بریده‌هایی از کتاب واقعیت؛ ده دلیل برای اینکه درباره جهان اشتباه فکر می‌کنیم

هدف درآمد بالاتر، تنها داشتن پول بیشتر نیست. هدف زندگی طولانی‌تر، تنها داشتن زمان بیشتر نیست. هدف نهایی، داشتن آزادی برای انجام دادن هر کاری است که دوست دارید انجام دهید.

تمایل ما برای دیدن بدی بیشتر از خوبی است. این غریزه دومین تصور نادرست و بزرگ ما از جهان است.

اگر نتوانید پیشرفت کار را ثبت کنید، نمی‌دانید که فعالیت‌هایتان در حال به ثمر نشستن است یا خیر.

عامل اصلی در تأثیرگذاری بر زندگی مردم، مذهب‌شان، فرهنگ‌شان یا کشوری که در آن زندگی می‌کنند نیست، بلکه سطح درآمدشان است

پیش از آن که ادامه دهید، آرامش خود را حفظ کنید. وقتی که می‌ترسید، جهان را طور دیگری می‌بینید. تا زمانی که وحشت از بین رود، تصمیمات کمتری اتخاذ کنید.

همیشه باید آمادگی زیر سؤال بردن فرضیات گذشته و ارزیابی مجدد و پذیرش اشتباهات‌مان را داشته باشیم.

اگر واقعاً می‌خواهید که جهان تغییر کند، باید نحوه کارکرد آن را بدانید، و مشت زدن به صورت افراد را فراموش کنید.

تا زمانی که مسائل وحشتناکی مانند حوادث هوایی، مرگ‌های قابل پیش‌گیری کودکان، گونه‌های در معرض خطر انقراض، منکران تغییرات آب و هوایی، مردان میهن‌پرست متعصب، دیکتاتورهای دیوانه، ضایعات سمی، روزنامه‌نگاران در زندان و دخترانی که به خاطر جنسیت‌شان از تحصیل محروم هستند، وجود دارند، نمی‌توانیم آرام باشیم.

ارزش‌ها همیشه تغییر می‌کنند.

اگر ما هر داده‌ای را غربال کرده و هر تصمیمی را به صورت منطقی تجزیه و تحلیل کنیم، زندگی عادی غیرممکن می‌شود.

رسانه نمی‌تواند بی‌طرف باشد، و ما نباید چنین توقعی داشته باشیم.

انسان‌های الهام بخش، فراتر از ظاهر کارها، فکر و عمل می‌کنند.

یادتان باشد، وقایع می‌توانند بد باشند، و بهتر شوند. بهتر شوند اما همچنان بد باشند.

من شیفته تفکر نقادانه هستم و شکاکی را تحسین می‌کنم، اما تنها در چهارچوبی که به مدارک و شواهد علمی احترام گذاشته شود.

. واقعیت معمولا هیچ وقت دو قطبی نمی‌شود.

تنها ۲۰ سال پیش، ۲۹ درصد از جمعیت جهان در فقر شدید زندگی می‌کردند. حال این رقم ۹ درصد است.

یک نیاز اساسی به تقسیم مسائل به دو گروه با یک شکاف خالی بینشان. ما دوست داریم به دوبخش تقسیم کنیم، خوب در برابر بد، قهرمانان در برابر خائنان و کشور من در برابر سایر کشورها. تقسیم جهان به دو سمت متمایز ساده و شهودی است، همچنین دراماتیک، چرا که منجر به تناقض می‌شود، و ما این کار را همیشه بدون فکر کردن انجام می‌دهیم.

روزنامه‌نگارانی که از پروازهایی که به سقوط منجر نشده یا محصولات کشاورزی که خراب نشده گزارش تهیه کنند، به زودی در معرض از دست دادن شغل‌شان قرار می‌گیرند. داستان‌هایی درباره پیشرفت‌های تدریجی به ندرت در صفحه اول مطبوعات قرار می‌گیرند حتی اگر تأثیرشان در مقیاس بزرگ و بر میلیون‌ها انسان باشد.

انعکاس واقعیت چیزی نیست که بتوانیم از رسانه انتظار انجام دادنش را داشته باشیم. شما نباید انتظار داشته باشید که رسانه بتواند جهان‌بینی مبتنی بر واقعیتی را برای شما فراهم کند.

هیچ تعارضی بین جشن گرفتن برای پیشرفت و جنگیدن برای بهبود بیشتر نمی‌بینم. من یک ممکن‌گرا هستم

شعبده بازهای قورت دادن شمشیر همیشه نشان داده‌اند که چگونه کارهای به ظاهر ناممکن، می‌تواند ممکن شود. انسان‌های الهام بخش، فراتر از ظاهر کارها، فکر و عمل می‌کنند.

