بریده‌هایی از کتاب بانکدار فقرا

«فقر، شرایط ذاتی انسان ها نیست بلکه شرایط اجتماعی آنهاست که ما باید آن را متوقف سازیم.»

به عقیده من سازمان‌های دولتی و بین المللی مردم را دچار ترس و وحشت می‌کنند تا به این طریق توجه آنها را از بی‌کفایتی‌های خود منحرف سازند.

علاقمندی بسیاری از مردم و سازمان‌های آمریکایی به گرامین موجب شد باورکنم که آنها نیز می‌توانند برنامه ما را به نفع افراد نیازمند، بی‌خانمان و بیکار در ایالات متحده اجرا کنند.

وقتی به خواهرها و برادرانم نگاه می‌کنم خدا را به خاطر سلامتی و این همه خوشبختی شکر می‌گویم.

زمانی‌که فقرا از حیث اقتصادی توانا می‌شوند، عزم خود را جزم کرده تا مشکلات جامعه خود را نیز برطرف نمایند، با بی‌سوادی پیکار کنند

این بانک است که به مردم و به‌خصوص به مستمندان سخت می‌گیرد.

هم در کشورهای فقیر و هم در کشورهای ثروتمند، موسسات اعتباری به سود ثروتمندان عمل نموده و با این کار حکم «اعدام فقرا» را صادر می‌کنند!

اگر کسی به هر دلیلی بتواند زندگی فوق‌العاده‌ای داشته باشد، حق ندارد آن را تنها برای خود بخواهد

اگر باور داریم دانشگاه گنجینه علم است، پس باید بخشی از این علم را در راه خدمت به هم‌میهنان خود بکاربگیریم. دانشگاه نباید مانند جزیره‌ای باشد که در آن دانشجویان تنها تحصیل می‌کنند و به مقاطع بالاتر می‌روند، اما اطلاعات خود را هرگز با دیگران به اشتراک نمی‌گذارند.

رباخواری آن‌قدر در کشورهای‌جهان‌سوم رایج شده‌بود که وام‌گیرنده به‌ندرت متوجه‌می‌شد که این وام چقدر اجحاف‌آمیز و ظالمانه است. استثمار شکل‌های مختلفی دارد.

از گفتگوهایی که طی چند روز گذشته با بانک‌های مختلف انجام داده‌بودم به این نتیجه رسیدم که مشکل از بانک نیست؛ بلکه از «سیستم بانکداری» حاکم بر آنهاست!

در بسیاری از کشورهای جهان سوم، اکثریت افراد از طریق همین مشاغل آزاد امرار معاش می‌کنند. اقتصاددانان با عدم آگاهی از اینکه این افراد را در کجای چهارچوب تحلیلی خود قرار دهند، به ناچار آنها را در دسته هزار بیشه ای تحت عنوان «بخش غیررسمی» می‌گنجانند. اما این بخش غیررسمی، حقیقتاً بیانگر تلاش‌ها و کوشش‌های مردمی است که خود مشاغلی برای خود دست و پا کرده‌اند. من ترجیح می‌دهم که این دسته را «اقتصاد مردمی» بنامم،

او به من یاد داد که نیازی به حفظ‌کردن فرمول‌های اقتصادی نیست و مهمتر از آن این است که مفاهیم بنیادینی را درک‌کنیم که منجر به بکارگیری این فرمول‌ها می‌شود.

مُردن در اثر گرسنگی، ناخوشایندترین نوع مرگ بود.

آنها تنها به انگیزه‌ای نیاز داشتند تا برای آن بجنگند

آنچه هنوز در مورد گرسنگی نمی‌دانستم اما طی بیست و دو سال آینده آموختم؛ این بود که نظریه‌های اقتصادی، گفتگو در مورد فقر و گرسنگی را امری بی‌ارزش می‌دانند.

در دنیای توسعه و پیشرفت، اگر فقرا و غیر فقرا را در یک برنامه با همدیگر تلفیق کنیم؛ غیر فقرا، فقرا را از میدان به درمی‌برند؛ مگر اینکه از همان ابتدا از آنها حمایت‌کنیم. درچنین مواردی غیر فقرا همه امتیازات فقرا را از آن خود می‌کنند.

برای وام‌گیرنده بسیار سخت است تا از این بدهی خلاصی یابد. معمولاً وام‌گیرنده مجبور است وام دیگری را به‌منظور بازپرداخت وام قبلی خود دریافت‌نماید. درنهایت نیز مانند صوفیا در چرخه فقر به‌دام می‌افتد.

امروزه بانک‌های بازرگانی بر این تصورند که وام‌گیرندگان قصد دارند با پول‌های آنها فرار کنند، بنابراین دست و پای آنها را با قوانین سختگیرانه‌ای بسته‌اند

دولت همواره سعی می‌کرد با توزیع رایگان کمک‌های مالی، زمین‌های کشاورزی و... در میان فقرا به آنها کمک کند. اما در طول مسیر و تا رسیدن این کمک‌ها به فقرا نقشه عوض می‌شد و آنها از هیچ کمک رایگانی برخوردار نمی‌شدند؛ زیرا ثروتمندان و اشخاص با نفوذ تلاش می‌کردند تا همه چیز را به نفع خود تمام کنند

دلیلی وجود ندارد که مردم بنگلادش در فقر به سر ببرند. مشکل ما به دلیل سوءمدیریت است نه کمبود منابع

اگر می‌بینی که در حال پیشرفت نیستی، پس مطمئن باش در حال پس‌رفت هستی؛ زیرا دیگران به دنبال پیشرفت و تعالی هستند.

اکنون با کارمند دولتی مواجه بودم که برخلاف کارمندان دیگر واقعاً دلسوز کشور است

متوجه شده بودم که با تماشای تلویزیون بهتر و راحت‌تر فکر می‌کنم و حرف می‌زنم.

«فقر، شرایط ذاتی انسان ها نیست بلکه شرایط اجتماعی آنهاست که ما باید آن را متوقف سازیم.»

اگر کسی به هر دلیلی بتواند زندگی فوق‌العاده‌ای داشته باشد، حق ندارد آن را تنها برای خود بخواهد

به گفتهٔ نویسنده بزرگ کتاب و برنده جایزه نوبل: «فقر، شرایط ذاتی انسان ها نیست بلکه شرایط اجتماعی آنهاست که ما باید آن را متوقف سازیم.»

در دنیایی با این همه نعمت، یک نوزاد کوچک که هنوز نمی تواند راز هستی را درک کند، از شدت گرسنگی آنقدر گریه می کند که ناگهان به خواب می رود؛ تا اینکه روز بعد حتی رمقی برای گریستن نیز ندارد و کم‌کم زندگی را بدرود می گوید.

نظریه‌های اقتصادی، گفتگو در مورد فقر و گرسنگی را امری بی‌ارزش می‌دانند. آنها معتقدند مسئله زمانی حل‌می‌شود که رفاه اقتصادی در سطح عمومی افزایش یابد. این اقتصاددانان تمام استعداد و مهارت خود را صرف تشریح فرایند توسعه و شکوفایی اقتصادی می‌کنند و به ندرت به مسئله فقر و دلیل گسترش آن می‌پردازند. در نتیجه فقر همچنان ادامه می‌یابد.

اگر به انسان‌ها فرصت دهیم بسیار خلاق و انعطاف پذیر می‌شوند.