بریده‌هایی از کتاب زندگی خود را دوباره بیافرینید

والدینم همیشه ما را سرتر از دیگران می‌دیدند. آن‌ها به گونه‌ای رفتار می‌کردند که گویا واقعاً متفاوت هستیم. گویی که به خانه‌ای رویایی با همسایه‌هایی رویایی تعلق داریم. در حقیقت چنین تفکراتی باعث می‌شد همسایه‌های ما بد به‌نظر برسند و تأثیر بدی بر ما داشته باشند و در نتیجه باعث می‌شد حس متفاوت‌بودن داشته باشم و از سایر بچه‌ها دوری کنم. والدین آدام او را نسبت به برقراری ارتباط با دیگران بی‌اشتیاق کرده بودند.

برای بسیاری از افراد، حس استثناءبودن بسیار سخت است. هرچند که بسیاری از مردم احساس خوبی نسبت به متفاوت‌بودن دارند و خود را بهتر می‌بینند، اما اغلب افراد آن را منبع و سرچشمهٔ نارضایتی می‌دانند. اغلبِ ما می‌خواهیم به جایی تعلق داشته باشیم و زمانی که به این امر دست پیدا نمی‌کنیم، احساس رنج و تنهایی می‌کنیم. برخلاف دبرا که در موقعیت‌های اجتماعی احساس «طردشدن» می‌کند، آدام نوعی پوچی و عدم ارتباط را حس می‌کند. موقعیت‌های اجتماعی برای او تحریک‌کنندهٔ حس «انزوا» هستند.

این نوع از اضطراب بخشی بنیادین از تجربهٔ شماست. شما از نقدشدن، ارزیابی شدن و شنیدن قضاوت منفی می‌ترسید. شما وابسته به فکری هستید که دیگران در مورد شما دارند. بسته به اینکه نسبت به چه چیزی حساس هستید (ظاهر، شغل، هوش و یا توانایی مکالمه)، ترس شما نیز در همان زمینه نمایان می‌شود. اضطراب دبرا از نظر اجتماعی از او فردی ناشی می‌سازد. هرچند که او در زمان آرامش توانایی‌های اجتماعی بالایی دارد، اما در اغلب موقعیت‌های اجتماعی آن‌قدر مضطرب می‌شود که نمی‌تواند از آن‌ها استفاده کند. او ثبات خود را از دست می‌دهد. احساس خجالت می‌کند و کنار می‌کشد. این بدان معنی نیست که دبرا خودش را فردی متفاوت می‌داند، بلکه تنها خودش را از نظر اجتماعی ناتوان می‌یابد.

او برای اینکه خودش را در برابر افراد زندگیش و در برابر ما «آسیب‌پذیر» کند، سختی‌های زیادی کشید. وضعیت او همیشه به گونه‌ای بود که ترجیح می‌داد همه چیز را از دست بدهد اما خطر نکند. آنچه که در کودکی همچون سپری از او مراقبت می‌کرد، در بزرگسالی به دشمن او تبدیل شده بود و او را از برقراری ارتباط منع می‌کرد.

خشمگین‌شدن و تمناکردن، عملی خودشکنانه است و به ندرت به نتیجه می‌رسد. تقریباً هیچ‌وقت احساس بهتری نخواهید داشت و شرایط بد و بدتر می‌شود.

در هنگام خشم از احساس خود به او بگویید. چنین عملی را با آرامش و بدون سرزنش انجام دهید. در لایهٔ زیرینِ خشم، احساس رنج و آسیب‌پذیری وجود دارد. چنین حسی را با شریک خود در میان بگذارید. اگر فقط خشم خود را بروز دهید، شریکتان را از خود می‌رانید و احتمال اینکه نیازهایتان برآورده شود را کم می‌کنید.

«زمانی که شخصی عاطفی را پیدا می‌کنید، شانسی برای برقراری رابطه قائل شوید. آنچه را که می‌خواهید به زبان آورید. آسیب‌پذیری خود را با شخص مقابلتان در میان بگذارید.» زمانی که وارد یک رابطهٔ سالم می‌شوید، فرصتی به آن بدهید. بسیاری از افرادی که دچار این تله هستند در روابط سالم احساس خستگی و نارضایتی می‌کنند و قصد ترک میدان را دارند. حتی اگر رابطه‌تان به نظر بدون هیجان می‌آید، خیلی سریع و راحت فاصله نگیرید.

