بریده‌هایی از کتاب گلبانگ شعراء

بس که بد می‌گذرد زندگی اهل جهان مردم از عمر چو سالی گذرد عید کنند صائب

به جهان خٌرّم از آنم که جهان خرّم ازوست عاشقم بر همه عالم که همه عالم از اوست

بردار زرٌخ پرده که مشتاق لقائیم گر سَر برود سِرّ تو با کس نگشائیم مولانا

شب‌های هجر را گذراندیم و زنده‌ایم ما را به سخت جانی خود این گمان نبود شکیبی اصفهانی

سر ارادات ما و آستان حضرت دوست که هر چه برسَرِ ما می‌رود ارادت اوست حافظ

که هنوز من نبودم که تو در دلم نشستی

گه ره دیر و گهی راه حرم می پویم مقصدم دیر و حرم نیست تو را می‌جویم

شرمنده از آنیم که در روز مکافات اندر خورِ عفو تو نکردیم گناهی

همه بٌردند آرزو در خاک خاک دیگر چه آرزو دارد سیدحسن حسینی

به نام آن که هستی نام ازو یافت فلک جنبش، زمین آرام ازو یافت

شرط عاشق‌نیست با یک دل دو دلبر داشتن یا زجانان یا زجان باید که دل برداشتن قاآنی

هر کس که گفت بهر تو مٌردم دروغ گفت من راست گفته‌ام که برای تو زنده‌ام محمود فرّخ

آتش عشق چنان در دلم افروخته بود دیده گر آب نمی‌ریخت جگر سوخته بود

رٌوح را صحبت ناجنس عذابی است اَلیم

گه ره دیر و گهی راه حرم می پویم مقصدم دیر و حرم نیست تو را می‌جویم هاتف

«صد نامه بدادیم و جوابی نگرفتیم اینهم که جوابی نگرفتیم جواب است!»

بیا که سجده به هرآستان و در نکنیم به غیر زمزمه عشق نغمه سر نکنیم

کی رفته‌ای زدل که تمنّا کنم ترا

مکن زغصه شکایت که در طریق طلب براحتی نرسید آن که زحمتی نکشید

سر چه باشد که نثار قدم دوست کنم این متاعی است که هر بی سروپایی دارد سعدی

داغ پنهان من از خنده خونین پیداست ای بسا خنده که از گریه غم‌انگیزتر است رهی معیری

غم دنیای دَنی چند خوری، فارغ باش حیف باشد دل دانا که مشوّش باشد حافظ

نسیم عشق زکوی هوس نمی‌آید بدان که بوی گٌل از خار و خَس نمی آید رهی معیری

عشق آن است که بلبل با رٌخ گٌل می‌کند صد جفا از خارگٌل بیند تحّمل می‌کند

بس که بد می‌گذرد زندگی اهل جهان مردم از عمر چو سالی گذرد عید کنند صائب

بر هر کسی که می می‌نگرم در شکایت است در حیرتم که گردش گردون بکام کیست؟ طایر شیرازی

طاعت آن نیست که برخاک نهی پیشانی صدق پیش آر که اخلاص به پیشانی نیست سعدی

سر ارادات ما و آستان حضرت دوست که هر چه برسَرِ ما می‌رود ارادت اوست حافظ

شرمنده از آنیم که در روز مکافات اندر خورِ عفو تو نکردیم گناهی

شرمنده از آنیم که در روز مکافات اندر خورِ عفو تو نکردیم گناهی