بریده‌هایی از کتاب هیچ چیز دوبار اتفاق نمی‌افتد

بعضی‌ها شعر را دوست دارند، اما یک نفر هم هست که سوپ جوجه را دوست دارد، یک نفر هم تعریف شنیدن از خودش را دوست دارد، یک نفر هم رنگ آبی را دوست دارد، یک نفر هم یک شال کهنه را دوست دارد، یک نفر هم دوست دارد حرف، حرفِ خودش باشد، یک نفر هم دوست دارد سگی را نوازش کند. بعضی‌ها شعر را دوست دارند، اما شعر چیست؟

تاریخ، تعداد مُردگانش را رُند می‌کند. هزار و یک نفر، تبدیل می‌شود به هزار نفر، گویی آن یک نفر، هرگز وجود نداشته است: یک جنین خیالی، یک گهواره‌ی خالی، کتاب الفبایی که برای کسی باز نبود، هوا بود که می‌خندید، گریه می‌کرد، بزرگ می‌شد، خلأ بود که از پله‌ها پایین می‌دوید و به طرف باغ می‌رفت، در میان صف، جایی برای هیچ‌کس بود.

از عشق قدیمی معذرت می‌خواهم که عشق جدید را عشق اول در نظر گرفتم.

  ترجمه‌ی این کتاب تقدیم می‌شود به همه‌ی کسانی که تفاوت است بینِ بودن و نبودن‌شان؛ کسانی که بودن‌شان این دنیا را جای قابل تحمل‌تری کرده برای زیستن، برای ادامه دادن...

تاریخ، تعداد مُردگانش را رُند می‌کند. هزار و یک نفر، تبدیل می‌شود به هزار نفر، گویی آن یک نفر، هرگز وجود نداشته است

کسانی که ادعا دارند چیزی می‌دانند، مسئول بیشترین هیاهوهای دنیا هستند.»

هر آغازی یک ادامه است و کتاب حوادث همیشه از نیمه گشوده می‌شود

در رویا کسی که تازه مُرده، هنوز زنده است، در سلامت کامل، و در اوج جوانی و سرزندگی‌اش. دنیای واقعی جنازه را پیش روی‌مان می‌گذارد.

هر کسی که ادعا کند مرگ مقتدر است، زنده بودنِ خودش، دلیلی است بر مقتدر نبودن او.

هر آغازی یک ادامه است و کتاب حوادث همیشه از نیمه گشوده می‌شود.

بادهای خیلی ملایم، موقع توفان، توفانی می‌شوند.

«تصور کردم به فضا رفته‌ام. بالای این‌همه ابر و لایه‌های هوا جا گرفته‌ام. از آن بالا به زمین نگریستم، و از آن بالا به زمین گوش کردم و دیدم بیش از پیش شلوغ است. فکر کردم و دیدم در قدیم، زمین بسیار ساکت‌تر بوده است. واقعاً زیاد حرف می‌زنیم. همه دارند حرف می‌زنند. بیشتر از نیاز. همه فکر می‌کنند چیزی گفتنی دارند. حال آن‌که حرف باارزش شاید دو سه‌بار در یک قرن پیدا شود. خود من شخص پُرحرفی نیستم. اصلاً بیش از آن‌که راجع‌به چیزی اظهارنظر کنم، دوست دارم یکی دو روز بیندیشم. دلم می‌خواهد حرفم ارزش دو روز فکر کردن را داشته باشد.»

اگرچه باهم فرق داریم، اما یکدیگر را همراهی می‌کنیم، درست مثل دو قطره‌ی آب.

دندان‌پزشکی به یک مهارت سیاسی تبدیل شده و نوید فرا‌ رسیدنِ یک عصر طلایی را می‌دهد. شرایط سخت است، پس به خنده نیاز داریم؛

شخصیتت مانند کُتی است که با عجله تن می‌کنی ــ چنین عجله‌ای، نتایج تأسف‌آوری هم دارد. اگر فقط می‌توانستم یک چهارشنبه را از قبل، تمرین کنم، یا یکی از پنجشنبه‌های سپری‌شده را تکرار کنم! اما بلافاصله، جمعه می‌آید، با نمایش‌نامه‌ای که اصلاً نمی‌دانم درباره‌ی چیست. می‌پرسم: «آیا این عادلانه است؟»

تازه بعدها فهمیدم که بعضی از اتفاق‌های ناگوار با قوانین این دنیا جور درنمی‌آیند، و حتا اگر بخواهند اتفاق بیفتند، نمی‌توانند.

با ماشینی رانندگی می‌کنم که گوش‌به‌فرمانِ من است.

کسانی که دیر یا زود کمرشان زیر بارِ درد خم می‌شود، در تاریکی ــ بدون هیچ کورسوی امیدی: هشتاد و سه نفر.

۱۶ مه ۱۹۷۳ یکی از آن تاریخ‌های بی‌شمار که دیگر برایم آشنا نیست. آن ‌روز کجا می‌رفتم؟ چه‌کار می‌کردم؟ نمی‌دانم. چه کسی را دیدم؟ درباره‌ی چه چیزی حرف زدیم؟ یادم نمی‌آید. اگر جنایتی در آن نزدیکی‌ها اتفاق افتاده بود، نمی‌توانستم ثابت کنم آن‌جا نبوده‌ام.

تاریخ، تعداد مُردگانش را رُند می‌کند. هزار و یک نفر، تبدیل می‌شود به هزار نفر، گویی آن یک نفر، هرگز وجود نداشته است: یک جنین خیالی، یک گهواره‌ی خالی، کتاب الفبایی که برای کسی باز نبود، هوا بود که می‌خندید، گریه می‌کرد، بزرگ می‌شد، خلأ بود که از پله‌ها پایین می‌دوید و به طرف باغ می‌رفت، در میان صف، جایی برای هیچ‌کس بود. ما در میان علفزار می‌ایستیم، درست همان جایی که او ایستاده بود، اما علفزار ساکت است، مثل یک شاهد دروغین.