بریده‌هایی از کتاب هیچ چیز دوبار اتفاق نمی‌افتد

«در این چند سال گذشته، عبارت موردعلاقه‌ی من این بوده است: "نمی‌دانم." من به سن خودشناسی رسیده‌ام، بنابراین هیچ‌چیز نمی‌دانم. کسانی که ادعا دارند چیزی می‌دانند، مسئول بیشترین هیاهوهای دنیا هستند.»

بدون ما، رویاها نمی‌توانند وجود داشته باشند. ولی هنوز نمی‌دانیم دنیای واقعی به چه کسی وابسته است؛ کسی که نتایج بی‌خوابی‌اش را هر کسی بیدار باشد می‌تواند ببیند.

بعضی‌ها شعر را دوست دارند، اما شعر چیست؟ پاسخ‌های زیادی به این سؤال داده شده که همه تردیدآمیزند. اما من چیزی در این‌باره نمی‌دانم، چیزی نمی‌دانم، و به نادانی‌ام می‌چسبم، مثل چسبیدن به حفاظ پله‌ها.

هر کسی که بخواهد از دنیا لذت ببرد با کار غیرممکنی روبه‌رو می‌شود. حماقت، دیگر مضحک نیست. دانایی، شادی‌آور نیست. امید، دیگر همان دختر جوان همیشگی نیست، و آه، خیلی چیزهای دیگر. و بالاخره این‌که خدا قرار بود به انسان‌ها اعتقاد داشته باشد، به انسان‌های خوب و قدرتمند؛ اما خوبی و قدرتمندی هنوز دو چیز جدا از هم‌اند.

از آن بالا به زمین نگریستم، و از آن بالا به زمین گوش کردم و دیدم بیش از پیش شلوغ است. فکر کردم و دیدم در قدیم، زمین بسیار ساکت‌تر بوده است. واقعاً زیاد حرف می‌زنیم. همه دارند حرف می‌زنند. بیشتر از نیاز. همه فکر می‌کنند چیزی گفتنی دارند. حال آن‌که حرف باارزش شاید دو سه‌بار در یک قرن پیدا شود.

برای رسیدن به یک مفهوم سیاسی، حتا لازم نیست انسان باشی؛ موادِ خام هم می‌توانند سیاسی باشند، یا حتا غذاهای پروتئینی، یا نفتِ خام.

عاشق بشریت بودم. می‌خواستم برای مردم کار خوبی بکنم. اما خیلی زود فهمیدم که نجات بشر ممکن نیست.

در سومین سیاره‌ی خورشید، در میان این‌همه رفتار وحشیانه، هیچ‌چیزی حیوانی‌تر از داشتن یک وجدان آسوده نیست.

چرا چیزهای بد را با چیزهای خوب، اشتباه گرفتم؟ و چه‌طور می‌توانم این اشتباه را تکرار نکنم؟

سه کلمه‌ی خیلی عجیب وقتی کلمه‌ی آینده را بر زبان می‌آورم، بخش اول کلمه، دیگر متعلق به گذشته است. وقتی کلمه‌ی سکوت را بر زبان می‌آورم، آن ‌را می‌شکنم. وقتی کلمه‌ی هیچ را بر زبان می‌آورم، چیزی می‌سازم که دیگر در نبودن، جای نمی‌گیرد.

تاریخ، تعداد مُردگانش را رُند می‌کند. هزار و یک نفر، تبدیل می‌شود به هزار نفر، گویی آن یک نفر، هرگز وجود نداشته است: یک جنین خیالی، یک گهواره‌ی خالی، کتاب الفبایی که برای کسی باز نبود، هوا بود که می‌خندید، گریه می‌کرد، بزرگ می‌شد، خلأ بود که از پله‌ها پایین می‌دوید و به طرف باغ می‌رفت، در میان صف، جایی برای هیچ‌کس بود. ما در میان علفزار می‌ایستیم، درست همان جایی که او ایستاده بود، اما علفزار ساکت است، مثل یک شاهد دروغین.

در این چند سال گذشته، عبارت موردعلاقه‌ی من این بوده است: "نمی‌دانم." من به سن خودشناسی رسیده‌ام، بنابراین هیچ‌چیز نمی‌دانم. کسانی که ادعا دارند چیزی می‌دانند، مسئول بیشترین هیاهوهای دنیا هستند

تاریخ، تعداد مُردگانش را رُند می‌کند. هزار و یک نفر، تبدیل می‌شود به هزار نفر، گویی آن یک نفر، هرگز وجود نداشته است:

مرا ببخشایید بیابان‌ها که با قاشقی پُر از آب به‌ سوی‌تان نمی‌شتابم.

طبق گفته‌ی منشی خصوصی‌اش، مایکل روسینک، شیمبورسکا تا لحظه‌ی مرگش پیوسته در حال نوشتن بود، بااین‌حال در طول حیاتش کمتر از ۴۰۰ شعر منتشر کرد. وقتی از او در مورد تعداد کم اشعار منتشرشده‌اش سؤال کردند، گفت: «در خانه‌ام یک سطل‌آشغال دارم.»

مقابل‌مان جاده‌های دوری بودند که به هیچ‌ کجا می‌رفتند.

جسم همیشه هست، و هست، و هست، و جایی برای رفتن ندارد.

اما گریه‌ای که بدن با آن به شکنجه‌ها جواب می‌دهد، بسته به میزان و قدمت شکنجه، همیشه گریه‌ی بی‌گناهی بوده، هست و خواهد بود.

رویاها دیوانه نیستند؛ این دنیای واقعی است که مجنون است، فقط به ‌خاطر این‌که با لجبازی و سرسختی به هر چیزی که اتفاق می‌افتد می‌چسبد.

قرار بود بالاخره این قرن بیستم از بقیه‌ی قرن‌ها بهتر باشد؛ ولی دیگر وقتی برای اثباتش ندارد، سال‌هایش به شماره افتاده‌اند، قدم‌هایش نامطمئن‌اند، و نفَس‌هایش، کوتاه.