بریده‌هایی از کتاب تاریخ فرهنگی قبیله لعنت (جلد سوم، بنی اسرائیل و پیامبری)

پس از یوشع‌بن نون (ع)، که فتوحات بسیاری برای «بنی‌اسرائیل» داشت، سموئیل (ع) رهبری آنان را بر عهده گرفت. از رهبران دینی پس از او، می‌توان به داوودبن یسی (ع)، سلیمان‌بن داوود (ع)، سمعیای نبی (ع) و ایلیای نبی (ع) اشاره کرد.

حضرت ابراهیم (ع) از تبار سام فرزند نوح (ع) بود و در حوالی سال ۱۹۰۰ ق. م. در شهر «اور» به دنیا آمد. او از اور، به «حرّان» و از آنجا، به کنعان مراجعت کرد. شریعت حضرت ابراهیم (ع)، دین حنیف بود.

حنفا برگرفته از مادّهٔ حنف به معنای متمایل شدن و انحراف از دو حالت افراط و تفریط، به سوی اعتدال است؛ لذا خداوند اسلام را بدین جهت حنیف خوانده است که به خلق دستور می‌دهد، در تمامی امور حدّ وسط را رعایت نموده و از انحراف به سوی افراط و تفریط بپرهیزند.

از روز نخست و پس از هبوط حضرت آدم (ع) بر زمین، ابلیس برای اغوای انسان‌ها کمر همّت بسته و عزم خود را با سوگندی بزرگ جزم کرده بود. او خدا را به عزّتش خوانده و سوگند خورده بود که فرزندان آدم را اغواء کرده و از صراط مستقیم، دور سازد و در این مسیر، او از همهٔ امکانات، توانایی‌ها و جنود پلید جنّی‌اش بهره جسته بود.

به جز این، عموم ساکنان جهان باستان و به ویژه ساکنان «بین‌النّهرین»، با «گاو مقدّس طلایی» آشنایی داشتند. به استناد منابع توراتی: پس از یوشع‌بن نون (ع) وصی حضرت موسی (ع)، بنی‌اسرائیل چنان دچار هرج و مرج شد که: طی آن هرکس هرآنچه در نظرش پسند می‌آمد، می‌کرد.

ای کاش! همهٔ شهرها و همهٔ ساکنان بلاد درمی‌یافتند که سرنوشت اورشلیم، آنان را نیز منتظر است و این تقدیر نوشته شدهٔ آسمانی برای همهٔ نابکاران و پندنانیوشان سراسر تاریخ است. ای کاش! اورشلیم، پیش از ویرانی درمی‌یافت که حسب آنچه در لایه لایهٔ حیات خود تجربه می‌کند، نهال غارت و چپاول و هجوم بیگانگان را آبیاری می‌سازد.