بریده‌هایی از کتاب چایت را من شیرین می کنم

«عشق... قافیه‌اش، گرچه مشکل است... اما... خدا اگر که بخواهد... ردیف خواهد شد!»

تو مسلمونی بلد نیستی، مشکل از اسلامه؟

پس حجاب یعنی «زیبا باش اما محجوب و دست‌نیافتنی!»

"شهادت" شیرین ترین، غم انگیز دنیاست...

کاش دنیا کمی می‌نشست و شقیقه‌هایش را ماساژ می‌داد.

حجاب در اسلام یعنی چشمان حریص مرد غریبه، ارزش تماشایت را ندارد. حالا می‌دانستم که زن در اسلام، یعنی «ملکه باش! نه روسپی دست‌خورده‌ی کلوپ‌های شبانه!» شمایل آن چند زن و دختر محجبه با روسری و پوشیده در چادر که با اولین گام‌هایم به فرودگاهِ ایران دیدم، در خاطراتم زنده شد. پس حجاب یعنی «زیبا باش اما محجوب و دست‌نیافتنی

ـ اگه شهید نشم... می‌میرم!

ترس هم که تکلیفش معلومه. باید جفت‌پا پرید وسطش.

اما... خدا اگر که بخواهد... ردیف خواهد شد!»

من از مذهبی‌ها تنفر داشتم.

مردن فقط دفن‌شدن در خاک نیست، همین که چیزی برای از دست‌دادن نداشته باشی، یعنی مُرده‌ای.

چایی تا وقتی‌که داغه، می‌چسبه. همچین که سرد شد، از دهن میفته. نمازم تا وقتی داغه، به بندبند روحت گره می‌خوره. بعدشم، الله‌اکبر اذون که بلند می‌شه؛ امام زمان اقامه می‌بنده. اون‌وقت کسایی که اول‌وقت نماز می‌خونن، انگار به حضرت اقتدا کردن و نمازشون با نماز مولا میره بالا. آدم که فقط نباید تو جمع‌کردن پول و ثروت، اقتصادی فکر کنه. اگه واسه دارایی اون دنیات مقتصد بودی، هنر کردی!

چرا به مهر سجده می‌کنی؟ شما یه تیکه خاک و گل خشک رو، به خدایی قبول دارین؟ نظمی به محاسنش داد. ـ ما به مهر سجده نمی‌کنیم... ما رو اون سجده می‌کنیم! متوجه نشدم و پرسیدم: ـ یعنی چی؟ مگه فرقی داره؟ لبخندی شیرین تحویلم داد. ـ فرق داره... اساسی هم داره. وقتی به مهر سجده کنی، میشی بت‌پرست. اما وقتی روی مهر سجده کنی، اون هم برای خدا، میشی یکتاپرست. خاک، نشانه‌ی خاکساری ما در برابر خداست. بنده‌ی خدا پنج وعده در شبانه‌روز، پیشونی روی خاک میذاره تا در کمال خضوع، به خدا سجده کنه و بگه خاک کجا و پروردگار افلاک کجا. ما روی مهر به خدای آفریننده‌ی خاک و افلاک سجده می‌کنیم... در کمال خضوع و خاکساری!

اصلاً قلبی که به عشق خدا بزند، عاشق علی هم می‌شود.

«این قلب ترک‌خورده‌ی من، بند به مو بود... من عاشق او بودم و او عاشق او بود.»

حیرتم بیش‌تر شد، وقتی که دانستم علی (ع)، شیر میدان جنگ، همسرش فاطمه را با جمله‌ی «جان علی به فدایت» صدا می‌زد

حجاب یعنی «زیبا باش اما محجوب و دست‌نیافتنی!»

و «عشق... قافیه‌اش، گرچه مشکل است... اما... خدا اگر که بخواهد... ردیف خواهد شد!»

ـ همه‌چی درست می‌شه.

ـ بانوی زیبا! حد حجاب، گردی صورت و دست‌ها تا مچه. حیفه که چشم هر رهگذری به طلای وجودتون بیفته. شما نابی، تاج سری. کدوم پادشاهی تاجش رو وسط بازار رها می‌کنه تا هرکس و ناکسی حظ ببره و کیف کنه؟

گاهی.. بعضی آدما، چاییشون رو با طعم خدا می‌خورن... بعضی هم، فنجان چایشون رو در کنار خود خدا.

در بساط فکری‌اش چیزی از خدا پیدا نمی‌شد. شاید به زبان نمی‌آورد اما رنگ کردار و افکارش جز سیاهی شیطان را نشان نمی‌داد.

حماقت خودت و دانیال و بقیه‌ی دوستات رو گردن اسلام ننداز. اسلام یعنی محمد (ص)؛ که همسایه‌اش هرروز روده‌ی گوسفند رو سرش ریخت اما وقتی مریض شد، رفت به عیادتش. اسلام یعنی دخترایی که به‌جای زنده‌به‌گوری، الان روبه‌روی من نشستن. اسلام یعنی علی؛ که تا وقتی همسایه‌اش گرسنه بود، روزه‌شو باز نمی‌کرد. اسلام یعنی حسن؛ که غذاشو با سگ گرسنه وسط بیابون تقسیم کرد. من شیعه نیستم، اما اسلام رو بهتر از رفقای داعشی‌ات می‌شناسم. تو مسلمونی بلد نیستی، مشکل از اسلامه؟

فقط فنجانی چای بود با خدایش.

اسلام چیزی جز انسانیت نداشت

اگه شهید نشم... می‌میرم!

نام ژنرال معروف‌شان را در ذهنم مرور کردم؛ مردی که سر نترسی داشت، گزارش بی‌باکی‌اش هر روز تیتر خبرها بود، و با پاسدارانش، هراسی به جان داعیان قدرت انداخته بود که غربی‌ها، آرزوی به‌باد دادنش را داشتند

ـ چرا نماز می‌خونی؟ لبخند زد و دانه‌های گلی تسبیح را، با انگشتانش به بازی گرفت. ـ شما چرا غذا می‌خورین؟ سؤالش مسخره بود. پوزخند زدم: ـ واسه این‌که گرسنه نمونم... نمیرم. آرام لبخند زد و گفت: ـ منم نماز می‌خونم، واسه این‌که روحم گرسنه نمونه، نمیره. جز یک‌بار در کودکی آن‌هم به اصرار مادر، هیچ‌وقت نماز نخواندم. یعنی خدایی را قبول نداشتم تا برایش خم و راست شوم. اما یک‌چیز را خوب می‌دانستم و آن، این‌که سال‌هاست روحم از هر مرده‌ای، مرده‌تر است!

چقدر بیچارگی شیرین است، وقتی سر به شانه‌ی خدا داشته باشی

لبخند به لب داشتم از این‌که وقتی قلبی می‌شکست، صدایش را جز خدا نمی‌شنید