تقسیم جهان به دو سمت متمایز ساده و شهودی است، همچنین دراماتیک، چرا که منجر به تناقض می‌شود، و ما این کار را همیشه بدون فکر کردن انجام می‌دهیم.

اما هر گونه ساده‌سازی اطلاعات می‌تواند گمراه کننده باشد و میانگین‌ها استثنا نیستند. میانگین‌ها به وسیله پنهان کردن واقعیت بزرگ (طیفی از داده‌های مختلف) با یک شماره می‌توانند گمراه کننده باشند.

یادتان باشد، وقایع می‌توانند بد باشند، و بهتر شوند. بهتر شوند اما همچنان بد باشند.

امروزه جمعیت جهان ۷.۶ میلیارد است، و بله، به سرعت رشد می‌کند. سرعت رشد پیش از این شروع به کاهش کرده است، و کارشناسان سازمان ملل تقریباً مطمئن هستند در کمتر از چندین دهه روند کاهشی رشد جمعیت ادامه داشته باشد. آنها فکر می‌کنند که منحنی جایی بین ۱۰ تا ۱۲ میلیارد نفر در پایان قرن، مستطح شود.

به چه کسی می‌توانیم اعتماد کنیم؟ شکل دادن به جهان‌بینی‌تان بر مبنای اعتماد به رسانه‌ها مانند این است که با نگاه کردن به تصویر پاهایم نگرشی درمورد من در شما شکل بگیرد. البته که پاهایم بخشی از من، اما قسمت نسبتاً زشتی از بدنم هستند. قسمت‌های قشنگ‌تری هم دارم. دست‌هایم معمولی، اما واقعاً خوب‌اند. چهره‌ام قابل‌قبول است. این‌طور نیست که تصویر پاهایم تعمداً راجع به من دروغ بگوید. اما همهٔ وجودم را هم نشان نمی‌دهد.

برای اینکه این سیاره دارای ثبات مالی، صلح، و منابع طبیعی محافظت شده شود، تنها با همکاری بین‌المللی بر پایه فهم مشترک و بر مبنای واقعیت از جهان می‌توانیم موفق شویم. بنابراین فقدان دانش کنونی از جهان مهم‌ترین مسأله نگران کننده است.

بطور جدی «ممکن‌گرا» هستم. ممکن‌گرایی شاکله وجود من است. بدین معنی که من کسی هستم که بدون دلیل امیدی ندارد، بدون دلیل ترسی ندارد، و در مقابل جهان‌بینی فوق دراماتیک مقاومت می‌کند. به عنوان یک ممکن‌گرا، تمامی این پیشرفت را می‌بینم، و من را با اعتقاد راسخ و امید که پیشرفت‌های بیشتری امکان‌پذیر است سرشار می‌کند. این خوش‌بینی نیست. داشتن ایده روشن و منطقی درباره اینکه اتفاقات چگونه واقعاً هستند، می‌باشد. این داشتن یک جهان‌بینی سازنده و مفید است.

از همه مهم‌تر، به فرزندانمان باید فروتنی و کنجکاوی را یاد دهیم. در اینجا فروتن بودن به معنی، آگاه بودن از این که چگونه غرایزتان رسیدن به حقایق درست را دشوار می‌سازند، می‌باشد. این بدان معنی است که در مورد میزان دانش خود واقع بین باشید. به این معنی که از گفتن «نمی‌دانم» خوشحال باشید. همچنین به معنی، وقتی که عقیده‌ای دارید، و پی به حقایق جدید بردید، آماده تغییر عقاید قدیمی باشید، است. فروتن بودن کاملاً آرامش بخش است، زیرا به این معنا است که از احساس تحت فشار بودن برای داشتن عقیده برای هر چیزی، و احساس این که باید آماده باشید تا از عقایدتان همیشه دفاع کنید، رها می‌شوید.

آن‌ها داستان‌هایی درباره فقر شدید و میلیاردرها را به داستان‌هایی درباره اکثریت قریب‌به‌اتفاق مردم که به سمت زندگی بهتر حرکت می‌کنند، ترجیح می‌دهند. روزنامه‌نگاران داستان‌سرا هستند. بنابراین کسانی هستند که مستندها و فیلم‌ها را می‌سازند، مستندهایی درباره فرد شکننده و ضعیف در مقابل فردی قدرتمند و بزرگ. فیلم‌ها هم معمولاً مبارزهٔ بین خیر و شر را نشان می‌دهند. غریزهٔ شکاف باعث می‌شود تقسیم‌بندی دوگانه را متصور شویم، در حالی که یک طیف وسیع وجود دارد. این اولین غریزه در فهرست ماست، زیرا بسیار شایع است و داده‌ها را به‌صورت بنیادی تحریف می‌کند. اگر به اخبار نگاه کنید، احتمالاً از داستان‌هایی در خصوص درگیری بین دو گروه یا عباراتی مانند «شکاف فزاینده» مطلع می‌شوید.