بریده‌هایی از کتاب زندگی خود را دوباره بیافرینید

هر شخص، مجموعه‌ای از اولویت‌های درونی دارد. احتمالاً حیاتی‌ترین کاری که می‌توانیم انجام دهیم، کشف اشتیاقات و تمایلات درونی است.

برای خلق یک تصویر شخصی بایستی «تمایلات طبیعی» خود را کشف کنید که شامل علایق، روابط و فعالیت‌هایی می‌شوند که به طور ذاتی ما را به سوی تکامل پیش می‌برند.

اغلبّ ما با مقصدی مبهم در حال زندگی‌کردن هستیم. این مسئله توضیح می‌دهد که چرا بسیاری از ما به میانسالی و بازنشستگی می‌رسیم و احساس ناامیدی داریم. هرگز مجموعه‌ای از اهداف هدایت‌کننده نداشته‌ایم. چنین عملی مانند فوتبال بازی‌کردن است بدون اینکه بدانیم تیمِ ما در کدام سمت از زمین قرار دارد و یا همچون سوارشدن بر هواپیماییست که مقصدش را نمی‌دانیم. داشتنِ نقشه و برنامه برای هرکدام از ما بسیار ضروری ست.

اغلب ما تمایل زیادی به اجتناب از رنجش داریم. این تمایل هم خوب است و هم بد. نکتهٔ خوب اینجاست که اغلب ما به سمت تجربیاتی جذب می‌شویم که احساس لذت و خرسندی را برای ما به همراه دارند. نکتهٔ بد و منفی اینجاست که ما از رویارویی با موقعیت‌هایی که منجر به رنجش ما می‌شوند اجتناب می‌کنیم، حتی اگر رویارویی با آن‌ها منجر به رشد و پیشرفت شود. گرایش به اجتناب از رنجش، یکی از بزرگترین موانعِ مسیرِ تغییر است. برای تغییر تله‌های اصلی بایستی به رویارویی با خاطرات دردناکی که احساس خشم، ناراحتی، اضطراب، گناه، شرمساری و خجالت را در شما برمی‌انگیزند، تمایل داشته باشید.

همهٔ ما در برابر تغییر مقاومت نشان می‌دهیم. این اعتقاد مفاهیم مهمی دارد. به این مفهوم که احتمال بسیار کمی وجود دارد که بتوان یک تله را بدون اتخاذ یک تصمیم آگاهانه تغییر داد.. بسیاری از ما رفتارهایی خودکار داریم. عادات تکرارشونده‌ای همچون فکرکردن، احساس‌کردن و تعامل با دیگران را داریم که در طول زندگیمان به صورت خودکار به تمرین آن‌ها پرداخته‌ایم. این الگو ها راحت و آشنا هستند و بعید است که آن‌ها را تغییر دهیم مگر اینکه تصمیمی قاطع، اگاهانه و مداوم برای انجام آن بگیریم. اگر منتظر باشید که این تغییر اساسی خود به خود ایجاد شود، تقریباً به طور قطع می‌توان گفت که چنین اتفاقی رخ نمی‌دهد. ما محکوم به تکرار اشتباهات گذشته و میراث پدران و پدربزرگانمان هستیم مگر اینکه به تلاشی آگاهانه و طولانی‌مدت برای تغییرِ آن دست بزنیم.

خلق‌وخوی ذاتیِ ما در نظامِ تجربه‌هایی که از خانواده و دوستان در کودکی به‌دست آورده‌ایم، الزامات و اجبارهای قدرتمندی را ایجاد می‌کنند که مانعی در مسیر تغییر هستند. هرچند که خاطرات کودکیِ ما موانعی جدی در مسیر تغییر هستند، باز هم روند تغییر را غیر ممکن نمی‌سازند. هرچه این الزامات مخرب‌تر باشند، تلاش بیشتری برای تغییر و حمایت بیشتری از جانب دیگران را می‌طلبند.

خلق‌وخوی ذاتیِ ما در نظامِ تجربه‌هایی که از خانواده و دوستان در کودکی به‌دست آورده‌ایم، الزامات و اجبارهای قدرتمندی را ایجاد می‌کنند که مانعی در مسیر تغییر هستند. هرچند که خاطرات کودکیِ ما موانعی جدی در مسیر تغییر هستند، باز هم روند تغییر را غیر ممکن نمی‌سازند. هرچه این الزامات مخرب‌تر باشند، تلاش بیشتری برای تغییر و حمایت بیشتری از جانب دیگران را می‌طلبند.

مطالعات نشان داده است که وقتی بیمار اندوه و محنت بیشتری داشته باشد، احتمال تغییرکردنش بیشتر است. پس به خاطر خودتان، امیدواریم که رنج و محنت بیشتری داشته باشید. امیدواریم بتوانید دلیلی برای غلبه بر حق‌طلبی خود پیدا کنید. تا وقتی عمل نکنید نمی‌توانید به پتانسیل خود در کار و عشق ورزی پی ببرید.