«از افراد سردی که جذابیت زیادی به وجود می‌آورند دوری کنید.» این همان قانون ساده‌ایست که عمل به آن مشکل است. درگیرِ افرادی که دچار فقدان و محرومیت هستند نشوید. عمل به این قانون بسیار مشکل است چرا که این افراد «دقیقاً» همان‌هایی هستند که بیشتر از هرکسی شما را جذب خود می‌کنند. ما معمولاً به مراجعین این قانون عملی را می‌دهیم: اگر شخصی را ملاقات کردید که برایتان جذابیت بسیار زیادی داشت، میزان جذابیت را از ۵ تا ۱۰ مشخص کنید. اگر نمره ای که داده‌اید ۹ یا ده باشد، بهتر است درمورد نزدیک‌شدن به این فرد تجدید نظر کنید. گاهی چنین روابطی پس از حجم زیادی از آشفتگی‌ها به نتیجه می‌رسند اما اغلب مواقع جذابیت زیادی که حس می‌کنید بر اساس تله‌ای است که آن‌ها در شما به وجود می‌آورند. این جذابیت از ویژگی‌های مثبت در پایداری روابط نیست.

رفتارهایی مانند انتقاد که منجر به تشدید تلهٔ شکست می‌شوند و یا سلطه که منجر به اطاعت می‌شود

فرض اولیهٔ شناخت‌درمانی بر این اساس استوار است که روشی که از طریق آن دربارهٔ رخدادهای زندگی‌مان «فکر» می‌کنیم (شناخت)، نشان‌دهندهٔ «احساس» ما نسبت به آن‌هاست (احساسات).

اگرچه که کارلتون خودش نمی‌داند، اما خود او نیز خشمگین است. در اعماق وجودش، از اینکه برای مدتی طولانی نیازهای خود را نادیده می‌گرفته خشمگین است

روش درمانی تلهٔ زندگی، با شناساندن تله‌های خاص، به شما نشان می‌دهد که دقیقاً چه رابطه‌ای برای شما سالم و مناسب است و از کدام روابط بایستی دوری کرد؟ انجام چنین کاری اغلب ساده نیست. ممکن است شما نیز مانند پاتریک برای رهایی از باتلاقی که در تمام طول زندگیتان در آن دست و پا می‌زدید مجبور به گرفتن تصمیماتی باشید که در کوتاه مدت دردآور هستند و حتی حال شما را بد می‌کنند.

زمانی را به تنهایی اختصاص دهید. آن را به زمانی ویژه تبدیل کنید. کاری را انجام دهید که از آن لذت می‌برید. ترس‌هایتان می‌گذرند. اگر به اندازهٔ کافی این کار را انجام دهید، می‌توانید از ترس‌هایتان عبور کرده و به فضای آرامش دست پیدا کنید.

در یک رابطهٔ سالم، زیادی به فرد مقابل نچسبید، حسادت نکنید و یا نسبت به جدایی‌های معمولی واکنش غیرمعمولی نشان ندهید.

هنگامی که فردِ باثبات و متعهد را یافتید، به او اعتماد کنید. باور کنید که برای همیشه در کنار شما خواهد ماند و شما را ترک نخواهد کرد.

نیاز اَبی مبنی بر نزدیکی به مادرش، استقلالِ او را از بین می‌برد. او برای کشف دنیا و گسترش اعتماد به نفس در جهت مراقبت از خودش آزادی کافی نداشت. برای گرفتن راهنمایی و هدایت به مادرش وابسته ماند. حقیقت اینجاست که این وابستگی همان چیزیست که مادر اَبی نیز می‌خواهد. مادر او تحمل یک فقدان دیگر را ندارد.

عاملی که کودک درونِ شما را مرده نگه می دارد، احساساتِ سرکوب شدهٔ شما هستند

تلهٔ شما دشمن شماست. ما از شما می‌خواهیم تتا دشمن خودتان را بشناسید.

افراد وابسته اغلب احساس توسعه نیافته و گرفتار شده‌ای نسبت به خود دارند. هویت آن‌ها با هویت والدین یا همسرانشان آمیخته می‌شود. نمونهٔ آن همسری است که کاملاً در زندگی شوهرش تحلیل می‌شود و هویت خودش را از دست می‌دهد. هرکاری را که شوهرش از او بخواهد انجام می‌دهد. هیچ دوستی ندارد، سرگرمی ندارد و نمی‌تواند عقیده و نظر خودش را داشته باشد. زمانی که حرفی می‌زند، آن حرف‌ها در مورد زندگی شوهرش خواهند بود.

اغلب افراد به دنبال خلق موقیت‌هایی هستند که در آن‌ها بزرگ شده‌اند. تمامِ ماهیت تسلیم‌شدن همین است؛ تکرار الگوهای کودکی در زندگی