بریده‌هایی از کتاب زندگی خود را دوباره بیافرینید

از لحنی «سازنده» استفاده کنید، نه لحنی «مجازات‌گر».

هرگز نبایست کشف و کند و کاو را متوقف ساخت و در پایانِ این جستجو به آنجا می رسیم که آغاز کرده‌ایم و آنگاه برای اولین بار جایگاهمان را درمی یابیم

ممکن است دارای علائم اضطراب همچون حملات عصبی، ترس‌های ناشی از فوبیا، وسواس و یا به طور کلی استرس باشید. ممکن است آن‌قدر از موقعیت‌های اجتماعی بترسید که از آن‌ها دوری کنید و زندگی شغلی و شخصی خود را ویران کنید. اگر چنین علائمی در شخصیت شما وجود دارد، کمک گرفتن از یک متخصص توصیه می‌شود.

اگر علائم شما بسیار جدی هستند، روان‌درمانی می‌تواند به شما کمک کند. به‌عنوان مثال، ممکن است بسیار اندوهگین و افسرده باشید: احساس بی‌ارزشی می‌کنید، خواب و خوراک شما مختل شده است، احساس کندی می‌کنید، قادر به تمرکز نیستید، آنچه که قبلاً برایتان لذت‌بخش بوده دیگر جذاب نیست و یا اینکه کار کمتری می‌کنید. حتی ممکن است به خودکشی فکر کنید. اگر علائم افسردگی دارید و خصوصاً اگر به خودکشی فکر می‌کنید، فوراً از یک متخصص کمک بگیرید.

زمان‌های دیگری نیز هست که نیاز به گرفتن کمک از افراد حرفه‌ای و متخصص دارید. زمانی که علائم در شما آن‌قدر شدید هستند که موجب اختلال در عملکرد شما می‌شوند، زمانی که برای مدتی طولانی مردد مانده‌اید و نمی‌دانید که چطور باید تغییر کنید؟ زمانی که نسبت به تغییر احساس ناامیدی می‌کنید. همهٔ این‌ها زمان‌هایی هستند که کمک از سوی یک متخصص می‌تواند مفید باشد. زمانی که دچار یک بحران در زندگی خود هستید از متخصص کمک بگیرید. بحرانی همچون جدایی پس از یک رابطهٔ طولانی‌مدت. در چنین مواقعی شما به حمایت احتیاج دارید و ممکن است استقبال بیشتری از تغییر داشته باشید. اگر کودکی تلخی داشته‌اید که شامل تجاوز احساسی، فیزیکی و یا جنسی می‌شده است، کمک بگیرید. اگر به خاطر مشکلاتی که دارید، دیگران را نیز رنج می‌دهید، کمک از یک فرد متخصص کاملاً ضروری است.

گاهی دوستان و اعضای خانواده می‌توانند به‌عنوان یک الگو یا حامی عمل کنند تا بتوانید به اهداف شخصی خود دست پیدا کنید. آن‌ها می‌توانند شما را راهنمایی کنند و الهام‌بخش شما باشند. شناختن کسی که تا همین حالا هم برخی از نیازهای شما را برطرف کرده می‌تواند این فرآیند را برای شما «واقعی"تر جلوه دهد. این افراد می‌توانند این باور را به شما بدهند که تغییر امکان پذیر است. دوستان و خانواده به شکلی عینی‌تر از شما عمل می‌کنند. آن‌ها به شما کمک می‌کنند تا شواهد را تحلیل کنید و شما را به انجام اموری که از آن‌ها اجتناب می‌کرده‌اید سوق می‌دهند. بدون کمک افرادی که می‌توانند به راستی شما را بشناسند، فرآیند تغییر مشکل خواهد بود چرا که خودتان قادر به دیدن مشکلات خود نیستید.

برخی از تغییرات با برداشتن گام‌های کوچک اتفاق نمی‌افتند. آن‌ها به ایمانی عمیق و درجهٔ بالایی از ریسک احتیاج دارند. گاهی برای رسیدن به رشد مجبور به اعمال تغییرات بزرگی می‌شویم. تغییراتی همچون ترک یک رابطه، تغییر شغل و یا نقل مکان‌کردن به شهری دیگر. هرچه آگاهی بیشتری نسبت به امیال طبیعی‌مان کسب کنیم و بر تله‌هایمان غلبه کنیم، ممکن است به تغییرات بیشتری در گذشتهٔ خود نیازمند شویم. ممکن است مجبور شوید الگوهای کودکی خود را فدا کنید تا بتوانید به دوران بزرگسالی که آرزویش را داشته‌اید برسید.

