بریده‌هایی از کتاب عاشق آزادی

بسنده. هر که گنجینه‌اش آزادی باشد، در پرواز خواهد بود... زمان‌ها و روزگاران،

سرگذشت من؟ مسیر پروانه است در طول تاریخش: از کرم پیله، تا پروازِ شفاف و رنگینِ پروانه‌ای زرّین. می‌پرسی چراغ‌ها با من چه کرده‌اند؟ بر گردشان می‌گردم و آن‌ها را با شیدایی خویش برای آزادی می‌سوزانم... و پرواز می‌کنم و پرواز می‌کنم... زیرا من عاشق رهایی‌ام نه عاشق گل‌ها و چراغ‌ها! عشق؟ نه...

سرانجام پس از چهل سال با الفبا بودن، پس از چهل کتاب نوشتن، نویسندگی آموختم... اما وقت آن‌چنان تنگ رسیده بود که درنیافتم چگونه بمیرم!

گریزگاه کجاست در‌حالی‌که اندوه، فراروی من، و پسِ پشتِ من است؟...

توطئه‌ی من برای کُشتن مرگ آه ای کاش می‌توانستم به یکی ضربه‌ی قلمم مرگم را از پای درآورم... اما مرا در نپذیرفتن مرگ اختیاری نیست! از آغازِ زاده شدن، برده‌ی مرگِ محتومِ خویشتن گردیده‌ام. آه، انسان در باب آزادی چه بسیار پُرگویی می‌کند! و من چه‌قدر پُرگویی می‌کنم تا آن‌جا که مرگ، دلتنگ می‌شود و ما را با سکته‌ی قلبی خاموش می‌کند!

آزادیِ شعله‌ور شدن از آپارتمان عشق تو هرگز نخواهم گریخت و از پله‌های اضطراری فرار از حریق، با شتاب پایین نخواهم رفت تا خود را نجات دهم... زیرا من خودِ آتشم پس مرا از خود نجاتی نیست

پس جدایی مرگ است، اما جدایی خود، آزادی نیز هست... و مرگ همواره، بهای آزادی است.

برای نخستین‌بار حس کردم تهران را نمی‌شناسم. این شهر هیچ ارتباطی با من ندارد. این شهر شهر رستم و سهراب نیست. شهر هزار و یک شب نیست. رستم از کتاب‌های مدرسه‌هایش رفته است. در این شهر، سیستان تنها نامی مبهم است که به همراه بلوچستان، برای تهرانی‌ها، تنها تریاک و ترور و عملیات انتحاری را تداعی می‌کند. اما سیستان ‌و‌ بلوچستان من، شهر سورنا، دادشاه و آریان و شهر یعقوب لیث است. من به زبان یعقوب لیث سخن می‌گویم. من عیارم، چرب‌دست و مهربان.

اکنون من مانده‌ام مردی شصت‌ساله به دور از سیستان و رستم و سندباد و حمزه‌ی صاحبقران و ملک‌جمشید و امیرارسلان نام‌دار و... قهرمان قصه‌‌هایم دیگر بازنمی‌گردد تا روایتی تازه برایم بازگوید.

دشمنان برای بیشتر کردن امنیت اسرائیل و اصولاً ناتو، برای جبران ورشکستگی نظام سرمایه‌داری اکنون از همه‌سو به سرزمین‌های ثروتمندِ ما هجوم آورده‌اند. متأسفانه، دیکتاتوری برخی از حاکمان خاورمیانه، باعث می‌شود تا آنان بهانه برای دخالت «انسان‌دوستانه!» در سرزمین‌های ما داشته باشند و توده‌ی ‌ناآگاه با تبلیغات آنان گمراه شوند و قوای ناتو را نجات‌دهنده‌ی خود بدانند.