بریده‌هایی از کتاب رهایی از زندان ذهن

شما دوست ندارید که غمگین شوید، بنابراین از هرچیزی که ممکن است باعث نارحتی شما شود، مثل برقراری یک رابطۀ صمیمی، دوری می‌کنید. وقت زیادی صرف می‌کنید که زیاد با دیگران صمیمی نشوید تا مبادا غمگین شوید.

۴. افکار دست و پاگیر افکار دست و پاگیر، قضاوت‌ها و محکوم‌کردن خود یا دیگران هستند. یک صحنۀ دم دستی وجود دارد که آن‌را در بسیاری از فیلم‌ها دیده‌اید. صحنه‌ای که در آن یک سگ، پاچۀ شلوار کسی را گرفته است و آن‌را ول نمی‌کند. آن فرد سعی می‌کند با تکان دادن پایش، سگ را دور کند، اما بی‌نتیجه است و سگ محکم‌تر می‌چسبد. این همان کاری است که افکار دست و پاگیر با شما انجام می‌دهند. پاچۀ ذهن شما را با دندان تحقیر، توهین و سرزنش محکم می‌گیرند.

قضاوت به شناختن خوبی و بدی کمک می‌کند و ما را از شرایط زیان‌بار دور نگه می‌دارد، اما همین قضاوت می‌تواند در حکم فلک باشد که شما خود و دیگران را با آن تنبیه می‌کنید. قضاوت بی‌رحمانه می‌تواند هم عزت نفس خودتان را خدشه‌دار کند و هم به روابط صمیمی شما با دیگران آسیب بزند.

انتخاب‌های ما تبدیل به زندگی ما می‌شوند.

ما از قدرت جادویی زمان حال بی‌خبریم و در حال سیرکردن در گذشته هستیم. به زخم‌های قدیمی، اشتباهات گذشته و قضاوت‌های زجرآوری که در مورد خود و دیگران داشتیم فکر می‌کنیم.

شیوۀ حلقۀ متحرک تمرکز را در زندگی خود شروع کنید. مهم‌ترین چیز در مورد تمرکز این است که شما کاری انجام نمی‌دهید؛ مضطرب نیستید، در حال برنامه‌ریزی برای آینده یا به‌یادآوردن گذشته نیستید، چیزی را توضیح نمی‌دهید و توقعی ندارید. اینگونه است که ذهنتان آرام‌تر می‌شود و فقط در حال رصدکردن و شنیدن است. در این صورت، ذهن فقط در زمان حال سیر می‌کند.

برای بسیاری از ما پیش می‌آید که ذهنمان ما را به جاهایی ببردکه دوست نداریم آنجا باشیم. افکار ما به طور ناخودآگاه طوری تنظیم شده است که ما را به سمت احساس ترس، باخت، بی‌ارزشی یا خشم سوق می‌دهند. آن‌قدر در افکار خود غرق می‌شویم که به نظرمان می‌رسد، آن‌ها واقعیت دارند و ما را به انجام کارهایی وامی‌دارند که حتی اوضاع را وخیم‌تر نیز می‌کند.

تنها، زمانی که آگاهانه تشخیص دهیم واقعیت و فکر دو مقولۀ جدا از هم‌اند و تنها زمانی که از افکارمان جدا شویم و از بالا به آن‌ها بنگریم، می‌توانیم به آرامش دست یابیم.

افکار ما پدیده‌ای در لحظه هستند که فقط در اعصاب مغز ما وجود دارند. (اگر بخواهم مثالی تلویزیونی بزنم) این افکار مانند یک صحنۀ کمدی غیرواقعی در تلویزیون هستند، اما ما اهمیت آن‌ها را در حد یک خبر جدی و فوری در نظر می‌گیریم. ما هر فکری که از ذهنمان می‌گذرد باور می‌کنیم و همین منشاء بسیاری از دردهای ما می‌شود. فقط یک راه وجود دارد تا از دام باورهای ذهن رها شویم و آن: دانستن چگونگی عملکرد آن‌هاست.

گذشته مانند جنگلی است که می‌توان در آن گوزن غول‌پیکر یافت یا مارهایی را مشاهده کرد که در لابه‌لای شاخۀ درختان پیچ و تاب می‌خورند. چیزی که یافت می‌شود بستگی به این دارد که به دنبال چه می‌گردید؟ اگر به دنبال مدرکی دال بر اینکه فردی دوست‌داشتنی هستید می‌گردید، شانس یافتن آن وجود دارد. اگر هم بخش‌های تاریکی از وجود شما بر آن است که دلیلی برای بی‌ارزش بودنتان بیابد، آن‌را خواهد یافت.