بریده‌هایی از کتاب عشق با صدای بلند

سرزمین اندوهگین من تو به آذرخشی مرا از یک شاعر عاشقانه‌ها بدل به شاعری کردی که با خنجر می‌نویسد

می‌ترسم عشق‌ام را به تو ابراز کنم شراب عطرش را از دست می‌دهد وقتی در جامی بریزی‌اش.

به تو خواهم گفت: تو را دوست دارم زمانی که احساس کنم واژگانم ارزش تو را دارند و فاصله میان چشمان تو و دفتر‌های من از میان می‌رود

به تو خواهم گفت: تورا دوست دارم زمانی که همه زبان‌های باستانی عشق مرده باشند و عاشقان چیزی نداشته باشند برای گفتن و انجام دادن

یاری‌ام ده دوباره زبانی را بیابم که با آن نمی‌شود با هیچ زنی سخن گفت جز تو.

پیش از چشمان تو زمان وجود نداشت پس از چشمانت چند پاره شد زمان

سر آسودن دارم بر هر سنگی که باشد بر هر شانه‌ای که باشد خسته‌ام از قایق‌های بی‌بادبان خیابانهای بی‌پیاده رو. تدبیری نشان ده بانوی من قول می‌دهم امضایش کنم و بعد به خوابی سنگین فرو روم.

رفتن تو، آن‌گونه که فکر می‌کنی، تراژدی نیست من چون درخت بید مجنونم که بارها می‌میرد در حالی که هنوز سرپاست.

خدایا... دیگر جایی در قلب من نیست زیرا زنی که دوستش دارم به اندازه دنیاست قلبی دیگر به من بده فراخ‌تر از دنیا!

نفرت دارم از عاشق شدن مانند هر کس نفرت دارم از نوشتن مانند هر کس کاش دهانم کلیسایی بود واژه‌هایم ناقوس.

می‌خواهم برایت الفبایی دیگر اختراع کنم و درآن بنهم آهنگ باران را غبار ماه را اندوه ابر‌های خاکستری را درد برگ‌ها را زیر چرخ پاییز.

زمانی که گفتم «دوستت دارم» می‌دانستم الفبایی جدید اختراع می‌کنم برای شهری که سواد خواندن ندارد اشعارم را در سالن‌های خالی می‌خوانم و شراب در کف کسانی می‌نهم که بی‌خبر از شرب مدام‌اند.

برای او نوشتم زیرا می‌گویند خداوند تنها جواب نامه‌های عاشقانه را می‌دهد.

به کودکان جهان آموختم تا نامت را هجی کنند لبانشان بدل به درخت توت شد. از باد خواستم گیسوی شبق تو را شانه زند کوتاهی زمان و بلندی گیسویت را بهانه کرد.

بر آن شدم که دنیا را بگردم سوار بر دوچرخه آزادی با همان بی‌قانونی که باد سفر می‌کند. نشانی‌ام را اگر بخواهند آدرس پیاده رو‌ها را می‌دهم. مدارک خواستند اگر چشمان تو را نشانشان می‌دهم واین گونه اجازه عبور می‌گیرم عشق من آن‌ها خوب می‌دانند سفر در سرزمین چشمان تو حق همه شهروندان جهان است.

درباره نسل بی‌پنجره ما چیزی نخوانید امیدی به مانیست

مرا از یک شاعر عاشقانه‌ها بدل به شاعری کردی که با خنجر می‌نویسد

آنگاه که باور‌ها، افکار در یک شهر پایین می‌آیند وچون نعل اسب خم می‌شوند آنگاه که بزدل با هر سلاحی که به دست آورد می‌تواند انسانی را از پا در آورد، آنگاه که سراسر شهر دامی می‌شود و مردم چون موشی در آن گرفتار می‌شوند وقتی روزنامه‌ام سراسر آگهی ترحیم می‌شود همه چیز می‌میرد همه چیز بی‌جان می‌شود: آب، گیاه صدا و رنگ.

اگر اتحاد‌مان را به خاک نسپرده بودیم اگر سینه جوان‌اش را با سرنیزه‌هایمان شرحه شرحه نکرده بودیم اگر آن را در مردمک چشم خود نگه داشته بودیم سگ‌ها نمی‌توانستند مارا بدرند.

عشق تو ‌ای ژرف چشم من تمرد است تصوف است عبادت است عشق تو چون مرگ است و تولد تکرارش ناممکن است.