیز می‌توان افتی موقت را در نظر گرفت و از آن، داستانی بحرانی ساخت. امروزه ما در جهانِ شفاف و به‌هم‌پیوسته‌ای زندگی می‌کنیم که اطلاع‌رسانی در مورد درد و رنج انسان‌ها پیشرفت قابل‌توجهی در آن پیدا کرده است.

وقتی جی.پی.اس اتومبیل‌تان را به‌کار می‌اندازید، خیلی مهم است که جی.پی.اس براساس اطلاعات صحیحی عمل کند. اگر گمان کنید دارد به‌اشتباه، در شهر دیگری برای‌تان جهت‌یابی می‌کند، دیگر به آن اعتماد نمی‌کنید؛ چون می‌دانید در آن صورت، به محل نادرستی خواهید رسید. پس سیاست‌مداران و سیاست‌گذاران چطور می‌توانند با استفاده از اطلاعات غلط، مشکلات جهان را برطرف کنند؟ تاجران و بازرگانان چطور می‌توانند با جهان‌بینی‌های نادرست، تصمیمات منطقی و درستی در مورد سازمان‌های‌شان بگیرند؟ انسانی که مشغول زندگی معمولِ خود است، چطور بفهمد درباره‌ی چه مسائلی باید نگران باشد؟

بیش‌ترِ مردم غذای کافی برای خوردن دارند، به آب تصفیه‌شده دسترسی دارند، به بیش‌تر بچه‌ها واکسن زده می‌شود و بیش‌تر دخترها، تحصیلات ابتدایی‌شان را تمام می‌کنند.

غریزه‌ی منفی‌نگری این موضوع بیش‌تر به گرایش ما به‌سمت منفی‌نگری برمی‌گردد. غریزه‌ی ما بیش‌تر به بدی‌ها توجه می‌کند تا خوبی‌ها. سه مسئله در میان است: یکی به‌خاطرآوردن گذشته به‌شکلی اشتباه؛ دوم گزارش‌دهی‌های گزینشیِ خبرنگاران و فعالان؛ سوم، این احساس که تا وقتی چیز بدی وجود دارد، نباید گفت اوضاع دارد بهتر می‌شود.

خطر شیوع شکلی از آنفلوآنزا که برایش واکسنی نداریم، همواره ما را تهدید می‌کند و باید این خطر را کاملاً جدی بگیریم.

- باید به آن‌ها بیاموزیم زندگی در گذشته واقعاً چگونه بوده است تا فکر نکنند هیچ پیشرفتی وجود نداشته است. - باید به آن‌ها بیاموزیم چگونه هم‌زمان دو فکر را در ذهن‌شان نگه دارند: یکی این‌که چیزهای بد در جهان وجود دارد؛ دوم این‌که بسیاری چیزها دارد بهتر می‌شود.

خوب گوش کنید. اگر صدای تمرین کودکی را می‌شنوید که دارد گیتار یا پیانو تمرین می‌کند، به این معناست که آن کودک غرق نشده و دارد لذت و آزادیِ برآمده از نواختن موسیقی را حس می‌کند.

ممکن است آدم از خودش بپرسد اصلاً رهبران واقعاً آن‌قدر مهم‌اند؟ احتمالاً پاسخ خیر است. این مردم‌اند، عوام‌اند که جامعه را می‌سازند.

اگر به‌جای این‌که انگشت اتهام را به‌سمت یکدیگر بگیرند، دانش خودشان را می‌سنجیدند، شاید همه‌شان متواضع‌تر می‌شدند. وقتی در آمریکا نظرسنجی کردیم، تنها پنج درصد مردم درست جواب دادند. نودوپنج درصد دیگر، فارغ از این‌که به کدام حزب تمایل دارند، اعتقاد داشتند فقر مطلق جهان در بیست سال گذشته یا تغییری نکرده یا دوبرابر شده است. این درست برعکس واقعیت است.

«اوضاع دارد خراب می‌شود»؛ این عبارتی است که این روزها زیاد می‌شنویم. چیزهای بد زیادی در این دنیا وجود دارد. تعداد تلفات جنگی از زمان جنگ جهانی دوم کاهش یافته بود؛ اما با جنگ سوریه، این روند معکوس شد. تروریسم هم دوباره دارد اوج می‌گیرد.

درواقع، در مقابل مقصردانستنِ هر فرد یا گروهی از افراد، برای هرچیزی مقاومت کنید؛ چون مشکل این‌جاست که وقتی آدم‌بد داستان را می‌شناسیم، دیگر فکر نمی‌کنیم و خب، تقریباً همیشه مسئله پیچیده‌تر از این حرف‌هاست. تقریباً همیشه مسئله‌ی علت‌های چندگانه‌ی متقابل، یک نظام است

جهان زمانی به دو قسمت تقسیم می‌شد؛ اما دیگر این‌طور نیست. امروزه بیش‌ترِ آدم‌ها وسط آن دو قسمت قرار گرفته‌اند. دیگر شکافی میان غرب و بقیه‌ی کشورها، توسعه‌یافته‌ها و درحال‌توسعه‌ها، یا فقیرها و ثروتمندها وجود ندارد. دیگر نباید از دسته‌بندی‌های دوتایی‌ای استفاده کنیم که چنین تفکری را به ذهن متبادر می‌کنند.

اطلاعات این کتاب از نوعی است که هرگز از آن اطلاع نداشته‌اید: اطلاعات به‌مثابهٔ درمان، فهم به‌مثابهٔ منشأ آرامش ذهنی. زیرا جهان واقعاً به آن غم‌انگیزی و دراماتیکی‌ای نیست که به‌نظر می‌رسد.