با خودتان روراست باشید. رویارویی با واقعیت را ارج نهید. بسیاری از افراد خود را فریب می‌دهند و به توسعهٔ شخصیتی که دوست دارند خودشان یا دیگران داشته باشند دل می‌بندند. آن‌ها تمایلی به رویارویی با شخصیت واقعی خود نشان نمی‌دهند. به سردی، غم، خشم و اضطراب خودشان، به واقعیتِ موقعیت خود نگاه کنید. فریفتنِ خودتان تنها شما را در راهِ خودنابودگری پیش می‌برد و شما را از داشتن روابط سالم بازمی‌دارد. با خودتان روبه‌رو شوید تا بتوانید در سطح و با سرعتی که توانایی‌اش را دارید تغییر کنید.

رویارویی همدلانه با خود برای اینکه یک نگرش سالم نسبت به تغییر را توصیف کرده باشیم، عبارت خاصی را عنوان کردیم: رویارویی همدلانه با خود. یعنی طی‌کردن مسیرِ تغییر در کنار همدلی و مهربانی با خود. بسیاری از افراد به دلیل اینکه به قدر کافی در خود تغییر نمی‌بینند، یا خود را سرزنش می‌کنند و یا بیش از حد بر خود آسان می‌گیرند و برای شروع تغییر بهانه می‌آورند. همان‌طور که بارها گفته‌ایم، فرآیند تغییر بسیار دشوار است. دلسوزِ خود باشید. شما در تلاشید تا بهترینِ خود را ارائه کنید. محدودیت ها و نواقص خود را درک کنید. به خاطر داشته باشید که تغییر تله‌ها آسان نیست. بسیار مهم است که بدانی چگونه به چیزی که اکنون هستید تبدیل شده‌اید. سرچشمه‌های کودکی خود را به خاطر آورید و با کودکی خود همدردی کنید.

مرحلهٔ پنجم که به اندازهٔ مرحله قبل اهمیت دارد، «اهمیت دادن به دیگران» است. یکی از خشنودکننده‌ترین جنبه‌های زندگی، محبت و بخشش به دیگران و همدردی با آن‌هاست. تلهٔ حق‌طلبی می‌تواند شما را از اهمیت‌دادن به دیگران دور کند. «همکاری و کمک» احساس خوبی دارد. تعاملات اجتماعی، کمک به خیریه، فرزند داشتن و بخشش به بچه‌ها، کمک به دوستان و مسائلی از این دست همگی به چیزی فراتر از خودتان مربوط می‌شود. چگونه می‌توانید با دنیای خود تعامل داشته باشید؟

چهارمین مرحلهٔ تغییر، «اظهار وجود» و «ابراز وجود» است. این مرحله شامل خواستنِ برآورده‌شدن نیازها و ابراز احساساتتان می‌شود. اظهار وجود به شما اجازه می‌دهد تا تمایلات ذاتی خود را دنبال کنید و از زندگی لذت ببرید. به چه روش‌هایی می‌توانید ابراز وجود کنید؟

شما آن زندگی را می‌خواهید که عزت نفس شما را بالا ببرد. چگونه می‌توانید به دنبال احساسی خوب نسبت به خود باشید؟ چگونه می‌توانید بدون مجازات خود و بدون احساس اطمینان نسبت به خود، خود را قبول داشته باشید؟ نقاط قوت شما چه هستند و چگونه می‌توانید آن‌ها را گسترش دهید؟ نقاط ضعفی که می‌توانید برای اصلاح آن‌ها اقدام کنید کدامند؟

سومین مرحله از تغییر، «عزت نفس» است. همچون استقلال فردی، عزت نفس نیز «شرایط آزادی» را فراهم می‌آورد. به جای اسیربودن آزاد هستید. موانع مسیر حفظِ عزت نفس، تله‌های شکست و نقص‌داشتن هستند. احساس دون‌پایه بودن و شرمساری ارزش شما را کم می‌کند و باعث می‌شود نتوانید از عهدهٔ فرصت‌ها برآیید و یا به کلی از آن‌ها دور شوید. شرم شما همچون تودهٔ ابر سیاهی است که شما را احاطه کرده و از حرکت باز می‌دارد. به شما اجازهٔ ارتباط و ابراز وجود برای برآوردن نیازها و رسیدن به مهارت و برتری نمی‌دهد.

استقلال داشتن، عنصری حیاتی در پیروی از تمایلات طبیعی‌تان است. این عمل به ایجاد حسِ هویت مبوط می‌شود. شما آزادید تا همانی که هستید باشید. چه دلتان بخواهد که موسیقیدان، هنرمند، نویسنده، ورزشکار، تعمیرکار، مجری، معمار، گردشگر، دوستدار طبیعت، پرستار و یا یک رهبر باشید، آزادید تا همان مسیری را که می‌خواهید ادامه دهید. از خطرکردن در دنیا هراس ندارید. با زندگی برای شریکتان، خودتان را در روابط نمی‌بازید.

