بریده‌هایی از کتاب رهایی از زندان ذهن

دقت داشته باشید که دراثر افکارِ هیولایی شما درجای خود می‌ایستید و نمی‌توانید کاری انجام دهید.

به این فکر کنید که کدامیک برای شما مهم‌تر است؟ خلاصی از یک وظیفه؟ یا اهمیت به وظیفه‌ای که به شما در پیشبرد اهدافتان در زندگی کمک می‌کنند؟

برای تغییر رابطۀ خود با نگرانی‌هایمان، باید بیاموزیم که نه در برابر آن‌ها مقاومت کرده و نه از آن‌ها استقبال کنیم. مانند یک دریانورد که به امواج دریا می‌نگرد بدون اینکه معنی خاصی از آن امواج برداشت کند و بی‌اینکه علاقۀ خاصی به آن‌ها داشته باشد؛ به آن افکار نگاه کنید. این امواج، هرکدام حادثۀ کوچکی هستند که از پی هم می‌آیند. هر موج، لحظه‌ای است که می‌گذرد.

ما هر فکری که از ذهنمان می‌گذرد باور می‌کنیم و همین منشاء بسیاری از دردهای ما می‌شود.

افکار مانند یک صحنۀ کمدی غیرواقعی در تلویزیون هستند، اما ما اهمیت آن‌ها را در حد یک خبر جدی و فوری در نظر می‌گیریم. ما هر فکری که از ذهنمان می‌گذرد باور می‌کنیم و همین منشاء بسیاری از دردهای ما می‌شود. فقط یک راه وجود دارد تا از دام باورهای ذهن رها شویم و آن: دانستن چگونگی عملکرد آن‌هاست.

(افکار آینده سه دسته هستند: برنامه‌ریزی، تخیل، و پیش‌بینی.)

برنامه‌ریزی به جای پیش‌بینی مشکلات، درصدد حل آن‌هاست. برنامه‌ریزی منجر به اجرای چند مرحلۀ خاص برای مواجهه و یا تغییر چیزی می‌شود.

تشویش این است که ذهن خود را بادقت رصد کنید و افکار پیش‌بینی کننده را از افکار برنامه‌ریزی کننده تشخیص دهید.

از آنجا که شما نمی‌توانید انتخاب کنید چه افکاری از ذهن شما بگذرد، زیرا نمی‌توانید جلوی ورود افکار به ذهنتان را بگیرید، باید در رابطۀ خود با افکارتان و نتایج برآمده از این رابطه، قدرت و تسلط داشته باشید. چه باور کنید یا نه، این مسئله مهم‌تر از فهمیدن، تشریح و تحلیل محتوای افکار است؛ زیرا «چرایی» ها اموری قراردادی و مدام درحال تغییرند.

افکارِ هیولایی فقط ساخته و پرداختۀ ذهن شما هستند. این افکار واقعیت ندارند و صرفاً پیش‌بینی کننده هستند. این افکار، تصویری از آینده، از چیزی که ممکن است رخ دهد و چه احساسی پیدا خواهید کرد ارائه می‌دهند؛ که هرگز اتفاق نخواهد افتاد. این افکار شما را از انجام کاری که برایتان بسیار اهمیت دارد بازمی‌دارند، درحالی‌که چیزی جز یک ایدۀ ذهنی و تصویری ترسناک نیستند.

یادگیریِ اینکه در زمان حال زندگی کنید، نیازمند یک تغییر کوچک در آگاهی شماست. به جای تصورکردن گذشته و یا آینده‌ای که نامشخص است، به دو رکن زمان حال توجه کنید؛ یعنی آنچه در درون و بیرون از بدن اتفاق می‌افتد.

مهم‌ترین چیز در مورد تمرکز این است که شما کاری انجام نمی‌دهید؛ مضطرب نیستید، در حال برنامه‌ریزی برای آینده یا به‌یادآوردن گذشته نیستید، چیزی را توضیح نمی‌دهید و توقعی ندارید. اینگونه است که ذهنتان آرام‌تر می‌شود و فقط در حال رصدکردن و شنیدن است. در این صورت، ذهن فقط در زمان حال سیر می‌کند.

قضاوت‌ها درست نیستند و حقیقت ندارند، اما ذهن تصور می‌کند که آن‌ها واقعیت دارند.

همۀ قضاوت‌ها از یک منبع سرچشمه می‌گیرند. منشاء آن‌ها این باور است که همه‌چیز باید چنین باشد و چنان نباشد. بسیاری از قضاوت‌ها ریشه در یک ایده‌آل ذهنی (زیبایی یا جذابیت) خاص دارند و هرچیزی که از آن ایده‌آل پایین‌تر باشد، زشت نامیده می‌شود.

گذشته مانند جنگلی است که می‌توان در آن گوزن غول‌پیکر یافت یا مارهایی را مشاهده کرد که در لابه‌لای شاخۀ درختان پیچ و تاب می‌خورند

افکار مانند یک صحنۀ کمدی غیرواقعی در تلویزیون هستند، اما ما اهمیت آن‌ها را در حد یک خبر جدی و فوری در نظر می‌گیریم. ما هر فکری که از ذهنمان می‌گذرد باور می‌کنیم و همین منشاء بسیاری از دردهای ما می‌شود.

دوباره اگر افکار قضاوت در ذهن شما شکل گرفت، بگذارید از بین بروند. آن‌ها را روی یک کاغذ در درون آب بگذارید تا محو شوند. توجه خود را دوباره معطوف به تنفس خود کنید

ذهن ما هفت طرزتفکر ایجاد می‌کند که عبارتند از: خاطره، مشاهده، برنامه‌ریزی، قضاوت، پیش‌بینی، روایتگر؛ تمام این افکار به پیشرفت ما کمک می‌کنند. تمام این هفت نوع فکر می‌توانند هم در راه مفید و هم در راه مضر استفاده شوند.

گاهی اوقات ما به افکاری چسبیده‌ایم که مانند نانی که یک هفته مانده باشد، بیات و سفت است. مثلاً شاید فکری مثل این (من نمی‌توانم کار جدیدی انجام دهم) سال‌ها در ذهن شما مانده باشد. خود را از شر این توشۀ نان بیاتی که در پستوی ذهن خود انبار کرده‌اید رها کنید

هر فکری وظیفه‌ای دارد. چرا برخی افکار بارها و بارها به ذهن شما خطور می‌کنند؟ چون چیزی برای شما تدارک دیده‌اند. افکاری که غالباً از ذهن می‌گذرند، افکار بسیار باارزشی هستند. شما را از درد و آسیب حفظ می‌کنند، هویت‌تان را به شما یادآوری می‌کنند، شما را از انجام کارهای خطرناک بازمی‌دارند و هزاران وظیفۀ دیگر به عهده دارند.