مطالعات نشان داده است که وقتی بیمار اندوه و محنت بیشتری داشته باشد، احتمال تغییرکردنش بیشتر است. پس به خاطر خودتان، امیدواریم که رنج و محنت بیشتری داشته باشید. امیدواریم بتوانید دلیلی برای غلبه بر حق‌طلبی خود پیدا کنید. تا وقتی عمل نکنید نمی‌توانید به پتانسیل خود در کار و عشق ورزی پی ببرید.

منتظر نمانید که طرف مقابل شما که درگیر تلهٔ حق‌طلبی است تغییر را شروع کند. شما هم باید تغییر کنید. باید یاد بگیرید که چطور طرف مقابلتان را مدیریت کنید. مدیریت فردی که دچار حق‌طلبی است مهارتی است که شما می‌توانید در آن حاذق شوید. اساس این مهارت، وضع محدودیت است. کسانی که دچار این تله هستند از خود راضیند، حس همدردی آن‌ها با دیگران کم است، سرزنش می‌کنند و خود را مستحق دریافت منافع می‌دانند اما نمی‌خواهند نفعی برسانند. آن‌ها هرگز برای خودشان محدودیتی وضع نخواهند کرد. شما باید برای آن‌ها محدودیت وضع کنید.

اگر در کنترل احساساتتان مشکل دارید، از روش «تایم اوت» استفاده کنید: روش تایم اوت برای کنترل خشم بسیار کارآمد است. این روش به شما کمک می‌کند که در زمان عصبانیت قبل از تخلیهٔ خشم و احساسات از آن موقعیت خارج شوید وخود را کنترل کنید. وقتی دوباره کنترل خود را به دست گرفتید آن وقت می‌توانید تصمیم عاقلانه و منطقی بگیرید. چیزی که از شما می‌خواهیم این است که از خشم خود برای بنانهادن شیوه‌های کنترلی استفاده کنید.

یاد بگیرید که برای رسیدن به اهداف بلندمدت باید تحمل شکست و اصطکاک را داشته باشید. «نابرده رنج گنج میسر نمی‌شود.»

این که بادقت تله‌های زندگی خود را رصد کنید بسیار مهم است چون ممکن است انگیزهٔ شما برای تغییر کم شود. انگیزه برای تغییر در موارد تلهٔ حق‌طلبی بسیار مسئلهٔ مهمی است. چون برخلاف تله‌های دیگر زندگی، شما با این تله احساس رنج و عذاب و درد ندارید. برعکس این تله باعث می‌شود حس خوبی داشته باشید. کسانی که درد و عذاب می‌کشند، اطرافیان شما هستند.

شاید اگر به زندگی خودتان نگاهی بیندازید، این موضوع برای شما نیز صدق کند. بیشتر روابطتان همین رویه را دارند. با آن‌ها می‌توانید حس حق‌طلبی دوران کودکیتان را بازسازی کنید. همچنین کسانی که با شما رابطه برقرار می‌کنند مشغول دامن زدن به تلهٔ زندگی خود هستند. به اصطلاح در و تخته جور می‌شوند.

در مجموع، شما مجذوب کسانی می‌شوید که حس حق‌طلبیتان را تقویت کنند و آن را به چالش نکشند. هم مل و هم نینا در روابط زیادی وارد شدهاند که طرف مقابل تحمل این رفتار آن‌ها را نداشته است.

دائمی احتمالاً مجذوب کسانی می‌شوید که منظم و مقرراتی هستند و می‌توانند گرایش شما به هرج و مرج و بی‌نظمی را تعدیل کنند.

حق‌خواهی وابسته به سمت کسانی جذب می‌شوید که قوی باشند و تمایل داشته باشند از شما مراقب کنند

حق به جانب بودن در این مورد، شما جذب افرادی می‌شوید که: ۱. از نیازهای خود به خاطر شما بگذرند. ۲. بگذارند شما کنترلشان کنید. ۳. از اینکه احساسات و نیازهای خودشان را بیان کنند ترس داشته باشند. ۴. مایل باشند که سوءاستفاده، سرزنش، انتقاد و ... را تحمل کنند. ۵. به شما اجازه دهند که از آن‌ها بهره‌کشی کنید. ۶. حس قوی از خود نداشته باشند و در وجود شما زندگی کنند. ۷. به شما وابسته باشند، و تسلط شما را به‌عنوان بخشی از این وابستگی بپذیرند.

مشکلات تحمل شکست و ناامیدی، و کنترل دائمی نیز اشکالی از مقابله با حس انقیاد هستند (اگرچه که معمولاً ریشهٔ اصلی این کارهای ناگهانی نیستند). در این موارد، کودک بیش از اندازه منظم و کنترل شده عمل می‌کند و سپس درمقابل نظم و کنترل احساسات تمرد می‌کند.

اگرچه که حق‌طلبی غالباً واکنشی در مقابل تلهٔ زندگی محرومیت احساسی است اما می‌تواند واکنشی در مقابل سایر تله‌های زندگی نیز باشد. کسی که احساس کمبود یا ناخوشایندبودن برای جمع دارد ممکن است از طریق احساس خاص‌بودن خود، کمبودش را جبران کند. اگر احساس درونی شما این باشد که «من شخص دون‌پایه‌ای هستم» با عمل مقابله‌ای به خود می‌گویید «خیر! من خاص هستم و از دیگران بهترم».