بریده‌هایی از کتاب پیامبر؛ نگاهی به زندگی و زمانه‌ی خاتم پیامبران

صبر نسبت به ایمان مانند سر است نسبت به بدن.

یتیم یعنی کسی که مانند ندارد، یعنی دردانه. تو را یگانه و دردانه یافت و مردم را به سوی تو کشاند. حضرت امام جعفر صادق علیه‌السلام

در زیباترین جمعه تاریخ، آن هنگام که تبسم خورشید در ذره‌ذره سرزمین حجاز جاری بود، ناگهان نوری در آسمان درخشید و شمیم دل‌انگیز سرود عشق را در مکه گستراند. ایوان کسری شکافت، آتشکده فارس از خودنمایی باز ایستاد، دریاچه ساوه موج‌هایش را به دست فراموشی سپرد، خدایان سنگ و چوب عرب رنگ باختند و آمد. آمد همان‌که جهانی آمدنش را به فرخندگی مژده داده بودند...محمد (ص) زلال‌ترین و شوق‌انگیزترین سرودهٔ هستی به دنیا آمد.

هیچ خصلتی را بدتر از دروغ نمی‌دانست.

از مجلسی برنمی‌خاست، مگر این‌که ۲۵ بار در آن‌جا استغفار می‌کرد. اغلب رو به قبله می‌نشست. هر روز سیصد و شصت مرتبه به عدد رگ‌های بدن، می‌گفت: «الحمدلله رب العالمین، کثیراً علی کل حال.»

همیشه می‌گفت: «ما جماعتی هستیم که تا کاملاً گرسنه نشویم، غذا نمی‌خوریم و چون می‌خوریم خود را کاملاً سیر نمی‌کنیم.»

الم یجدک یتیماً فاوی مگر نه این که تو را یتیم یافت، پس پناه داد. سوره ضحی/۸