بریده‌هایی از کتاب نه حوا، نه آدم

میلِ به چنگ آوردن شدّت کمتری از ترس گرفتار شدن دارد.

به یکی از آداب‌ورسوم رایج در ژاپن پی بردم. در آن کشور، مردم باید تمام عمر مراقب رفتارشان باشند

شوپنهاور عشق را حیله‌ای غریزی برای تولید مثل می‌داند، از اینکه این نظر چقدر مرا می‌ترساند حرفی نمی‌زنم.

اگر جانت در خطر است جایت را عوض کن. اگر رنج می‌کشی، حرکت کن. قانونی به جز حرکت کردن وجود ندارد.

با خودم قرار گذاشتم که اگر روزی هنرمند شدم، چه استعداد داشته باشم و چه نداشته باشم، در ژاپن نمایشگاه بگذارم. برای این کار، ژاپن بهترین مردم را دارد و از همه مهم‌تر آن‌ها آثار هنری را خوب می‌خرند. از پول هم اگر بگذریم، هر هنرمندی دوست دارد آثارش را با دقّت نگاه کنند!

بیشتر از تمام مردم دنیا، ژاپنی‌ها هر کاری را به دلیلی انجام می‌دهند.

همین چند کلمه باعث شد آن دو از خنده ریسه بروند. آن‌ها اخم کردند و بعد دستی روی شانۀ نوه‌شان و من زدند. سپس چای فنجانم را خوردند.

رینری به نوبۀ خودش از من پرسید که به چه کارهایی علاقه دارم. با بخش‌بخش گفتن کلمات جواب دادم، صدای باران، گردش در کوهستان، کتاب خواندن، نوشتن، گوش دادن به موسیقی.

از مزایای حرف زدن با خارجی‌ها این است که هربار سر از رفتاری درنمی‌آوریم می‌توانیم، پای تفاوت فرهنگی بگذاریمش.

در ژاپن اگر کسی را ببینید و با او از وضعیت آب‌وهوا صحبت نکنید به این معنی است که آداب معاشرت نمی‌دانید.

اگر جانت در خطر است جایت را عوض کن. اگر رنج می‌کشی، حرکت کن. قانونی به جز حرکت کردن وجود ندارد.

باید جرأت نه گفتن داشت. امید واهی دادن کار پسندیده‌ای نیست.

استاد فریاد کشید: «از سنسی نباید سوال کرد.» «اگر چیزی را متوجه نشدیم چه؟» «مشکل خودتان است.» آن زمان بود که فهمیدم چرا آموزش زبان در ژاپن لنگ می‌زند.

اگر رنج می‌کشی، حرکت کن. قانونی به جز حرکت کردن وجود ندارد.

برای کسانی که هیچ حرفی برای گفتن ندارند صحبت دربارۀ آب‌وهوا موضوع مناسبی است و در ژاپن جزء گفت‌وگوهای اصلی و ضروری به حساب می‌آید.

زندگی در حقیقت یک بازی است

در هر خاندان کسانی هستند که از اصالتشان بویی نبرده‌اند.

«از دختران ژاپنی بگو.» شانه بالا انداخت. اصرار کردم. آخر گفت: «نمی‌توانم برایت توضیح دهم. اعصابم را خُرد می‌کنند. آن‌ها خودشان نیستند.» «شاید من هم خودم نباشم.» «چرا، هستی. تو اینجایی، وجود داری، نگاه می‌کنی. آن‌ها، آن‌ها تمام وقت می‌خواهند بدانند جذّابند یا نه و فقط به فکر خودشانند.» «اکثر شرقی‌ها همینند.»

سه تا هجده سالگی، ژاپنی‌ها مثل جن‌زده‌ها درس می‌خوانند. از بیست‌وپنج سالگی تا زمان بازنشستگی مثل دیوانه‌ها کار می‌کنند. خوب می‌دانند از هجده تا بیست‌وپنج سالگی فرصتی است برای لذّت بردن. حتّی کسانی که در آزمون وحشتناک ورود به یازده دانشگاه برتر موفق شده‌اند، می‌توانند در این چند سال نفس راحتی بکشند.

کسانی که از حادثه‌ای نجات پیدا می‌کنند می‌دانند که دیگران هیچ‌وقت حرف‌هایشان را باور نمی‌کنند.

انگار کائنات برای جلوتر رفتن هشدار می‌دادند امّا گوش من بدهکار نبود.

اسرارآمیزترین چیزها همان‌هایی هستند که باچشم خودمان می‌بینیمشان.

از دست دادن جنبۀ شوخی در هنگام عشق مشهور است.

شاید گریختن چندان افتخارآمیز نباشد. متأسفانه خیلی‌ها چنین اعتقادی دارند. گریختن بیشترین حس آزادی را می‌دهد. در مقایسه با زمانی که چیزی برای گریختن از آن وجود ندارد، با گریختن حس آزادی بیشتری احساس می‌کنیم.

از سه تا هجده سالگی، ژاپنی‌ها مثل جن‌زده‌ها درس می‌خوانند. از بیست‌وپنج سالگی تا زمان بازنشستگی مثل دیوانه‌ها کار می‌کنند. خوب می‌دانند از هجده تا بیست‌وپنج سالگی فرصتی است برای لذّت بردن. حتّی کسانی که در آزمون وحشتناک ورود به یازده دانشگاه برتر موفق شده‌اند، می‌توانند در این چند سال نفس راحتی بکشند. در واقع، تنها مسئلۀ مهم فقط پذیرفته شدن است و برای کسانی که دانشجوی دانشگاه‌های ایستگاهی می‌شوند به مراتب امکان تفریح بیشتری فراهم است.

هق‌هقش به راه افتاد. تن سراسر دردش را در بغلم گرفتم. قبلاً راجع به این آزمون‌های وحشتناک در ژاپن چیزهایی شنیده بودم که باعث می‌شوند کودکان معنی برد و باخت را هزاربار زودتر بفهمند.

هیچ عذابی نیست که با دل به دنیا زدن التیام پیدا نکند. مگر می‌شود دنیا بیهوده اینقدر بزرگ باشد؟ زبان درست می‌گوید: رها شدن معنی خود را نجات دادن هم می‌دهد. اگر جانت در خطر است جایت را عوض کن. اگر رنج می‌کشی، حرکت کن. قانونی به جز حرکت کردن وجود ندارد.

در ژاپن محال است چیزی ناخودآگاه و بدون زحمت بدست بیاید.

وقتی قرار است از کشوری فرار کنیم، پاها به شکل هواپیما درمی‌آیند

مصیبتی بالاتر از نداشتن آزادی وجود ندارد.