دومین مرحلهٔ مهم در فرآیند تغییر، «استقلال» است. تا چه میزان از استقلال برای شما مطلوب است؟ به طور ذاتی می‌خواهید با احساس استقلال و کارآمدبودن در این دنیا عمل کنید و احساس اعتماد به نفس بالایی داشته باشید. اما چه میزان از استقلال و ارتباط با دیگران شما را راضی می‌کند؟ برای برخی از افراد، گذرانِ وقت در خلوت خودشان شادی‌آور است. برخی دیگر نیز در اجتماع و در روابط با دیگران بودن را به تنهایی ترجیح می‌دهند. استقلال به شما این آزادی را می‌دهد تا به دنبال روابط سالم باشید و از روابط ناسالم دوری و یا آن‌ها را ترک کنید. آزاد هستید که در روابط بمانید چرا که «می‌خواهید» بمانید نه به این خاطر که به آن «نیاز» دارید. بسیاری از افرادی که دچار تلهٔ وابستگی و آسیب‌پذیری هستند، در روابط مخربّ خود احساس گرفتاری می‌کنند. از ترک رابطه و رویارویی با دنیا می‌ترسند. این دو تله، بزرگترین موانع در راه رسیدن به سطحی صحیح از استقلال هستند.

ممکن است کسی را پیدا کنید که دوستش دارید و به او احساس نزدیکی می‌کنید اما احساس اشتیاق کمی دارید. ما به یک تصویرِ خاص از یک فرد ایده‌آل که می‌تواند برای هر فردی مناسب باشد اعتقاد نداریم. شما باید تصمیم بگیرید که با چه چیزی بهترین احساس را خواهید داشت.

اولین مرحلهٔ تغییر، حول محور «روابط» می‌چرخد. تصویری که از روابط دلخواهتان دارید چگونه است؟ چگونگی رابطه‌ای که با دیگران می‌خواهید را روشن کنید. روابط صمیمانه را در نظر داشته باشید. چه روابط صمیمانه‌ای را می‌خواهید؟ چه چیزی بیش از همه برای شما اهمیت دارد؟ عشق و عاشقی؟ همراه بودن؟ خانواده؟ اهداف شما از پیداکردن شریک چیست؟ در مقایسه با هیجانات جنسی، نزدیکیِ عاطفی تا چه اندازه برای شما حائز اهمیت است؟ روابط، همیشه نوعی سبک، سنگین‌کردن هستند. سبک و سنگین‌کردن‌های هوشمندانه برای بسیاری از ما به یک معضل تبدیل شده‌اند چرا که ما با تمایلات طبیعی خود ارتباط برقرار نمی‌کنیم. تعداد کمی از ما موفق می‌شویم شریکی را پیدا کنیم که تمام نیازهایمان را برطرف کند تا بتوانیم حق انتخابی داشته باشیم. در انتخاب یک فرد، چه چیزهایی برای شما بیشترین اهمیت را دارد؟ چه ویژگی هایی هستند که اهمیت کمتری دارند و بدون آن‌ها نیز مشکلی نخواهید داشت؟

ما نمی‌توانیم به گونه‌ای خودخواهانه تنها به دنبال آنچه که ما را خوشحال می‌کند باشیم. بایستی تعادلی میان نیاز جامعه و احساس تکامل شخصی‌امان برقرار کنیم. ما هرگز از یک روش زندگیِ خودخواهانه دفاع نمی‌کنیم. هرچند که بسیاری از ما بیش از حد تمرین داده شده و بیش از حد اجتماعی شده هستیم. بیش از اندازه به مسیری کشیده شدیم که در آن بر اساس انتظار دیگران رفتار می‌کنیم.

متأسفانه بسیاری از ما در کودکی به گونه‌ای تعلیم دیده‌ایم تا تمایلات طبیعی خود را نادیده بگیریم و آنچه که دیگران از ما انتظار دارند را انجام دهیم. مجبور شده‌ایم تا در برابر حساسیت‌هایمان قوی باشیم. مجبور شده‌ایم زمانی که اولویت‌های بیرونی داشتیم، به دوا و دارو روی آوریم. مجبور شده‌ایم که علیرغم عدم تمایلمان به عرف و سنت، از آن پیروی کنیم. مجبور شده‌ایم تا زمانی که به طور طبیعی برانگیخته و پرشور هستیم، به گونه‌ای عادی و معمول رفتار کنیم.

بهترین سرنخ برای شناخت تمایلات طبیعی‌امان، احساسات و حساسیت‌های فیزیکی ما هستند. زمانی که درگیر روابطی می‌شویم که تمایلات طبیعی ما را برآورده می‌سازند، احساس خوبی خواهیم داشت. جسم ما راضی است و احساس خرسندی و لذت می‌کنیم.